نورنیوز-گروه بین الملل: غیر از محاصره هوایی ، زمینی و دریایی رژیم صهیونیستی علیه غزه از سال ۲۰۰۷و تحمیل محدودیت های گسترده تر از۱۵مهر ۱۴۰۲/ ۷اکتبر ۲۰۲۳بدین سو، اسرائیل از ۱۲اسفند ۱۴۰۳/۲مارس ۲۰۲۵بعد از پایان مرحله اول آتش بس سه مرحله ای، محاصره تقریباً کاملی را برای ورود اقلام حیاتی مورد نیاز مردم به غزه اعمال کرده است. وضعی که موجب شرایط فاجعه بار و بی سابقه ای در غزه شده، به گونه ای که به تعبیر کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، غزه جایی است که وضع آن بدتر از جهنم روی زمین است.
به دلیل محدودیت های رژیم، بحران انسانی و قحطی در نوار غزه به سطحی بی‌سابقه رسیده و گرسنگی، تشنگی، نبود دارو و تجهیزات پزشکی جان بسیاری از غیرنظامیان را گرفته است . بعد از اینکه در ۲مارس ۲۰۲۵، اسرائیل مرزهای غزه را کاملاً بست و ورود تمامی کمک‌ها و تدارکات به غزه از جمله اقلام غذایی اساسی، آب آشامیدنی، دارو و شیر خشک را قطع کرد، طبق طبقه‌بندی یکپارچه فاز امنیت غذایی (IPC) از ماه مه ۲۰۲۵، حدود نیم میلیون نفر در غزه با گرسنگی فاجعه‌بار (فاز ۵ IPC) مواجه شده‌اند.
به گفته وزارت بهداشت فلسطین در روز جمعه ۳مرداد/۲۵ژوییه، حداقل ۱۲۲فلسطینی، از جمله ۸۳کودک، از ماه مارس ۲۰۲۵ (اسفند ۱۴۰۳) بر اثر گرسنگی جان خود را از دست داده‌اند. طبق اعلام دفتر رسانه‌ای دولت در غزه، ارتش صهیونیستی، همچنان تمام گذرگاه‌های نوار غزه را بسته و مانع ورود ۷۶۴۵۰کامیون حامل کمک‌های بشردوستانه و سوخت شده است. در همین چارچوب، ۶۵۰۰۰۰کودک در معرض مرگ ناشی از گرسنگی قرار دارند و ۱۲۵۰۰بیمار سرطانی و حدود ۶۰۰۰۰زن باردار در خطر مرگ ناشی از نبود درمان و غذا هستند. به گفته این نهاد، رژیم اشغالگر عمداً ۴۲آشپزخانه مردمی و ۵۷مرکز توزیع کمک‌ها را هدف قرار داده و ۱۲۱حمله علیه کاروان‌های امدادی انجام داده است.
این در حالی است که به جز کشتار شبانه روزی غیرنظامیان در چادرها و پناهگاهها و آوار خانه ها، هر روز، خبر از کشته شدن شمار زیادی غیرنظامی بی گناه فلسطینی در غزه در حالی که در صف دریافت بسته های غذا ایستاده‌اند، می رسد. بر اساس برآورد سازمان ملل طی چند هفته گذشته حدود ۱۰۵۴نفر در اطراف مراکز توزیع غذا و به طور خاص در نزدیکی بنیاد بشردوستانه غزه (GHF)– نهاد مشترک تاسیسی آمریکا و اسرائیل -توسط ارتش رژیم صهیونیستی کشته شده‌اند. این بنیاد و نقاط توزیع کمک، به مناطقی برای تحقیر و تله‌های مرگ برای فلسطینی‌ها تبدیل شده‌اند و بیشتر از تعداد کسانی که واقعاً کمک دریافت کرده‌اند، باعث کشتار و جراحت افراد گرسنه شده است. در این مراکز، فلسطینی‌هایی که به امید دریافت غذا آمده‌اند، به هدف حملات مستقیم اسرائیل تبدیل شده اند. مراکزی که در آن واحد، هم ایجاد وحشت می کند و هم به خشم عمومی علیه مقاومت دامن زده می شود. ضمن اینکه مدعی ارسال کمک به غزه است، در عمل، چندان چیزی به دست مردم نمی‌رسد و حاضران اگر هدف قرار نگیرند، نوعا با دست خالی نزد خانواده خود بر می گردند.
فقط در غزه است که همزمان مردم هم از گرسنگی و سوء تغذیه می میرند، هم از تشنگی و آشامیدن آب آلوده، هم از بمباران مداوم شبانه روزی و هم برای دستیابی به معدود بسته های کمکی جهت رفع گرسنگی و همه این اتفاقات در مقابل چشم جهانیان و سکوت و بی عملی همگان، خصوصا جهان عرب و کشورهای اسلامی رخ می دهد.
نزدیک به ۲۲ماه بی عملی و سکوت در مقابل این حجم از جنایت حیرت انگیز است. شاید به همین دلیل، ابو عبیده، سخنگوی گردان های القسام در آخرین پیام خود که حاوی نکات مهمی بود، لب به شکایت و شماتت گشود و گفت: «ای سران امت اسلامی و عربی، ای نخبگان و احزاب بزرگ آن، ای علمای آن، شما در پیشگاه خدای عز و جل، خصم و طرف دعوای ما هستید، شما طرف شکایت ما در پیشگاه خدا هستید، گردن‌های شما سنگین از خون دهها هزار بی‌گناهی است که با سکوت شما قربانی شدند، آیا امتی بزرگ، عظیم و پرافتخار، توان آن را ندارد که اندکی غذا، آب و دارو به مردمان گرسنه و در محاصره در نوار غزه برساند و جوی خون آنان را که به قصد ارعاب امت‌مان و برای درهم‌شکستن آن ریخته می‌شود، متوقف کند؟» انگشت اتهام ا بوعبیده به سمت طیفی گسترده، اعم از سران و نخبگان و احزاب و علمای بلاد اسلامی و عربی، قابل توجه است.
چند روز بعد از این سخنان، پیامی از سوی احمد الطیب، شیخ الازهر که در آن نسل‌کشی اسرائیل در غزه را محکوم کرده بود، صادر شد. در بخشی از این پیام آمده بود:
«الازهر قویاً تأکید می‌کند که گرسنگی عمدی و کشنده‌ای که توسط این اشغال نفرت‌انگیز بر مردم صلح‌جوی غزه تحمیل شده است، مردمی که به شدت به دنبال خرده نان یا یک فنجان آب هستند، در حالی که همزمان پناهگاه‌های آوارگان و مراکز توزیع کمک‌های بشردوستانه را با مهمات جنگی هدف قرار می‌دهد، یک جنایت نسل‌کشی تمام‌عیار است. علاوه بر این، هر کسی که به این رژیم سلاح بدهد، یا از طریق قطعنامه‌های همدستانه یا سخنان ریاکارانه آن را جسورتر کند، در این نسل‌کشی شریک است...» در این پیام، شیخ الازهر از همه بازیگران بانفوذ و قدرتمند درخواست کرده بود که«تمام توان خود را برای متوقف کردن این نهاد وحشی، وادار کردن آن به توقف کشتارهای سیستماتیک، تضمین ورود فوری کمک‌های بشردوستانه و امدادی و باز کردن تمام مسیرهای ممکن برای درمان بیماران و مجروحانی که وضعشان به دلیل هدف قرار دادن بی‌وقفه بیمارستان‌ها و مراکز درمانی توسط اشغالگران، که نقض آشکار همه قوانین الهی و کنوانسیون‌های بین‌المللی است، بدتر شده است، به کار گیرند.» بالتبع، مخاطب نخست این بیانیه دولت مصر بود که با بازگشایی گذرگاه رفح می توانست هم موجب ورود کمک های بشردوستانه به غزه شود و هم به ورود بیماران و مجروحین غزه به مصر کمک کند. این بیانیه اندک مدتی بعد از انتشار، با فشار ریاست جمهوری مصر و به بهانه به ثمرنشستن مذاکرات آتش بس از سایت های خبری و شبکه های اجتماعی حذف شد.
امروز در حالی که استراتژی های مختلف نظامی اسرائیل از جمله آخرین مورد آن
«ارابه های گیدعون» موجب تحقق اهداف اعلام شده رژیم نشده، با تحمیل سیاست گرسنگی می خواهد اراده غزه و مقاومت را در هم بشکند. نتانیاهو با پیشنهاد تشدید محاصره درصدد بود از طریق محاصره کامل غزه، موجب شورش مردم علیه حماس شود و حماس را وادار به تسلیم کند. رژیم صهیونیستی از سلاح گرسنگی به عنوان سلاح اصلی برای شکستن اراده مردم و تسلیم و کوچاندن آنها به عنوان بخشی از استراتژی نسل‌کشی سیستماتیک خود در غزه استفاده می کند؛ سیاستی برنامه‌ریزی‌شده برای نابودی یک ملت. طی این مدت گرسنگی و تشنگی سرنوشت مشترک ساکنان غزه از کوچک و بزرگ مردم عادی تا پزشک و خبرنگار و رزمنده مقاومت و نیروهای امدادی و خدماتی و... بوده است؛ واقعیتی که مرگ ناشی از آن به امری عادی بدل شده، در حالی که جهان تماشاچی بی‌عمل این جنایات بوده است. سکوت جامعه جهانی در قبال این فاجعه، همدستی آشکار با سیاست‌های اشغالگرانه رژیم صهیونیستی در به‌کارگیری سلاح تشنگی و گرسنگی علیه مردم غزه است.
رژیم صهیونیستی با موضوع کمک‌های بشردوستانه برای مردم غزه به عنوان بخشی از یک استراتژی نظامی برخورد می‌کند: محاصره کامل، ممانعت کامل از ورود کمک ها و دسترسی محدود با شرایط امنیتی سخت. این در حالی است که محاصره از آغاز جنگ
تا کنون به‌طور کامل اعمال شده و پیشنهاد نتانیاهو به معنای قطع کامل هرگونه دسترسی به کمک‌ها حتی در شکل حداقلی آن بوده است. بنابراین، سیاست گرسنگی که از روز نخست جنگ به عنوان سلاحی علیه مردم غزه به‌کار گرفته شده است، اکنون به شکلی فراگیر دنبال می‌شود. کار به‌جایی رسیده که مردم حتی به علف نیز دسترسی ندارند تا آن را برای تهیه نان آسیاب کنند؛ اقدامی که در ماه‌های قبل به آن روی آورده بودند.
گرسنگی فزاینده و کمبود غذای موجود، پزشکان و کادر پزشکی را تا حدی ضعیف کرده است که قادر به ارائه مراقبت‌های فوری به بیماران در بیمارستان‌های مملو از غیرنظامیان زخمی و دچار سوءتغذیه نیستند. آنها به شدت خسته اند و برخی در اتاق‌های عمل غش کرده‌اند. خبرنگاران هم به همین دلیل، مشابه همین وضعیت را دارند و در انجام کارهای خبری خود بعضا دچار مضیقه اند. بدن همه از بزرگ و کوچک تحلیل رفته و ضعیف شده است. بزرگترها غذای خود را، اگر غذایی باشد، در بین کودکان تقسیم
می کنند و خود با آب و نمک و هر چند روز یک بار اگر نانی به دست آورند، با تکه نانی روزگار را می گذرانند. تعداد وعده های غذایی به یک وعده تقلیل یافته است. کودکان در صف های غذا از حال می‌روند، مادران یک قرص نان را بین کودکان گرسنه خود تقسیم می‌کنند. سرگیجه و عدم تمرکز و خستگی و بی حالی مفرط به دلیل تشنگی و گرسنگی افزایش یافته است. اینها واقعیتهای امروز غزه است؛ جایی که قحطی مهندسی شده، برخی از فلسطینی‌ها را به خوردن شن به جای آرد وادار کرده است. ۹۰٪از کودکان غزه از سوء تغذیه حاد رنج می‌برند. زنان باردار و شیرده غذای کافی ندارند و در چنین وضعی چگونه می‌توانند نوزادان خود را تغذیه کنند؟ بیمارستان‌ها از سقط جنین مکرر به دلیل گرسنگی و مرگ کودکان به دلیل کم‌آبی یا ضعف شدید خبر می‌دهند. انواع بیماری ها به دلیل سوء تغذیه و آشامیدن آب آلوده سر به فلک کشیده است. بسیاری از مجبور بودن به انتخاب بین ماندن در محل کار یا بیرون رفتن برای جستجوی غذا برای خانواده‌های خود صحبت می کنند.
ماه‌هاست که مردم غزه در کنار مشکلات چندگانه خود، اعم از حملات هوایی مستمر، محدودیت های گسترده برای ارسال کمک های بشردوستانه، گرسنگی و تشنگی، اعمال سیاست آوارگی و عدم امکان استقراردر یک مکان، با بی‌تفاوتی و سکوت بین‌المللی در مقابل جنایات وارده مواجهند. فاجعه غزه، محاصره ۱۸ساله آن که با محدودیت‌های آب و غذا و دارو، تخریب عمدی زیرساخت‌ها و ... تشدید شده است، همه سیاست‌های سیستماتیک یک رژیم جنایتکار برای شکستن اراده یک ملت هستند. در حالی که غزه گرسنه و تشنه است، جهان نقش نظاره‌گر رادارد. سازمان‌های بین‌المللی و سران کشورهای جهان به انتشار مواضع بی سر و ته تکراری و ابراز نگرانی های بدون هرگونه پشتوانه عملی بسنده می‌کنند. اگر جهان می‌داند چگونه به نهنگ های اقیانوس ها و حفظ گونه های در حال انقراض و گربه‌ها و سگ‌های ولگرد کمک کند، چگونه نمی‌تواند فکری برای مردم بی گناه غزه، خصوصا نوزادان و کودکان تشنه و گرسنه غزه کند؟ قطعا اگر اراده ای بود، این نسل کشی ۲۲ ماه به طول نمی انجامید.
روزنامه اطلاعات