یادداشت

ورود یک مهمان ناخوانده مثل کرونا باعث شده تا شاهد کاهش تحرک اجتماعی با توجه به محدودیت‌های کرونایی و به تبع آن افزایش بیکاری و کاهش ارتباطات جهانی باشیم. برای وضعیت فعلی باید سیاست گذاری صحیحی اتخاذ شود

«تنهایی» وقتی از موقعیت اختیاری خارج شده و به یک تحمیل اجتماعی تبدیل می‌شود باید درباره آن احساس نگرانی کرد زیرا در آینده جامعه با بحران های متعدد جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی روبرو خواهد شد

جامعه و اقتصاد ایران بدون گشودن پرونده نظام مالیاتی و اصلاح این وضع نابه‌سامان، راهی به سوی توسعه‌ نخواهد یافت. معافیت‌های فعلی سیاست اقتصادی نیستند، بلکه بازتاب اقتصاد سیاسی بیمارند.

شرکت ایران در «جلسه غیر رسمی 1+4 با حضور آمریکا به عنوان مهمان» و وارد شدن به فرآیند مذاکراتی جدید، ضمن آن که دستاوردی برای جمهوری اسلامی ندارد تنها به فعال شدن «دیپلماسی اجبار» علیه ایران ختم خواهد شد.

متاسفانه دولت‌ها عموما به دنبال فهم مسائل حاشیه‌نشینان نیستند و بیشتر علاقه دارند تا زودتر صورت مسئله‌ها را پاک کنند به همین دلیل بیشتر به دنبال سیاست‌گذاری در حوزه عمرانی و ساخت و ساز می‌روند تا تغییر سبک زندگی و ارتقای شهروندی حاشیه‌نشینان.

موضوعِ اثربخشی و فعال‌بودن انسان، آن‌قدر مهم است که اگر به هر دلیلی جلوی آن گرفته شود، در بعد فردی، باعث ایجاد انواع بیماری‌های روحی شده و در بعد اجتماعی، سرمایه‌های اصلی جامعه و ماهیت اساسی آن رو به نابودی خواهد رفت.

پس از قیام امام حسین(ع)علیه امویان که اوج صف آرایی نظامی - سیاسی اهل بیت پیامبر(ص) با دشمنان اسلام بود شرایط به گونه‌ای دیگر رقم خورد.

رویکرد خیریه محور در مسئله حاشیه نشینی، از طرفی نقش دولت به عنوان نهاد اصلی تنظیم و فراهم نمودن مقدمات زیست عادلانه برای همه شهروندان ایرانی را کم رنگ می کند و از طرف دیگر سازمان های مردمی که توان و پتانسیل ورود در سطح کلان برای حل مسائل بزرگ و چند وجهی مانند حاشه نشینی را ندارند ، درگیر لایه های پیچیده ای از مشکلات در مواجهه با واقعیت زیر پوست حاشیه نشینی می شوند

امشب همه دنیا پیکره عریان و واقعیت لیبرال دموکراسی غرب  را از پنجره رخدادهای به وقوع پیوسته در کنگره آمریکا دیدند و ادعاهای تبلیغاتی و شعارهای دموکراتیک غرب را با واقعیتهای غیر قابل کتمان آن مقایسه کردند.

افول آمریکا به معنای پایان‌یافتن انرژی و ظرفیت آن برای تدبیر و نظم‌دهیِ منفردانه به امور جهانی و تأمین هزینه کالاهای عمومی یا همان کارکرد هژمونی است و لذا نباید آن را معادل فروپاشی یا تجزیه این کشور قلمداد کرد چنان‌که دیگر هژمون‌های تاریخ روابط بین‌الملل نیز پس از افول الزاماً دچار فروپاشی نشده‌اند.