مفروض ما در اعمال سیاست خارجی و تعامل با رقبای جهانی و دشمنان ایران و اسلام این است که حریف منطقی یا عقلایی عمل می‌کند. فکر می‌کنیم سیاست رفتاری رقبا براساس یک روش‌شناسی علمی است.

هر دولتی «ماده» است و مردم باید به آن «صورت» بدهند. هر دولتی که از مردم «صورت» نگیرد، نمی‌تواند به مردم حکم براند، مگر به زور و زور، یعنی اعمال سلطه بر دیگری و در برابر هر زور یا اقتداری مقاومتی نیز شکل خواهد گرفت.

شرایط داخلی سوریه و اضلاع مثلث یاد شده نیز این امکان را برای ایران فراهم می‌کند که اقلیت شیعه، کردها و دیگر اقلیت‌ها از حاکمیت حذف نشوند. حضور آنها به دست بالای ایران و البته نسبی خواهد انجامید و غیبت آنها، همین معادله را برعکس می‌کند.

بعد از رحلت حافظ اسد به‌ عنوان بنیانگذار حکومت بعث در سوریه، آقای بشار اسد، فرزند ایشان براساس رهنمودهای قبل از فوت حافظ اسد به‌عنوان رئیس‌جمهور مادام‌العمر سوریه توسط حزب انتخاب شد و در یک انتخابات سوری بیش از 98 درصد آرا را هم به نام او ثبت کردند.

رسانه‌های نزدیک به دولت انتقالی سوریه از ورود یک هیأت عالی‌رتبه سیاسی – امنیتی قطر و ترکیه به دمشق خبر دادند.

سوال کانونی این روزها بعد از سقوط نظام سابق سوریه درباره آینده این کشور است؛ لیبیایی و سودانی شدن و تجزیه آن یا ساخت سوریهِ جدید که در مسیر آبادانی و توسعه گام بر دارد یا ....

پس از پایان جشن‌ها و سرنگونی آخرین مجسمه‌های اسد در میدان‌ها، سوری‌ها با وضعیتی تازه و مبهم روبه‌رو خواهند شد. چه کسی بر آنها حکومت خواهد کرد؟ فردی یا گروه‌هایی، یا اینکه بیش از یک سوریه وجود خواهد داشت، سه یا چهار تا؟

سرعت شگفت‌انگیز تحولات در سوریه طی دو هفته اخیر به‌ قدری خارج‌ از حد تصور است که فرصتی برای ارائه تحلیل از پویایی‌های آن را فراهم نمی‌‌کند؛ چراکه علاوه بر سرعت تحولات، جهت و ماهیت آن نیز برخلاف انتظارات و تصورات پیشین از منطق اقدام کنشگران جدید و حاکم در آن کشور است و از این منظر محتمل است سوریه، میدان خلق شگفتی‌های بسیار دیگری نیز باشد.

مثلث عبری، عربی، غربی در ماجرای سوریه بیش از آنکه خواستار روی کار آمدن دولت موافق خواست خود باشند، خواستار خارج شدن سوریه از محور مقاومت به عنوان یکی از حلقه‌های مهم و تاثیرگذار این جبهه بوده‌اند.