تندروها (15 خبر)

تندروها که ماهیتی «غوغا زیست» دارند، این روزها فضای سیاسی را به التهاب نزدیک، و شکاف‌های اجتماعی و سیاسی را عمیق‌تر می‌کنند. آنها با استفاده از بازوهای رسانه‌ای و تبلیغی خود، به‌جای تمرکز بر مصالح عمومی و منافع ملی، به تقویت اختلافات می‌پردازند و در این مسیر از عواطف ملی یا دینی شهروندان برای تحریک سیاسی‌شان بهره می‌برند.

بیانیه شعام و گزارش عراقچی در مجلس در واقع یک پیام مشترک دارند: ایران آماده همکاری مشروط با آژانس است؛ همکاری‌ای که در خدمت منافع ملی، امنیت کشور و چارچوب‌های قانونی تعریف می‌شود. اگر این روند ادامه یابد، هم دست ایران در صحنه بین‌المللی پرقدرت‌تر خواهد بود و هم در فضای داخلی، افراطیون ضد دیپلماسی به تدریج با واقعیت اجماع ملی مواجه خواهند شد.

واقعیت این است که فارغ از هر نتیجه‌ای که از توافق عراقچی-گروسی حاصل شود، تندروها بازی سیاست را باخته‌اند و باید به فکر کار دیگری باشند؛ چون از این نمد کلاهی برای آنان نخواهد بود. علت آن نیز روشن است. همان روزی که خبر تاییدصلاحیت پزشکیان را شنیدند، باید متوجه می‌شدند که: «کشتی‌بان را سیاستی دگر آمد».

در عرصه سیاسی ایران موضوعی خطیرتر از مساله تندروها نیست. بدون حل این مساله، ممکن نیست که سیاستگذاری کشور در مسیر عقلانی قرار گیرد. البته در غیاب آنان هم ممکن است این هدف رخ ندهد، ولی با وجود آنان در ساختار قدرت، هیچ امیدی به حل مشکلات نخواهد بود.

اینکه آقای ظریف به عنوان معاون رییس‌جمهور حضور داشته باشد یا نداشته باشد از منظر حوزه تاثیرگذاری برای شخص ظریف تفاوتی ندارد. اتفاقا دست او را برای دادن مشورت‌های بهتر باز می‌گذارد. اینکه کدام چهره و گفتمان برای گفت‌وگو با چین، روسیه و دول غربی مناسب‌تر است؟ و اینکه آیا ظریف پای میز مذاکره باشد، بهتر است یا چهره‌هایی که در دولت قبل سکان امور را در دست داشتند.

باتوجه به حواشی‌ اخیری که در فضای سیاسی ایران مشاهده می‌کنیم که تندروها تریبون‌دار شده‌اند، انتظار می‌رود تا باتوجه به شرایط خاصی که در آن حضور داریم بین گروه‌های سیاسی و مردم همبستگی بیشتری وجود داشته باشد

تندروها با تفکرات خاص خود به‌دنیا نگاه می‌کنند و متاسفانه این تفکر را نمی‌توان تغییر داد و چنین نظراتی نه‌تنها مشکلی را برطرف نمی‌کند بلکه بر چالش‌ها هم اضافه خواهد کرد.

تندروها سمبل کارشکنی و سنگ‌اندازی جلوی مسئولان نظام و در واقع چوب لای چرخ نظام گذاشتن هستند.

کسانی که اهل توزیع عادلانه قدرت یعنی مشارکت عمومی هستند و معتقدند که عدالت واقعی در این است که همه انسان‌ها حق دارند در تعیین سرنوشت خود شرکت کنند طبیعتا با کسانی که اهل استبداد و خودکامگی هستند نمی‌توانند وفاق داشته باشند.

جریانی که از ابتدای تشکیل دولت به هر نحوی درصدد تخریب و ترور شخصیت رئیس‌جمهور است و می‌خواهد دولت را ناکارآمد جلوه دهد با اصل نظام مشکل دارد.