سیاست‌های اطلاع‌رسانی در جریان مذاکرات برجام و همچنین سال‌های پس از امضاء آن با رنگ و بویی سیاسی و با حجم بسیار گسترده دنبال می‌شد که با رویکرد دولت سیزدهم برای شرطی نکردن اقتصاد و معیشت مردم نسبت به نتیجه مذاکرات در تضاد است.

جایگاه ویژه ایران در مناسبات منطقه‌ای و بین‌المللی در کنار جایگاه استثنایی چین در نظام بین‌الملل، تدوین و امضای چنین سندی را که نقشه راه همکاری‌های دوجانبه در افق 25 ساله را مشخص کرده به رخدادی مهم و قابل توجه تبدیل نموده است.

یکی از موضوعاتی که این روزها در لابلای مباحث انتخاباتی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به وفور یافت می‌شود، دوقطبی‌سازی بر اساس پیشه و لباس نامزدها فارغ از ارزیابی عملکرد آنهاست، به این معنا که طرف را صرف بر تن داشتن لباس نظامی، طلبه، دانشگاهی یا... از دایره صلاحیت خارج کرده و دوقطبی این و آن راه انداخته‌اند.

متاسفانه قشری که خود مدعی فرهنگی بودن است و ادعای راهبری فرهنگی دارد، در اولیات آن یعنی سواد و بینش لازم لنگ می‌زند. شاید این عبارات کمی گزنده باشد اما سعه صدر و شنیدن این انتقادات تیز از سوی کسانی که خود همیشه به نشنیدن‌های مسئولین اعتراض دارند، انتظار زیادی نیست.

مقام معظم رهبری در بیانات اخیر خود با تأکید دوباره بر ضرورت تقویت توان داخلی در حوزه‌های مختلف، خواستار هشیاری مسئولان در برابر دشمنان خارجی شدند و فرمودند: «مگر نمی‌گویید باید با دنیا مذاکره کرد، آیا نمی‌شود با عنصر داخلی مذاکره و اختلافات را حل کرد؟»

در همه کشورها منافع ملی و همه شروط برای تامین منافع ملی یک اصل پذیرفته شده است که در جمهوری اسلامی ایران نیز منافع ملی و تامین آن جزء اولین و مهمترین اهداف همه آحاد ملت و مسئولان و مقامات کشور است.

در ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی گاهی اتفاق افتاده که اظهارنظرهای غیرکارشناسی و بدون اِشراف برخی نمایندگان هرچند از سر دلسوزی و خیرخواهی برای مردم، باعث بروز برخی مشکلات در حیطه سیاست داخلی یا بین المللی شده است.