سینمای ایران (78 خبر)

«گوزن‌های اتوبان» با وجود فیلمنامه‌ای خام و پایانی سردرگم، توانست در جشنواره فجر چندین نامزدی کسب کند و نوید پورفرج نیز دیپلم افتخار بهترین نقش اول مرد را از آن خود کرد. آیا این فیلم شایسته چنین موفقیتی بود یا جشنواره بار دیگر در دام نام‌های بزرگ افتاد؟

جشنواره فیلم فجر امسال، هرچند خالی از مناقشات و تلاطم‌ها نبود اما مزیتش در آن بود که این مناقشات، نه میان مدیران و هنرمندان، بلکه میان منتقدان و هنرمندان، یا بین خود هنرمندان بود. این واقعیت شوق‌انگیز به خودی خود حکایت از آن دارد که زمین بازی در اختیار صاحبخانه است و کسی از جانب ساختار حاکمیتی، تصرفی در این زمین نداشته است.

تصمیمات جدید و حواشی جنجالی باعث شد تا دوره چهل و ششم جشنواره فیلم فجر متفاوت از سال‌های باشد. از تغییر جانمایی صندلی‌ها و سخنرانی‌های کوتاه مقامات گرفته تا اعتراضات سینماگران و انتخاب‌های غیرمنتظره در بخش‌های مختلف، این جشنواره را به یکی از پرحاشیه‌ترین دوره‌ها تبدیل کردند.

فیلم «بچه مردم» به کارگردانی محمود کریمی، یکی از آثار متفاوت جشنواره فیلم امسال است که با روایت احساسی، بازی‌های درخشان و سبک بصری خاص، نگاه‌های زیادی را به خود جلب کرده است.

روز هشتم جشنواره فیلم فجر، ترکیبی از سینمای اجتماعی، حماسی و اسطوره‌ای را به نمایش گذاشت. نشست‌های رسانه‌ای این روز نیز با بحث‌های داغ درباره نقش سینما همراه بود. از استقبال گرم از «شوهر ستاره» تا تحسین تکنیکی «زال و رودابه»، از تحلیل‌های منتقدانه درباره «ماریا» تا واکنش‌های احساسی به «پیشمرگ»، این روز یکی از پربارترین روزهای جشنواره را رقم زد.

ابراهیم حاتمی‌کیا با «موسی کلیم‌الله» بار دیگر مرزهای سینمای ایران را درنوردیده و اثری خلق کرده که نه‌تنها یک روایت تاریخی، بلکه سفری حسی و معنوی است. این فیلم با ترکیبی از بازی‌های درخشان، فضاسازی کم‌نظیر و جلوه‌های بصری چشم‌نواز، مخاطب را به قلب داستانی کهن و پررمز و راز می‌برد.

آیا سینمای ایران آماده پذیرش کمدی‌های فانتزی با رگه‌های تاریخی است؟ «تاکسیدرمی» ساخته‌ی محمد پایدار، روایتی هجوآمیز از برادر ناتنی محمدرضا پهلوی و علاقه‌ی او به شکار را در دل تحولات انقلاب 57 روایت می‌کند. اما آیا این فیلم توانسته میان فرم، محتوا و لحن خود تعادل برقرار کند؟

وقتی سینمای ایران میزبان کارگردانی با سابقه‌ی بین‌المللی می‌شود، انتظارات بالا می‌رود. «زمانی در ابدیت» نخستین فیلم ایرانی مهدی نوروزیان، درامی روان‌شناختی است که تعلیق، احساس و فقدان را در هم می‌آمیزد. اگرچه این فیلم توانسته از برخی ظرفیت‌های سینمایی خود به‌درستی استفاده کند اما مرز میان فرم و محتوا گرفتار شده است.

فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی و با حضور بازیگرانی همچون پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، آناهیتا افشار و ستاره پسیانی، در نگاه نخست نوید یک کمدی متفاوت و تابوشکن را می‌دهد.