یادداشت

مذاکرات داغ معاونان وزرای خارجه ایران و تروئیکای اروپایی امروز جمعه در کنسولگری ایران در استانبول لحظاتی قبل به پایان رسید پایان رسید. این نشستِ پس از جنگ، در میانه تهدید مکانیسم ماشه و هشدارهای آژانس، صحنه‌ای برای آزمون اراده اروپا در خروج از سایه آمریکا است.

شناسایی رسمی کشور فلسطین توسط فرانسه را باید نقطه آغاز یک «بازتعریف مشروعیت» در مسئله فلسطین دانست. در جهانی که مشروعیت، از اراده جامعه جهانی، افکار عمومی و پایبندی به اصول بین‌الملل ناشی می‌شود، فلسطین در حال بازسازی موقعیت خود به‌عنوان «قربانی مقاومت‌ورز» در برابر «اشغالگر نامشروع» است.

آنچه در موضوع قطعی برق کمتر به آن پرداخته شده، پیامد اجتماعی این خاموشی‌هاست. بسیاری از واحدهای تولیدی با اعمال خاموشی‌های ساعتی یا روزانه، ناگزیرند بخشی از نیروی انسانی خود را به مرخصی اجباری یا فعالیت غیرمولد بفرستند؛ پدیده‌ای که در نگاه اول شاید موقتی به نظر برسد، اما در واقع به فرسایش ساختارهای معیشتی اقشار کارگری می‌انجامد.

فروش 17 میلیارد تومانی «پیرپسر»، «زن و بچه» و «مرد عینکی» آن‌هم بدون تکیه بر کمدی‌های مرسوم، نشانه یک تغییر ذائقه مهم در سینمای ایران است. مخاطب دیگر فقط برای خنده نمی‌آید؛ او به دنبال صداقت، روایت، و احترام به هوش سینمایی‌اش است.

شهادت 231 خبرنگار فلسطینی از آغاز جنگ غزه، تصویری هولناک از جنایتی نظام‌مند علیه حقیقت است؛ اقدامی که نه‌فقط بخشی از تهاجم نظامی بلکه بخشی از راهبرد سرکوب روایت مقاومت و مهار افکار عمومی جهانی توسط رژیم صهیونیستی محسوب می‌شود.

سازوکار حکمرانی در ایران، سال‌هاست از بیماری «دستور از بالا» رنج می‌برد؛ گویی استاندار، صرفاً کارگزار دولت است و نه مسئول اصلی پیشبرد توسعه در استان. این تصور نه‌تنها نادرست، بلکه در دوران بحران، خطرناک است. تصور کنید زلزله‌ای مهیب در شرق کشور رخ دهد؛ آیا باید منتظر بمانیم تا از مرکز، دستور خرید آب معدنی صادر شود؟

ایجاد کریدور زنگزور در ظاهر پروژه‌ای اقتصادی برای اتصال نخجوان به آذربایجان است، اما در واقع، ابزاری برای بازطراحی نظم ژئوپلیتیکی قفقاز، حذف ایران از مسیرهای ترانزیتی، و تقویت نفوذ غرب در حاشیه شمال‌ایران تلقی می‌شود.

بحران آب، نه صرفاً بحران منابع، بلکه بحران تفکر، برنامه‌ریزی، و اراده است. کشوری که روزگاری تمدنی آبی را در دل کویر بنا نهاد، امروز نیز می‌تواند از رهگذر دانش بومی، تجربیات جهانی، سیاست‌گذاری جسورانه، و مشارکت اجتماعی، خود را از این بحران نجات دهد.

در خرداد 1404، ایران با بهره‌گیری از تاکتیک‌های جنگ هیبریدی و ترکیبی، در مقابل حملات نظامی اسرائیل مقاومت هوشمندانه‌ای نشان داد. این نبرد کوتاه، اما عمیق، توانایی ایران در هماهنگی عملیات نظامی، سایبری و دیپلماسی را به‌خوبی به نمایش گذاشت و برتری استراتژیک تهران را اثبات کرد.

در حالی که جنگ هشت‌ساله ایران و عراق همچنان ادامه داشت، جمهوری اسلامی در 27 تیر 1367 با پذیرش قطعنامه 598، تصمیمی سرنوشت‌ساز گرفت. این انتخاب سخت اما هوشمندانه، برگرفته از تحلیل دقیق شرایط نظامی، اقتصادی و اجتماعی بود که مسیر ایران را به سمت صلح و بازسازی هدایت کرد.