یادداشت

توییت توهین‌آمیز ترامپ با درخواست «تسلیم بی‌قید و شرط»، بار دیگر چهره واقعی سیاست فشار حداکثری آمریکا را عیان کرد؛ سیاستی که با نقض حقوق بین‌الملل و تحقیر ملت‌ها، بدنبال کسب مشروعیت جهانی برای آمریکا و پیشبرد سیاست‌های یک‌سویه واشنگتن است.

سیاست اعلام تخلیه، در عمل ابزار تسلط روانی بر جمعیت غیرنظامی است. مردم را با هشدارهای ناگهانی و پیام‌های تهدیدآمیز در وضعیت اضطراب دائم قرار می‌دهد، اعتماد آن‌ها را به هر نوع اطلاعات رسمی از بین می‌برد و آن‌ها را در تصمیم‌گیری دچار سردرگمی می‌کند. هدفش تحمیل بی‌ثباتی اجتماعی، فروپاشی نظم مدنی و تسهیل حملات بعدی با کاهش هزینه سیاسی و بین‌المللی آن است.

در عصر مدرن، قدرت‌های جهانی از جنگ روانی به عنوان سلاحی کم‌هزینه اما مؤثر استفاده کرده‌اند. اما رژیم صهیونیستی، در میان این بازیگران، جایگاه خاصی دارد؛ رژیمی که از بدو تأسیس خود، روایت را هم‌ارز با نیروی نظامی دیده و به همین دلیل، همواره در حال جنگ در میدان ذهن بوده است.

حمله بامدادی رژیم صهیونیستی به ایران در 23 خرداد، دو سناریوی متضاد شامل اقدام خودسرانه تل‌آویو با محاسبه‌ای غلط یا اجرای بخشی از سناریوی آمریکا با هدف ارزیابی واکنش ایران و سنجش هزینه جنگی بزرگ‌تر از سوی اسرائیل را پیش روی تحلیل گران قرار داد. اما آیا ترامپ حاضر است وارد قمار بزرگ درگیری مستقیم با ایران شود؟

با ادامه تجاوزات رژیم صهیونیستی، خلیج فارس به نقطه‌ای راهبردی برای تغییر معادله جنگ تبدیل شده است؛ جایی که هرگونه تهدید علیه منافع ایران می‌تواند دامنه درگیری را از سطح منطقه‌ای به بحرانی جهانی ارتقاء دهد. این سناریو، اصلی‌ترین گزینه روی میز برای پایان یا تشدید جنگ تلقی می‌شود.

مدنی‌زاده در یکی از بی‌رحمانه‌ترین لحظات برای آغاز وزارت خود وارد میدان شده است. نه تنها باید پاسخگوی انتظارات عمومی باشد، بلکه باید نقش ستون فقرات دولت در یک جنگ واقعی را ایفا کند. اگر بتواند ترکیبی از شجاعت تصمیم‌گیری، مدیریت رسانه‌ای، عدالت در توزیع منابع و هماهنگی با سایر ارکان قدرت را محقق کند، شاید بتواند از این مأموریت غیرممکن، یک نقطه عطف بسازد.

یازده کشور عضو شورای حکام آژانس، در بیانیه‌ای کم‌سابقه، حمله نظامی اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز ایران را محکوم کردند؛ اقدامی که ناظران آن را آزمونی جدی برای اعتبار آژانس و انسجام حقوق بین‌الملل در برابر تهدیدات هسته‌ای می‌دانند.

گزارش اخیر بی‌بی‌سی فارسی از حمله ایران به اسرائیل، ظاهری همدلانه دارد اما ساختاری پیچیده و چندلایه را بازتاب می‌دهد. تحلیل «آیا، اما» نشان می‌دهد که حتی لحن مهربان نیز می‌تواند حامل اهداف راهبردی پنهان باشد.

فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه پاسداران نوشت: «حالا به خوبی روشن شده است که برنامه مذاکره آمریکا نه برای تفاهم با ایران بلکه مقدمه‌ای برای حمله نظامی اسرائیل به ایران بوده است تا آمریکا و اسرائیل بتوانند انتقام خود از مردم ایران را در کنار زدن نظام وابسته شاهنشاهی بگیرند.»

حمله تلافی‌جویانه ایران به تل‌آویو، حیفا و بات یام با تلفات گسترده انسانی، خواب خوش رهبران صهیونیست را آشفته کرد؛ اما آنچه تل‌آویو را در تله فرو برد، نه فقط موشک‌ها، بلکه خطای راهبردی نتانیاهو بود.