واژه "عید" در قرآن تنها یک بار در سوره مائده، آیه 114 آمده است، اما مفهوم آن در آموزه‌های قرآنی و اسلامی بسیار گسترده‌تر است.*

اکثر مورخان، محدثان و مفسران شیعه و اهل سنت، معتقدند که تعدادی از آیات سوره انسان از جمله؛ آیه: “وَ یطْعِمُونَ الطَّعامَ…”، در شأن عترت رسول خدا (ص)، یعنی علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) نازل شده است، و زمان نزول آن ماه ذیحجه پس از ادای نذری بود که امام علی (ع) و حضرت زهرا (س) برای شفای حسنین (ع) کرده بودند.

حضرت هود(ع) از انبیای الهی است که وظیفه هدایت قوم عاد را برعهده داشت. قوم عاد حدود 700 سال قبل از میلادِ حضرت مسیح(ع) در سرزمین احقاف (بین یمن و عمّان، در جنوب عربستان) زندگی می‌کردند.

«حضرت ذوالکفل(ع)» طبق نظر مشهور، یکی از پیامبران بنى اسرائیل بوده است. نام او در قرآن کریم دو بار ذکر شده و از صابرین و صالحین شمرده شده است.

حضرت هارون(ع) از انبیای الهی و برادر بزرگ حضرت موسی(ع) است. حضرت موسى هنگام مبعوث شدن به رسالت، از خدا خواست که هارون را وزیر و همراه او در مقابله با فرعون قرار دهد. حضرت موسی همچنین در آن چهل روزی که برای میقات به طور سیناء رفته بود، هارون را در میان بنی‌اسرائیل به جانشینی خود برگزید.

«اَصحاب السَبت» از تعابیر قرآنی و اشاره به گروهى از یهود است که از فرمان خدا مبنى بر تحریم صید ماهى در روزهاى شنبه تخلّف کرده و با یک حیله، ماهیان را در روز شنبه حبس کرده و روز یکشنبه صید مى‌کردند؛ پس آنان به عذاب الهى گرفتار شده و صورت‌هایشان به شکل بوزینه مسخ شد.

"هابیل و قابیل" نام دو فرزند از فرزندان حضرت آدم ابوالبشر است؛ نام این دو برادر در قرآن نیامده بلکه با تعبیر "إبنَی آدم" از آن دو یاد شد و ماجرای آن دو برادر در آیات 27 إلی 31 سوره­ مائده آمده است.

حضرت ابراهیم(ع) یکی از پیامبران اولوالعزم است که در زمان پادشاهی نمرود به نبوت مبعوث شد و قوم بت پرست خود را به دین توحید دعوت کرد. حضرت اسماعیل و حضرت اسحاق علیهماالسلام فرزندان حضرت ابراهیم هستند که به واسطه آن دو، نسب بسیاری از انبیای الهی از جمله حضرت موسی، حضرت عیسی و حضرت محمد علیهم‌السلام به آن حضرت باز می گردد.

حضرت آدم(ع) نخستین پیامبر الهى و پدر بشر است، که مطابق با قرآن کریم، خداوند او را از خاک آفرید و اسما را به او تعلیم کرد و آنگاه به فرشتگان دستور داد که بر آدم سجده کنند. ماجرای هبوط آدم و همسرش حوّا از بهشت نیز مطلب دیگری است که قرآن بدان اشاره کرده است.

در قرآن‏ کریم، دعا به صورتهاى گوناگون در معناهاى متعدد به کار رفته ‏است و شاید بیشترین و مهمترین آنها همان دو معنایى باشد که از «مفردات راغب‏» آمده است.