فاتح نوشت: «خودتحقیری بس است و وقتی در برخی تحلیل‌ها، توان داخلی کاملا نادیده گرفته می‌شود و هر ادعای بیگانه بی‌چون‌وچرا پذیرفته می‌شود، این خودتحقیری خطرناک‌تر و ویرانگرتر خواهد بود.»

مدیر پژوهشی در مؤسسه اسپشال اوراسیا گفت: «جامعه بین‌المللی و بازیگران منطقه باید بپذیرند که اسرائیل با حمله عمدی و غیرقانونی به ایران، آغازگر این درگیری بوده است. این تبعیض آشکار است که تنها اسرائیل را محق به دفاع از خود بدانیم، در حالی که حق ایران و دیگر کشورهای مورد حمله برای حفاظت از شهروندانشان نادیده گرفته می‌شود.»

پروفسور الساندرو اورسینی، استاد جامعه‌شناسی تروریسم در ایتالیا، درباره مبارزه رهبر ایران و وضعیت رسانه‌ها در کشورش صحبت کرد.

استاد حقوق بین‌الملل نوشت: «توجیه حمله پیش‌دستانه، توجیهی فاقد مشروعیت است به‌ویژه اینکه هیچ آثار، شواهد و مدرکی که خطر حمله فوری طرف مقابل را نشان دهد قابل ارائه نباشد. اگر کشوری می‌بایست حمله پیشگیرانه می‌نمود، حقیقتا ایران بود.»

گزارش مغرضانه آژانس و اصرار غرب بر تداوم مسیر غلط گذشته، بازگشت به بازی‌های پرهزینه را یادآوری می‌کند. آیا ایران در همکاری با آژانس تجدیدنظر خواهد کرد؟ تصمیمات پیش‌رو شاید معادلات را وارد مرحله‌ای کند که برای غرب خوشایند نیست.

نخل طلای کن به جعفر پناهی رسید؛ نه فقط به پاس هنر سینما، که شاید بیش از آن، به‌خاطر هم‌صدایی با سیاست‌های روز. گویی در کن، آن‌که تیغ نقدش متوجه ایران باشد، زودتر به شاخه زرین می‌رسد؛ حتی اگر سینما پشت صف بایستد.

در نبردی که قرار بود نمایش قدرت هند و تسلیحات غربی باشد، چین با سامانه‌های دفاعی پیشرفته‌اش ورق را برگرداند. سقوط جت‌های رافال و اوج‌گیری جنگنده‌های JF-17 چینی نه تنها آسمان کشمیر بلکه معادلات جهانی را تغییر داد و زنگ خطر را برای غرب به صدا درآورد.

روزنامه فایننشال تایمز با اشاره به مواضع تیم دونالد ترامپ درباره اوکراین، آن را به منزله فاصله گرفتن از کی یف و نقش آمریکا در دوران پس از جنگ قلمداد کرد و نوشت: آمریکا اکنون به دشمن غرب تبدیل شده است.

صف‌بندی مقامات کشورهای غربی وعربی برای دیدار با احمد الشرع معروف به ابومحمد الجولانی رهبر گروهک تروریستی هیات تحریر الشام سوریه از نفاق سیاسی این کشورها و نگاه دوگانه غرب نسبت به پدیده تروریسم حکایت دارد.

در ابتدا باید به این موضوع اشاره کنم که تنها راه تزریق امید به جامعه کارآمدی مسئولان است. هرچه کارآمدی از سوی مدیران و مسئولان بیشتر شود و شعارها و وعده‌های رویایی کمتر بدهند، به‌همان اندازه امید در جامعه افزایش پیدا خواهد کرد و همچنین باعث استحکام اعتماد عمومی خواهد شد.