یادداشت

در بحبوحه این نبرد پیچیده که از نطنز و فردو تا حیفا و تل‌آویو امتداد یافت، تهران تلاش کرد تا با ترکیب خرد راهبردی، بازدارندگی فعال و پاسخ هدفمند، مسیر یک «آتش‌بس از موضع اقتدار» را ترسیم کند؛ مسیری که نقطه اوج آن را می‌توان در حمله کم‌سابقه به پایگاه آمریکایی العدید در قطر دید، اقدامی که وزن راهبردی تهران را در محاسبات آتش‌بس به‌شدت افزایش داد.

دونالد ترامپ بار دیگر در توهمی کودکانه از تغییر حکومت ایران سخن گفته است؛ بی‌خبر از اینکه ملت ایران نه با تهدیدهای پوسیده عقب‌نشینی می‌کند و نه عظمت خود را از پشت میز کاخ سفید جستجو می‌کند. عظمت ایران، در مسیر مقاومت و استقلال است؛ مسیری که رؤسای جمهور آمریکا، یکی پس از دیگری در تلاش برای تخریبش شکست خورده‌اند.

رفتار ترامپ در حمله خودسرانه به ایران، نشان‌دهنده بازگشت صریح به سیاست ماکیاولیستی است. سیاستی که در آن، "قدرت" بر "حق"، و "منافع شخصی" بر "ارزش‌های جهانی" اولویت دارد. خروج بی‌دلیل از برجام، ترور یک فرمانده رسمی ایران در خاک کشور ثالث، و حمله به سایت‌های تحت نظارت آژانس، گواه آن است که ترامپ، همچون ماکیاولی، باور دارد که هدف، وسیله را توجیه می‌کند.

با اوج‌گیری تنش‌های ژئوپلیتیکی در خاورمیانه، نفت خام به‌سوی سطوح بالای 100 دلار حرکت می‌کند. تحلیل‌گران هشدار می‌دهند که اختلال در تردد نفت‌کش‌ها در تنگه هرمز می‌تواند اقتصاد جهانی را دچار شوک تورمی و کاهش رشد کند.

با ورود رسمی آمریکا به کارزار تجاوز علیه ایران و حمله مستقیم به زیرساخت‌های هسته‌ای کشور، منطقه به مرحله‌ای از رویارویی آشکار و بی‌سابقه رسیده است. پاسخ تهران اما نباید از پایان ماجرا سخن بگوید؛ نقطه آغاز، جایی است که بیشترین آسیب را به دشمن وارد می‌کند: تل‌آویو. در این مسیر، بازدارندگی فعال نه تنها امکان‌پذیر، بلکه ضروری است.

جهان امروز، جهانی است که قواعد آن را دیگر "معاهدات" تعیین نمی‌کنند، بلکه موازنه‌ها، اتحادها، و اراده‌های ملی قدرتمند تعیین‌کننده‌اند. ایران اگرچه هنوز می‌تواند در چارچوب NPT باقی بماند، اما باید بداند که امنیت هسته‌ای، از "حق" می‌آید، اما با "قدرت" محافظت می‌شود.

حمله اسرائیل به ایران در واپسین روزهای خرداد، تنها یک درگیری نظامی نبود؛ فریاد دخترک هفت‌ساله در ورامین، ناله مادری در تبریز، و چشمان پرخون پرستاری در تهران، روایتی دیگر از جنگ ساختند؛ جنگی که قربانیانش نه سرباز، بلکه کودکان، مادران و بی‌پناهان بودند.

رضا پهلوی، اکنون با سکوت یا همراهی خیانت‌بار خود در برابر حمله نظامی صهیونیست‌ها به خاک ایران، به طور کامل از دایره سیاست‌ورزی ملی و حتی بین‌المللی حذف شده است. این روند حذف،‌ البته از مدت‌ها پیش شروع شده بود اما اینکه به مرحله کمال و مطلق رسیده است.

جنگ امروز، جنگ روایت‌هاست. رسانه‌ها باید با نگاهی استراتژیک، منسجم و با استفاده از ظرفیت‌های نوین رسانه‌ای در کنار جبهه دفاعی کشور ایفای نقش کنند. هر رسانه امروز، یک سنگر است. آنها باید بدون بزرگ‌نمایی یا کوچک‌انگاری، روایتی بومی و واقعی و البته سنجیده از میدان نبرد با دشمن متجاوز بسازند.

در میانه تهدیدات آمریکا، جمهوری اسلامی ایران در حال عبور از الگوی مدیریت تنش به سمت بازدارندگی فعال و واکنش خلاقانه است؛ از بازسازی جبهه داخلی و منطقه‌ای تا همگرایی بین‌المللی با شرق، چهره‌ای تازه و پیش‌دستانه در حال ظهور است.