این روزها، رسانه‌ها و فضای مجازی پر شده از متن‌هایی که مدعی درس‌آموزی از تجربه اوکراین است و در آن، با زبان تحلیل و گاه تحقیر در نقد الگوی سیاست‌ورزی ولودیمیر زلنسکی در جنگ سه‌ساله با روسیه سخن می‌رود. نکاتی چون اتکا به قدرت‌های بین‌المللی، نادیده گرفتن بازی قطب‌های جهانی و تصور نادرست از وزن خود در این نقدها مجال طرح یافته‌اند.

رئیس‌جمهور روسیه گفت: در صورت تمایل «ولودیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور اوکراین برای شرکت در مذاکرات، نمایندگانی را برای مذاکره با وی تعیین می کنم.

ولودیمیر زلنسکی در خصوص اعزام نیروهای خارجی به اوکراین با رئیس‌جمهور فرانسه گفت‌وگو کرد.

منابع پارلمانی اوکراینی اعلام کردند که دیمتری کولبا وزیر خارجه این کشور استعفا کرده است.

مواضع و رفتار کشورهای غربی در جنگ اوکراین نشان می‌دهد که بر خلاف ادعاهای مطرح شده، آنها از موضع طرف اصلی منازعه، آینده این جنگ را تحلیل و پیگیری می‌کنند و نه گروهی که صرفاً به‌دنبال حمایت از طرف درست در این جنگ است.

ادبیات کاملاً متفاوت زلنسکی در سخنرانی ویدئو کنفرانسی در نشست امنیتی مونیخ، نشان داد که او سعی دارد با افزودن رنگ و لعاب مذهبی به جنگ اوکراین، مولفه جدیدی را برای تحریک رویکردهای مذهبی متحدین این کشور از جمله رژیم صهیونیستی برای افزایش کمک نظامی به کی‌یف فعال نماید.

گرچه نمایندگان پارلمان اروپا در جریان سخنرانی زلنسکی در بروکسل، بارها او را مورد تشویق ممتد خود قرار دادند اما درست پس از پایان این سخنان، شکاف‌های درون آتلانتیکی و اروپایی بر سر حدود و ثغور حمایت غرب از جنگ اوکراین نمایان شد!

ادعاهای مشترک ضدایرانی کی‌یف و تل‌آویو را می‌توان توهمات بازندگانِ رو به زوالی دانست که برای خروج از باتلاق خودساخته دست و پا می‌زنند.

زلنسکی می‌خواهد نسبت به مواضع واقعی لندن و واشینگتن نسبت به طرح کیسینجر درباره پذیرش استقلال کریمه در ازای پایان جنگ و دیگر طرح‌های مشابهی که وجه اشتراک آنها تعهد دائمی اوکراین مبنی بر عضویت در ناتو است، درک شفاف‌تری پیدا کند.

رئیس‌جمهور اوکراین مدعی شده که با وجود نگرانی‌ها درباره کاسته‌ شدن از میزان کمک‌های غرب، به تحقق وعده‌های ایالات متحده در خصوص این کشور اطمینان دارد! دقیق‌تر اگر بنگریم اما؛ بیان این جمله از سوی زلنسکی معنایی جز اطمینان او نسبت به خیانت آمریکا و دیگر اعضای ناتو ندارد.