طرح «جو بایدن»، رئیس‌جمهور امریکا مبنی بر ساخت یک کریدور دریایی 350کیلومتری برای انتقال غذا از قبرس تا غزه، سه واکنش بیشتر نداشت: تردید، تمسخر و ترس!

حمله پلیس امریکا به تجمع دانشجویانی که در محوطه دانشگاهی در نیویورک در اعتراض به حمایت امریکا از رژیم صهیونیستی در جنگ غزه چادر زده بودند، علاوه بربازداشت دست‌کم 140 دانشجو، باعث سرایت اعتراض‌ها به دیگر دانشگاه‌های امریکا شد. همزمان با این تحولات، مراسم سالانه اهدای جوایز انجمن قلم در ایالات متحده در حمایت از مردم فلسطین نیز لغو شد.

مجلس نمایندگان امریکا برای پشتیبانی از اوکراین و رژیم صهیونیستی در نبردهای نظامی‌شان، بیش از 85 میلیارد دلار در نظر گرفت و 8.12 میلیارد دلار نیز به تایوان اختصاص داد که به‌عبارت ساده، یک مساعدت مالی و تسلیحاتی قابل‌توجه علیه روسیه، مردم غزه و چین محسوب می‌شود.

مواضع و رفتار کشورهای غربی در جنگ اوکراین نشان می‌دهد که بر خلاف ادعاهای مطرح شده، آنها از موضع طرف اصلی منازعه، آینده این جنگ را تحلیل و پیگیری می‌کنند و نه گروهی که صرفاً به‌دنبال حمایت از طرف درست در این جنگ است.

جو بایدن رئیس جمهور آمریکا در جمع خبرنگاران درباره نشست مجازی گروه 7 برای بحث درباره حملات موشکی و پهپادی شنبه شب ایران علیه رژیم صهیونیستی گفت: برای تثبیت اوضاع در منطقه و جلوگیری از تنش بیشتر به همکاری با رهبران گروه 7 ادامه خواهیم داد.

رویکرد برخی کشورهای غربی در قبال فاجعه انسانی زلزله در ترکیه و سوریه به گونه‌ای است که گویی برایشان انسانیت همچنان کاربردی دوگانه دارد و از آن تنها برای رسیدن به اهداف سیاسی خود استفاده می‌کنند.

زلنسکی می‌خواهد نسبت به مواضع واقعی لندن و واشینگتن نسبت به طرح کیسینجر درباره پذیرش استقلال کریمه در ازای پایان جنگ و دیگر طرح‌های مشابهی که وجه اشتراک آنها تعهد دائمی اوکراین مبنی بر عضویت در ناتو است، درک شفاف‌تری پیدا کند.

نفوذ بالن چینی‌ به حریم هوایی آمریکا حتی اگر اقدامی غیر مستقیم برای هشدار به آمریکا برای خودداری ازشرارت در موضوع تایوان نباشد، بار دیگر این اصل مهم را در معرض نگاه جهانیان قرار داد که ضعف امنیتی و نفوذپذیری آمریکا واقعیتی غیر قابل انکار است

یک رمزگشایی ساده از اظهارات رابرت مالی نشان می‌دهد که مخاطب سخنان او نه تهران و نه حتی سه کشور اروپایی، بلکه رژیم اشغالگر صهیونیستی و کابینه چند تکه و آسیب‌پذیر نتانیاهو است.

سکوتی کرکننده سلسله عصبی رژیم صهیونیستی را فراگرفته است؛ سکوتی که صدایش از موشک‌هایی که روی گنبد آهنین فرود می‌آید، از فریاد اعتراض اسرائیلی‌های خشمگین از بنیامین نتانیاهو و از صدای متحدانِ عصبانی تل‌آویو، بلندتر است. در بطن این سکوت سنگین، تنها نوای تیک‌تاکی شنیده می‌شود که روی یک بمب ساعتی چسبیده است. بمبی که کسی نمی‌داند روی چه زمانی تنظیم شده است، اما همه می‌دانند منفجر خواهد شد.