سازوکار حکمرانی در ایران، سال‌هاست از بیماری «دستور از بالا» رنج می‌برد؛ گویی استاندار، صرفاً کارگزار دولت است و نه مسئول اصلی پیشبرد توسعه در استان. این تصور نه‌تنها نادرست، بلکه در دوران بحران، خطرناک است. تصور کنید زلزله‌ای مهیب در شرق کشور رخ دهد؛ آیا باید منتظر بمانیم تا از مرکز، دستور خرید آب معدنی صادر شود؟

اقتصاد سیاسی ایران، گرفتار ترکیب پیچیده‌ای از عوامل مزمن است که باعث بی‌رغبتی سرمایه‌گذاران خارجی صاحبان برای حضور در بازار بسیار پر استعداد تولید ایران است. نااطمینانی سیاسی و تحریم‌ها، ضعف امنیت حقوقی و حمایت از مالکیت، اقتصاد دولتی و رانتی، فساد و بوروکراسی ناکارآمد، برخی از عوامل ریشه‌دار در رماندن سرمایه‌گذاران خارجی است.