آمار طلاق در استان‌های مختلف ایران، گویای چالش‌های بزرگ اجتماعی است. در حالی که تهران بالاترین آمار طلاق را به خود اختصاص داده است، استان‌های کوچک‌تر با فرهنگی متفاوت، کمتر به این معضل گرفتار شده‌اند. در این میان، آثار روانی طلاق و راهکارهای کاهش آن اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.

بلایای طبیعی، به‌ویژه زلزله به این دلیل که ناگهانی اتفاق می‌افتند و گستره آسیب‌هایش یکی از منابع فشارزای شدید بر جوامع انسانی است، پیامدهای ناخوشایندی را به‌بار می‌آورد.

نرخ خشونت که گاه در قالب نزاع، دعوا و درگیری‌های خیابانی ظاهر می شوند، یک نشانه‌ی بالینی برای فهم اختلال‌های عملکردی در جامعه است. اکنون که آمار نزاع و دعوا توسط یک نهاد رسمی اعلام شده، می توان با استناد به محتوای آن، فهمید که وجود چنین اختلالی، واقعیت دارد و سطح و گستره‌ی آن نیز چشمگیر و حتی نگران‌کننده است.

با وجود تلاش‌های قانونی و حمایتی در ایران، فرزندخواندگی همچنان با موانع جدی مواجه است.استان‌هایی مانند تهران، خراسان رضوی و اصفهان در صدر پذیرش فرزندخواندگی قرار دارند، در حالی که مناطقی مانند سیستان و بلوچستان و خراسان جنوبی با آمار بالای کودکان رهاشده روبه‌رو هستند.

در حالی که بدلیل نا هماهنگی میان سازمانهای هدفمندی یارانه ها ، بهزیستی کشور و برنامه و بودجه ،یارانه 13 هزار نفر از مددجویان بهزیستی قطع شده اما هیچ یک از سازمان‌های مذکور مسئولیت رفع مشکل ایجاد شده را نمی پذیرند!!.

برخی اخبار موثق رسیده به نور نیوز حاکیست؛ در اقدامی غیر منتظره و نگران کننده، مستمری 13 هزار مددجوی بهزیستی که نزدیک به 60 درصد آن‌ها را معلولان تشکیل می‌دهند قطع شده است. بر اساس اطلاعات دریافت شده، از اواخر اردیبهشت ماه، دیوان محاسبات طی حکمی این افراد را به چرخه‌ی حمایتی برگرداند اما سازمان هدفمندسازی یارانه ها قصد ندارد این تعداد را به چرخه برگردند.

پلیس دانمارک در پی افزایش فعالیت باندهای تبهکار اعلام کرد که برای مقابله با جرایم خشونت‌آمیز ، فناوری تشخیص چهره را به کار خواهد گرفت.

«طرح جوانی جمعیت و حمایت از خانواده» در حالی از سوی مجلس یازدهم تصویب شد که مخالفان به آن نقد‌های جدی وارد می‌دانند؛ به‌طوری‌که برخی مواد و تبصره‌های این طرح مغایر باسیاست‌های کلی جمعیت است که می‌تواند موضوع جمعیت را از نگاه مسئله محور خارج کند و یک بن‌بست در مسیر سیاست‌گذاری جمعیت شکل دهد.

امروزه برداشت ما از خانواده عموما معطوف به خانواده کم جمعیت هسته ای است و این در حالی است که زمانی صحبت از این نوع خانواده شاید دیوانگی محسوب می شد. جوامع نتوانستند در مقابل تغییر از خانواده پرجمعیت گسترده به خانواده کم جمعیت هسته ای مقاومت کنند. آیا جامعه ایران می تواند در مقابل حرکت از خانواده کم جمعیت هسته ای به سوی فرد مقاومت کند؟