در عرصه سیاسی ایران موضوعی خطیرتر از مساله تندروها نیست. بدون حل این مساله، ممکن نیست که سیاستگذاری کشور در مسیر عقلانی قرار گیرد. البته در غیاب آنان هم ممکن است این هدف رخ ندهد، ولی با وجود آنان در ساختار قدرت، هیچ امیدی به حل مشکلات نخواهد بود.

اینکه آقای ظریف به عنوان معاون رییس‌جمهور حضور داشته باشد یا نداشته باشد از منظر حوزه تاثیرگذاری برای شخص ظریف تفاوتی ندارد. اتفاقا دست او را برای دادن مشورت‌های بهتر باز می‌گذارد. اینکه کدام چهره و گفتمان برای گفت‌وگو با چین، روسیه و دول غربی مناسب‌تر است؟ و اینکه آیا ظریف پای میز مذاکره باشد، بهتر است یا چهره‌هایی که در دولت قبل سکان امور را در دست داشتند.

باتوجه به حواشی‌ اخیری که در فضای سیاسی ایران مشاهده می‌کنیم که تندروها تریبون‌دار شده‌اند، انتظار می‌رود تا باتوجه به شرایط خاصی که در آن حضور داریم بین گروه‌های سیاسی و مردم همبستگی بیشتری وجود داشته باشد

تندروها با تفکرات خاص خود به‌دنیا نگاه می‌کنند و متاسفانه این تفکر را نمی‌توان تغییر داد و چنین نظراتی نه‌تنها مشکلی را برطرف نمی‌کند بلکه بر چالش‌ها هم اضافه خواهد کرد.

تندروها سمبل کارشکنی و سنگ‌اندازی جلوی مسئولان نظام و در واقع چوب لای چرخ نظام گذاشتن هستند.

کسانی که اهل توزیع عادلانه قدرت یعنی مشارکت عمومی هستند و معتقدند که عدالت واقعی در این است که همه انسان‌ها حق دارند در تعیین سرنوشت خود شرکت کنند طبیعتا با کسانی که اهل استبداد و خودکامگی هستند نمی‌توانند وفاق داشته باشند.

جریانی که از ابتدای تشکیل دولت به هر نحوی درصدد تخریب و ترور شخصیت رئیس‌جمهور است و می‌خواهد دولت را ناکارآمد جلوه دهد با اصل نظام مشکل دارد.

ظاهراً درک تندروها از معنای سیاست و انتخابات مثل همه ادراکات دیگر آنان، متفاوت از عقل سلیم یا متعارف است. آنان توجه ندارند که رئیس‌جمهوری آمده که قرار نیست مثل آنان بیاندیشد یا سخن بگوید یا عمل کند و اگر چنین قراری بود، مردم به نامزد آنان رای می‌دادند و نه به پزشکیان‌. بنابراین، اگر نقد و انتقادی دارند باید در مقایسه با وعده‌های داده‌شده او انتقاد کنند.

مسیری را که آقای پزشکیان برای ریاست جمهوری طی کردند کاملاً مسیر شرعی و قانونی بوده و هیچ گونه انحرافی از مسیر رسمی و قانونی و شرعی وجود نداشته است.

فعال سیاسی اصلاح‌طلب، حل مشکلات کشور را نیازمند همکاری قوای سه‌گانه دانست و گفت: در مساله اقتصاد، همکاری قوا و نهادها ضروری است زیرا این مساله، فراگیر و مربوط به کل افراد جامعه است و اگر توقع این باشد که دولت به تنهایی همه مشکلات اقتصادی را حل کند، غیرممکن است.