محمد جواد ظریف در شبکه ایکس نوشت: ایران انتخاب درست را انجام داده است، اکنون نوبت ایالات متحده است که در این آزمون سرنوشت ساز در ساختن آینده‌ای بهتر برای منطقه و جهان مشارکت کند.

در ادامه تحولات مربوط به سفر «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به آمریکا، شبکه 12 این رژیم امروز (سه‌شنبه) فاش کرد که دلیل اصلی دعوت شتاب‌زده نخست‌وزیر این رژیم به واشنگتن، تصمیم «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا برای آغاز مذاکرات مستقیم با جمهوری اسلامی ایران بوده است.

سفیر پیشین انگلیس در تهران افزود: «آمریکایی‌ها به‌نظر می‌رسد که خواهان پیشرفت بسیار سریع به‌سمت تسلیم ایران در سه جبهه هستند؛ اما ایران به‌دنبال تسلیم نیست و خواهان یک مذاکره جدی است.»

برخلاف فضاسازی برخی کاربران، زمان و مکان مذاکرات غیرمستقیم عراقچی و ویتکاف در عمان نه از سوی ترامپ، بلکه توسط ایران تعیین و از طریق عمان به طرف آمریکایی اعلام شده است. روایت‌سازی یکطرفه، ممنوع! ابتکار عمل در اختیار تهران بوده است.

سوال درباره ایران برای سومین بار گزارشگر: اگر بخواهید بر سر یک توافق جدید با ایران مذاکره کنید، می‌توانید توضیح دهید که چگونه این توافق بیشتر از برجام متفاوت است؟ ترامپ: خب من واقعا نمی‌توانم این را بگویم توافق در دست مذاکره، متفاوت با برجام خواهد بود. ولی توافق قوی تری خواهد بود.

تهدید نظامی ترامپ علیه ایران، نمونه‌ای از «بازی در لبه پرتگاه» است؛ تهدیدی تا مرز اقدام که تحققش به واکنش تهران بستگی دارد. آمریکا می‌خواهد بدون جنگ و هزینه به حداکثر اهدافش برسد. اتخاذ سیاست بازدارندگی_ترکیبی مبتنی بر راهبردی ملی، ترامپ را ناکام می‌کند.

سخنگوی وزارت خارجه با تاکید براین که «رژیم صهیونیستی عامدانه به قتل عام و کشتار غیرنظامیان ادامه می‌دهد» گفت: موضوعی که نگران کننده است این است که ما شاهد روند عادی‌سازی شرارت و جنایت در منطقه هستیم.

در طول چهار دهه گذشته، روابط ایران و ایالات‌متحده آمریکا همچنان بر بستر تنش‌ها و اختلافات پیچیده‌ای قرار داشته است. یکی از عمده‌ترین ویژگی‌های این روابط، اعمال فشارهای سیاسی، اقتصادی و نظامی از سوی آمریکا به ایران بوده است. فشارهایی که هرگز بدون عواقب نبود و همواره برای ایران هزینه‌بر و گاه غیرقابل پیش‌بینی بوده‌اند.

ترامپ می‌گوید ایران مایل به مذاکره مستقیم است و نیازی به واسطه ندارد. این بخشی از بازی روانی ترامپ است. اما مذاکره «کارت بازی» نیست؛ صحنه‌ای است برای بازی با کارت‌ها. آنچه مهم‌تر از کارت‌هاست، ترکیب و زمان استفاده از آن‌هاست. آیا بازی دوباره چیده می‌شود؟