یادداشت

دیدار پوتین و ترامپ در مرکز ایالت آلاسکای آمریکا در 15 اوت 2025 (24/5/1404)، بی‌تردید، نقطه قابل اعتنائی در مناسبات بین‌المللی است. بعد از حدود یک دهه است که رهبران آمریکا و روسیه، با یکدیگر دیدار رو در رو برقرار می‌کنند و کنفرانس سران دو قدرت بزرگ در میانه آشوب‌های جهانی، منجمله جنگ اوکراین و همچنین شکاف‌های جدی بین آمریکا و متحدین اروپائی برگزار می‌گردد.

کشته‌شدن 11 نفر از اعضای یک طایفه و خانواده در کویر اصفهان هشداری است تا مسائل و چالش‌های توسعه پایدار استان سیستان‌وبلوچستان به صورت جدی و جامع مورد توجه کارشناسان و مسئولان مربوطه قرار گیرد.

جنگ 12 روزه با ایران، اقتصاد اسرائیل را تکان داد. کاهش 3.5 درصدی تولید ناخالصداخلی، افت مصرف و سرمایه‌گذاری، و اختلال در صادرات، نشان می‌دهد حتی درگیری‌های کوتاه‌مدت می‌توانند زنجیره اقتصادی یک کشور را به لرزه درآورند.

پیش از ورود به بحث خلع سلاح حزب‌الله و عوامل و انگیزه‌های داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی و اهداف چنین اقدامی، لازم است ابتدا به موضوع دلایل و فلسفه وجودی اصل سلاح دراختیار حزب‌الله پرداخته شود و پرسش اصلی این باشد که چرا حزب‌الله سلاح در دست گرفت؟!

تازه ترین نظرسنجی رویترز از 100 اقتصاددان برجسته از جمله چند برنده جایزه نوبل، نشان می‌دهد نگرانی‌ها درباره دقت و اعتبار آمارهای اقتصادی آمریکا در پی کاهش منابع و کارکنان نهادهای آماری به شدت افزایش یافته است.

منابع آگاه فلسطینی به رای الیوم اعلام کردند که مذاکرات مربوط به آتش بس غزه طی ساعات گذشته، به سبب موضع سخت گیرانه اسرائیل و مخالفت با تحرکات انجام شده از سوی میانجی گران، شاهد رکود جدیدی است و اسرائیل سرناسازگاری با میانجی گران دارد.

کشف 1300 تن برنج قاچاق و احتکاری در تهران، بار دیگر موضوع امنیت غذایی و ضعف مدیریت در مدیریت وزارتخانه ای که مسئولیت تنظیم بازار را بر عهده دارد به صدر رسانه‌ها آورد. ماجرای برنج دیگر تنها یک پرونده اقتصادی مرتبط با احتکار نیست، بلکه نشانه‌ای هشداردهنده از شکنندگی سازوکارهای تامین معیشت مردم و ضرورت اصلاحات بنیادین در این حوزه است.

دیدار ترامپ و پوتین در آلاسکا با ادعای «پیشرفت بزرگ» همراه شد؛ اما ابهام در مسائل سرزمینی اوکراین و واکنش محتاطانه اروپا و کی‌یف نشان می‌دهد مسیر صلح همچنان پرچالش و شاید بیش از آنکه واقعی باشد، سرابی سیاسی است.

طرح رژیم صهیونیستی برای تخلیه اجباری شهر غزه و انتقال مردم به جنوب این باریکه، نه اقدامی انسانی بلکه ادامه سیاست تاریخی «پاکسازی نژادی» است. این رویکرد، از نکبت 1948 تا امروز، راهبردی سازمان‌یافته برای حذف هویت فلسطینی، تغییر بافت جمعیتی و پیشبرد پروژه «اسرائیل بزرگ» را دنبال می‌کند.

سرمشق امروز سیاست ایران باید «تغییرِ مدبّرانه» در عرصه‌ی برخی رویکردها و راهبردها و سیاست‌ها باشد؛ تغییری که البته نه در دام تعلل و تأخیر گرفتار شود و نه قربانی شتاب‌زدگی و سطحی‌گرایی گردد. این روند در سطوح عالی سیاست‌ورزی و حکمرانی ایران شروع شده است. تداوم «سیاست تغییر» می‌تواند ایران را قوی‌تر کند نه آنگونه که برخی محافل تندرو گمان می‌کنند، ضعیف‌تر.