صادقیان نوشت: «وقت آن است که سران سه‌قوه و مشاوران اگر صریحاً نمی‌گویند که منظور از رویکرد‌های اجتماعی تازه چیست یا چه چیز‌هایی دیگر منقضی شده است، دست‌کم چند اقدام عملی معنادار انجام دهند و حتی اگر به کنایه هم شده نشان دهند منظور همین‌ها بوده است. تأخیر در این‌باره یعنی دامن‌زدن به اختلافات به بهانه وحدت!»

صادقیان نوشت: «رئیس‌جمهور آمریکا می‌خواهد ادعا کند که کشورش را بزرگ کرده است؛ اما نمی‌داند اگر مانند چهل سال پیش و در اوج جنگ سرد، آمریکا قدرت اول بود، نیازی به جنگ نداشت و با اشاره سرانگشتان کار را جلو می‌برد؛ نه اینکه جنگ کند و نتیجه هم نگیرد و بعد با کج‌کردن صورت خود و تمسخر رهبری ایران بخواهد انتقام بگیرد!»

صادقیان نوشت: «روز دهم جنگ پاسخ ایران به امریکا که بسیاری از تحلیلگران سیاسی و نظامی آن را بسیاردور یا فعلا غیرممکن می‌دانستند فقط 40 ساعت پس از حمله امریکا به فردو داده شد.»

اگر کسی بخواهد از میان تمامی تحلیل‌های مذاکراتی به یکی دل ببندد، درست‌تر و منطقی‌تر آن است که به یک تحلیل حدوسط برسد و دل‌خوش کند و از تحلیل‌های بسیار بدبینانه و بسیار خوش‌بینانه فاصله بگیرد. ما نمی‌دانیم در سر‌ها چه می‌گذرد و چرخش روزگار بر کدام پاشنه است، اما می‌توانیم منطقی و میانه‌رو باشیم.

اصلاح‌طلبان که خود با تغییر عجیب دیدگاه نسبت به ترامپ و پوتین، نشان دادند گرفتار «پوپولیسم نظری» هستند، به رفتار نمادین پزشکیان در ساخت یک مدرسه با اتهام پوپولیسم حمله‌ور شدند. به‌نظر می‌رسد آنان نگران کم‌توجهی پزشکیان به خود در ادامه مسیر دولت‌اند

هیچ چیز مانند شیوه مواجهه جریان اصلاح‌طلبی با قضایای روسیه و پوتین نشان نمی‌دهد که این جریان در سیاست‌ورزی چقدر ناراست و فرصت‌طلبانه عمل می‌کند.

ا اگر صفحات اول این روزنامه‌ها را در روز‌های اخیر ببینید، انگار همگی با هم نشسته‌اند و در پاسخ به این سؤال که «با دلار بالای 80 هزار تومان که سریع‌ترین و بیشترین جهش تاریخ را داشته چه کنیم؟» یک‌صدا همه‌باهم پاسخ داده‌اند: «اسمش را هم نیار!»

اوضاع سوریه در طول فقط یک هفته نشان داد که ما دست‌کم در رسانه‌ها تحلیلگر قابل‌اعتمادی در حوزه سوریه و منطقه نداریم. این یادداشت می‌خواهد به همین موضوع بپردازد و آسیب‌های بی‌عملی و بی‌تخصصی رسانه‌ای را در حوزه‌های مهمی مثل سیاست خارجی و مسائل منطقه وارسی کند.