جنگ 12 روزه (221 خبر)

روابط عمومی سپاه الغدیر یزد اعلام کرد: «سرباز وظیفه امیرعلی کاربخش راوری» که در حمله رژیم صهیونیستی به یزد مجروح شده بود، بر اثر شدت جراحات به فیض شهادت نائل آمد.

ادعای ساختگی ارسال «نامه به تل‌آویو» از سوی برخی چهره‌های سیاسی ایرانی، در حالی از سوی رسانه‌های صهیونیستی و وابسته به آن‌ها مطرح شده که هدف اصلی آن تخریب وحدت ملی و ایجاد تفرقه داخلی پس از همبستگی بی‌سابقه مردم ایران در جنگ 12روزه است.

سخنگوی وزارت آموزش و پرورش اعلام کرد: در جنگ 12 روزه اخیر، 36 مدرسه آسیب دیده‌اند و هنوز آمار دقیق شهدای دانش‌آموز و فرهنگی اعلام نشده است. با همکاری بنیاد مسکن و وزارت راه، بازسازی منازل فرهنگیان آسیب‌دیده آغاز شده و بیشترین اسکان موقت مربوط به تهران است.

بهبهانیت نوشت: «هدیدهای واقعی ایران، جایی‌اند که هنوز امتحان نشده‌اند و اگر سیاست‌گذار امروز بر اساس عملکرد سیستم‌های بازمانده، استراتژی آینده را بچیند، خطر بازتکرار اشتباه ارتش آمریکا در جنگ جهانی دوم بسیار بالاست.»

اداره سانسور نظامی اسرائیل یکی از نادرترین نمونه‌های «سانسور پیش از انتشار» در جهان امروز است؛ نهادی که توانسته با ترکیب مقررات سخت‌گیرانه، فناوری پلیس سایبری، و عملیات شناختی روایت جنگ را تا حدزیادی هدایت کند. در جنگ اخیر با ایران این اداره بخش بزرگی از اطلاعات تأکتیکی را پنهان کرد و درعین حال از کانال‌های رسمی پرمخاطب برای پر کردن خلأ اطلاعاتی بهره برد.

انبارلویی نوشت: «ترامپ پس از 12 روز تجاوز به خاک مقدس جمهوری اسلامی متوجه شد دارد در دره وحشتناک یک جنگ فرسایشی جدید سقوط می‌کند. او که اکنون مشغول حکمرانی در بدهکارترین دولت جهان است خود را گرفتار سه لابی یهودی آیپک ، گلوبالیست‌ها و نئوکان‌ها می‌بیند.»

چند روز پس از پایان حملات رژیم صهیونیستی به تهران و برقراری آتش‌بس، شایعاتی درباره فعال شدن گسل‌های زلزله در فضای مجازی منتشر شد که توسط متخصصان زلزله‌شناسی به‌طور کامل رد شد؛ آنان تاکید کردند انفجارهای نظامی قادر به تحریک گسل‌های زمین‌ساختی نیستند.

جنگ 12 روزه ایران و رژیم صهیونیستی، نه‌تنها یک تقابل نظامی بلکه زلزله‌ای درونی برای ساختار امنیتی و روانی اسرائیل بود؛ جایی که پناهگاه‌ها به زندان و نارضایتی به آشوب اجتماعی تبدیل شد، و شکست ساختاری در سطوح مختلف، خود را بی‌پرده نشان داد.

فروغی نوشت: «وقتی دشمن شیطان صفت در انتظار ضربه مجدد به ایران است و روی شکاف‌های اجتماعی ما برای اثرگذاری حساب می‌کند، هر کنشی که شکاف‌ها را فعال کند، مردود و به نفع دشمن است. این گزاره قطعی برای کسانی که تریبون‌های بزرگی مثل تلویزیون را در اختیار دارند، روشن‌تر معنا پیدا می‌کند.»

در روزهای پس از جنگ ایران و رژیم صهیونیستی، بیش از آنکه تحلیل‌های نظامی و دیپلماتیک برجسته باشد، نوعی بازگشت پررنگ به «وطن» در میان ایرانیان توجه‌برانگیز بود؛ حسی که با مؤلفه‌هایی چون دین، فرهنگ و حافظه تاریخی درآمیخت و نشانه‌ای از تولد نوعی ناسیونالیسم جدید و تلفیقی را رقم زد.