در عرصه سیاسی ایران موضوعی خطیرتر از مساله تندروها نیست. بدون حل این مساله، ممکن نیست که سیاستگذاری کشور در مسیر عقلانی قرار گیرد. البته در غیاب آنان هم ممکن است این هدف رخ ندهد، ولی با وجود آنان در ساختار قدرت، هیچ امیدی به حل مشکلات نخواهد بود.

محمدجواد روح نوشت: «پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نه‌فقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه می‌کند که «اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟»؛ سیگنالی را به جامعه بین‌المللی می‌فرستد و نشان می‌دهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است.»

عبدی نوشت : پس گرفتن لایحه مقابله با اخبار خلاف واقع در فضای مجازی، نشان‌دهنده قدرت تصمیم‌گیری دولت در پاسخ به خواست مردم بود. این اقدام، اختلافات در سیاست ایران را آشکار کرد و به‌روشنی نشان داد که تغییر در سیاست‌ها، حتی اگر به نظر عقب‌نشینی بیاید، نشانه‌ای از اقتدار و توانمندی است.

خدیر نوشت: «اگر قرار بر هر تغییر رویکرد سیاسی و اجتماعی و فرهنگی باشد که ضرورت آن مورد تأکید مشاوران عالی رهبری هم قرار گرفته و هیچ گزینه‌ای همچون سیدعباس صالحی قادر به جذب همه سلایق نخواهد بود و شاید جرم اصلی او همین باشد که نه شبیه سلف خود در دولت مرحوم رئیسی است و نه شباهتی به نه شباهتی به زوج جبلی – جلیلی دارد.»