«گوزن‌های اتوبان» با وجود فیلمنامه‌ای خام و پایانی سردرگم، توانست در جشنواره فجر چندین نامزدی کسب کند و نوید پورفرج نیز دیپلم افتخار بهترین نقش اول مرد را از آن خود کرد. آیا این فیلم شایسته چنین موفقیتی بود یا جشنواره بار دیگر در دام نام‌های بزرگ افتاد؟

فیلم «بچه مردم» به کارگردانی محمود کریمی، یکی از آثار متفاوت جشنواره فیلم امسال است که با روایت احساسی، بازی‌های درخشان و سبک بصری خاص، نگاه‌های زیادی را به خود جلب کرده است.

فساد در فوتبال موضوع تازه‌ای نیست، اما کمتر پیش آمده که سینمای ایران آن را با این وضوح و صراحت به تصویر بکشد. بازی را بکش با روایت داستانی واقعی، ما را به قلب یک ماجرای ملتهب می‌برد؛ جایی که برد و باخت‌ها تنها در زمین بازی رقم نمی‌خورند، بلکه پشت پرده، جایی که قدرت و پول به هم می‌رسند، سرنوشت‌ها تغییر می‌کنند.

آیا سینمای ایران آماده پذیرش کمدی‌های فانتزی با رگه‌های تاریخی است؟ «تاکسیدرمی» ساخته‌ی محمد پایدار، روایتی هجوآمیز از برادر ناتنی محمدرضا پهلوی و علاقه‌ی او به شکار را در دل تحولات انقلاب 57 روایت می‌کند. اما آیا این فیلم توانسته میان فرم، محتوا و لحن خود تعادل برقرار کند؟

فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی و با حضور بازیگرانی همچون پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، آناهیتا افشار و ستاره پسیانی، در نگاه نخست نوید یک کمدی متفاوت و تابوشکن را می‌دهد.

آبستن یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های جشنواره چهل و سوم فیلم فجر است که با استفاده از تکنیک پلان-سکانس، داستانی پرتعلیق و نفس‌گیر را روایت می‌کند. این فیلم که در یک فضای بسته می‌گذرد، مخاطب را در مرز میان واقعیت و کابوس قرار می‌دهد و تجربه‌ای منحصر‌به‌فرد را رقم می‌زند. اما آیا این سبک خاص توانسته ارتباطی قوی با مخاطب برقرار کند؟

در دل جنگ، نبرد فقط در میدان‌های نبرد رخ نمی‌دهد، بلکه در قلب‌های بازماندگان ادامه دارد. اشک هور روایتی است از انتظار، امید و درد، فیلمی که نه‌تنها از جنگ، بلکه از زخم‌های نادیده آن سخن می‌گوید.