سفر محمد اسلامی به وین برای شرکت در شصت و نهمین کنفرانس آژانس بین المللی انرژی اتمی، صحنه‌ای راهبردی برای ایران است؛ جایی که با ارائه قطعنامه ممنوعیت حمله به تأسیسات هسته‌ای، هم سکوت آژانس را به چالش می‌کشد و هم استانداردهای دوگانه قدرت‌ها را آشکار می‌سازد.

هشتاد سال پس از هیروشیما، سایه بمب اتمی هنوز بر سر جهان سنگینی می‌کند. آمریکا که خود آغازگر استفاده از این سلاح مرگبار بوده، امروز با استانداردهای دوگانه و فشار بر برنامه‌های صلح‌آمیز دیگران، مشروعیت اخلاقی و سیاسی خود را به چالش کشیده است.

در حالی که سکوت معنا دار و در اکثر مواقع همراهی اشکار امریکا و متحدان اروپایی رژیم صهیونیستی از جنایت مستمر تل آویو در غزه از این باریکه کوچک یک گورستان بزرگ برای کودکان، زنان و سایر افراد بی‌گناه ساخته است، لحن تند و معترض ایالات متحده و هم‌پیمانان اروپایی‌اش در محکومیت خشونت علیه فلسطینیان در کرانه باختری، سوال‌برانگیز شده و این سئوال را بوجود آورده که دلیل این استاندارد دوگانه چیست؟

تشویق به آشوب و هرج و مرج، ترویج خشونت، دروغ‌پراکنی و تلاش برای ایجاد تفرقه و از هم گسیختگی انسجام اجتماعی از جمله مواردی هستند که تنها زمانی تبدیل به خطوط قرمز فیس‌بوک و توئیتر می‌شوند که هستی نظام سلطه به خطر افتاده باشد وگرنه جان و مال و آبروی دیگر ملت‌ها و نظام‌های سیاسی غیر هم‌سو با منویات صاحبان پشت پرده این شبکه‌ها کمترین ارزشی برای واکنش ندارند.

آیا کودکان معصومی که در پرواز تهران ـ بیروت ماهان ایر تا سرحد مرگ وحشت کردند و سر و صورت و دست و بدنشان مجروح و خونین شد و یا پیرمردی که در حالت اغما به بیمارستان منتقل شد و هنوز هم وضعیت مناسبی ندارد ارزش یک توییت یا یک پست اینستاگرامی هم نداشت یا چون طرف مقابل ارتش آمریکاست از کنار این موضوع عبور شد؟