رئیس جمهور به بحران‌ها اشاره کرد و گفت: از زمانی که مسئولیت را به عهده گرفته‌ام با تراکم بحران مواجه بوده‌ایم، اما باور دارم که اگر متخصصان و دانشگاهیان به میدان بیایند و احساس مسئولیت کنند، هیچ کس نمی‌تواند جلوی ما را بگیرد. یکی از مشکلات ما این است که همه چیز را سیاسی می‌بینیم و به جای حل مشکلات همه به دنبال تغییر آدم‌ها هستند

در ادبیات سیاسی و روابط بین‌الملل، همیشه از جنگ به‌عنوان نقطه اوج بحران یاد می‌شود؛ لحظه‌ای که همه چیز به‌ظاهر در اوج سختی قرار دارد. اما واقعیت این است که گاهی آنچه از خود جنگ تلخ‌تر و فرساینده‌تر است، سایه جنگ است. بلاتکلیفی، تعلیق تصمیم‌ها، و زندگی در وضعیت «شاید»‌ها، اقتصاد و روان جامعه را بیشتر از فشار مستقیم جنگ تحلیل می‌برد.

پلمب انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، در ذهن برخی از ناظران، تنها یک اقدام موضعی نیست بلکه چه بسا نمادی است از نوع مواجهه مدیریت شهری با نهادهای مردم‌نهاد. و درست در همین‌جاست که باید بازاندیشی کرد: در روزگار بحران‌های پیچیده، نهاد مدنی دشمن نیست؛ شریک اجتماعی برای عبور از بحران است.

تعلیق روانی پس از جنگ 12 روزه با گمانه‌زنی‌های موهوم عمیق‌تر می‌شود؛ اما پاسخ «چه خواهد شد» در عمل روشن می شود: وقتی مردم ببینند کشور آسیب‌پذیری‌هایش را شناخته و آماده بحران است، اضطراب فردا در برابر اطمینان امروز رنگ می‌بازد.

یائیر لاپید، رهبر اپوزیسیون اسرائیل، با حمله‌ای تند به کابینه نتانیاهو، آن را "دولتی دیوانه" توصیف کرد. او تاکید کرد که حتی انتصاب افسران ارتش در دولت فعلی با تنش، افشاگری و بی‌ثباتی همراه است، و این بحران به سطح نهادهای امنیتی نیز رسیده است.

با تداوم کم‌آبی و کاهش ذخایر سدهای تهران، مدیرعامل آبفای منطقه 4 اعلام کرد آب مشترکان پرمصرف پس از سه بار اخطار به مدت12 ساعت قطع خواهد شد. در صورت تداوم خشکسالی و نبود بارندگی، مهر و آبان با بحران شدیدتری مواجه خواهیم شد.

بارش شدید و سیلاب گسترده، استان‌های مختلف کره‌جنوبی از جمله پایتخت این کشور را درگیر بحران کرده است. رانش زمین، تخریب زیرساخت‌ها، تخلیه هزاران خانه و کشته شدن دست‌کم 4 نفر از پیامدهای این حادثه طبیعی است.

بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی لغو عقد پسرش را «هزینه شخصی» جنگ علیه ایران خواند؛ ادعایی که نه تنها توهین به واقعیت‌های تلخ جنگ است، بلکه آتش خشم داخلی و شکاف عمیق میان حاکمیت و جامعه صهیونیستی را شعله‌ور کرده است.

فاجعه‌ واژگونی اتوبوس دانش‌آموزان کرمانی نه یک حادثه که نماد عریان‌شده‌ی بحرانی عمیق در نظام حمل‌ونقل دانش‌آموزی کشور است؛ بحرانی ناشی از ناوگان فرسوده، فقدان نظارت موثر و قوانینی که سال‌هاست روی کاغذ مانده‌اند؛