کارشناسان و صاحب نظران سیاسی در جریان نشست تخصصی بررسی دیپلماسی منطقه‌ای ایران بر نقش مهم و تأثیرگذار سیاست خارجی در تقویت جبهه مقاومت در منطقه تأکید کردند.

شاید بد نباشد اگر تحلیل‌گران آذربایجانی این مهم را به سیاست‌مداران خود گوشزد کنند که گسترش همکاری جمهوری آذربایجان با رژیم اشغالگر قدس در منطقه‌ای که عموم مردم از دولت جعلی اسرائیل نفرت دارند بزرگ‌ترین تهدید علیه امنیت منطقه و بی‌ثبات کردن روابط میان کشورهاست.

سخنگوی پیشین وزارت امور خارجه: سخنرانی آقای رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل، با وجود موضوعات متعدد و زمان محدود، مختصر اما مفید بود.

راهبرد شرق به معنای همکاری با کشورهایی است که دارای سیاست خارجی مستقل هستند و اساسا راهبرد نگاه به شرق یک نگاه محدود جغرافیایی نیست و رویکرد این موضوع به معنای توسعه و همکاری با کشورهایی است که سیاست خارجی مستقلی داشته و تمایل دارند به شکل مستقل به عرصه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی به ایفای نقش بپردازند.

پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای به این معنی است که در آینده، چین، روسیه و ایران فضای بیشتری برای همکاری در عرصه‌های بین‌المللی و منطقه‌ای خواهند داشت و از این منظر برای دکترین سیاست خارجی کشور اهمیت بسیار دارد.

انقلاب اسلامی ایران نمونه بارزی‌ است که به تبع هویت و ماهیت خود، مبارزه برای آرمان فلسطین را به عنوان یکی از دال‌های محوری در گفتمان خود، برگزیده است. از همین رو ایجاد اختلال در این راهبرد کلان و کارشکنی در روند رو به رشد نقش‌آفرینی ایران در منطقه، همواره از سرفصل‌های اصلی سیاست‌ خارجی اسرائیل و متحدانش بوده است.

ویژگی‌های نظام تحریم‌های آمریکا به گونه‌ای است که در آن تحریم‌ها می‌تواند از حیث عنوان تغییر کند، بدون آنکه ماهیت و نتیجه آن تغییر نماید. به زبان ساده‌تر آمریکا می‌تواند یک عنوان تحریم را در توافق متوقف، اما دستور اجرایی آن را به بهانه دیگری مانند تروریسم، حقوق بشر و در شیوه جدید قانون مربوطه به صادرات مجدداً احیا نماید.

خلق بازار جدید مبتنی بر مزیت‌های فراوان موجود در کشورهای همسایه ایران، می‌تواند موجب افزایش ظرفیت تولیدی برای بنگاه‌های اقتصادی کشور شده و علاوه بر آن با توجه به رقابتی بودن تجارت خارجی به ارتقاء کیفیت و ضریب بهره‌وری محصولات تولیدی منجر شود.

در فایل صوتی منتشر شده از وزیر خارجه به این سوال پاسخی داده نمی‌شود که اگر در سیاست‌ خارجی کشور «میدان» اولویت داشته، عامل آن چه بوده است؟ آیا این اولویت‌بخشی به «میدان» خطا بوده؟ آیا به اختیار بوده یا از سر اجبار؟ آیا تحت تاثیر القائات عناصر میدان بوده یا واقعیت‌های منطقه مجموعه نظام را به این جمع‌بندی رسانده است؟ و...