متاسفانه دولت‌ها عموما به دنبال فهم مسائل حاشیه‌نشینان نیستند و بیشتر علاقه دارند تا زودتر صورت مسئله‌ها را پاک کنند به همین دلیل بیشتر به دنبال سیاست‌گذاری در حوزه عمرانی و ساخت و ساز می‌روند تا تغییر سبک زندگی و ارتقای شهروندی حاشیه‌نشینان.

زنان حاشیه نشین نه تنها از فقر مادی و گیر افتادن در تله محرومیت رنج می برند بلکه فقر از طریق مؤلفه‌های فرهنگی شامل بی‌تفاوتی اجتماعی، نابسامانی خانوادگی و ناامیدی، به ایجاد و افزایش آسیب در این زنان منجر شده است

حاشیه‌نشینی یک موقعیت اجتماعی-طبقاتی است که می‌تواند با بسترهای جغرافیایی همراه شود و می تواند نشود. یعنی ممکن است یک فرد به لحاظ اجتماعی در موقعیتی حاشیه‌ای قرار بگیرد اما لزوما در مناطق جغرافیایی موسوم به حاشیه‌نشین زندگی نکند.

مواجهه‌ احساسی و بدون کار کارشناسی با هر پدیده و معضل اجتماعی مانند حاشیه‌نشینی، بیشتر منجر به تولید عصبانیت جمعی شده و اختلال مناسبات اجتماعی را به دنبال دارد و حتی ممکن است به انسداد مسیر اصلاح یا تاخیر آن منجر شود.

ظهور حاشیه‌نشینی، آنطور که از منظر مکاتب گوناگون و نتایج مشاهدات میدانی برمی آید، ریشه در مهاجرت و عوامل اقتصادی دارد. معلولی که تحت تاثیر پارامترهایی همچون فقر اقتصادی، عدم تخصص، نوع شغل، تعارض فرهنگی، بی‌سوادی، هویت قومی و فرهنگی، غیر قابل کنترل می ‌شود و در نتیجه عوارض این پدیده به حوزه شهری و ملی نیز گسترش می‌ یابد.

رویکرد خیریه محور در مسئله حاشیه نشینی، از طرفی نقش دولت به عنوان نهاد اصلی تنظیم و فراهم نمودن مقدمات زیست عادلانه برای همه شهروندان ایرانی را کم رنگ می کند و از طرف دیگر سازمان های مردمی که توان و پتانسیل ورود در سطح کلان برای حل مسائل بزرگ و چند وجهی مانند حاشه نشینی را ندارند ، درگیر لایه های پیچیده ای از مشکلات در مواجهه با واقعیت زیر پوست حاشیه نشینی می شوند

بر اساس گزارش وزارت رفاه رژیم صهیونیستی،‌ بیش از 1.8 میلیون اسرائیلی در سرزمین‌های اشغالی زیر خط فقر قرار دارند.

در حالی که پادشاه سعودیها و ولیعهد وی محمد بن سلمان سعی در ارائه تصویری وارونه و مجازی از جامعه عربستان به خارج از مرزهای این کشور دارند، هر روزه با حقایق تلخ بیشتری در خصوص این کشور مواجه می شویم.