یادداشت

مشاور سیاسی رهبر معظم انقلاب در واکنش به سفر پزشکیان به چین، دیدگاهی متفاوت و تحلیلی ویژه ارائه کرد که نکات مهمی را درباره این سفر دربر می گیرد.

نخست وزیر رژیم صهیونیستی مدعی شد که این رژیم سخنگوی گردان های القسام را مورد هدف قرار داده و ترور کرده است.

اسکندر مومنی، وزیر کشور، علی زینی‌وند را با حفظ سمت به عنوان سخنگوی وزارت کشور منصوب کرد. هدف از این انتصاب، اطلاع‌رسانی دقیق و شفاف به افکار عمومی و رسانه‌ها است.

تحلیلگر سرشناس جهان عرب تأکید کرد یمن خود را فدا می‌کند تا از عزت ملت‌های عربی و اسلامی دفاع کند و آنها را از پروژه صهیونیستی محافظت کند.

سفر رییس جمهور به چین برای شرکت در اجلاس شانگهای و شانگهای پلاس، نخستین حضور او در چین به‌عنوان رئیس‌جمهور است؛ سفری که در شرایط فشارهای غرب و تهدید مکانیسم ماشه، می‌تواند به نقطه عطفی در دیپلماسی متوازن ایران بدل شود. شانگهای، بستر همگرایی چندجانبه و گسست از یکجانبه‌گرایی غرب است.

«راه» با «راه‌حل» متفاوت است. «راه» ضرورتا به حل بحران نمی‌انجامد اما «راه‌حل» در پی گشایش است. در معضله «اسنپ‌بک» تلاش سیاست‌گذار باید اولویت «راه‌حل» بر «راه» باشد. «راه» پیشنهادی در مجلس طرح خروج از ان‌پی‌تی و ممنوعیت مذاکره است و «راه‌حل» دولت (یا وظیفه دولت) یافتن سازوکار توافقی است. این دو باید مکمل هم باشند.

تهران در حال تجربه روز‌ها و هفته‌های مهم و سرنوشت‌سازی است. در غرب، پنجشنبه هفته گذشته تروئیکای اروپایی با ارسال نامه به اعضای شورای امنیت سازمان ملل، خواستار فعال شدن سازوکار «مکانیسم ماشه» برای بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران شد.

بازگشت احتمالی تحریم‌های شورای امنیت بار دیگر در صدر بحث‌های سیاسی و اقتصادی قرار گرفته است. پرسش اصلی این است: چنین تحریم‌هایی در شرایط کنونی چه اثری خواهند داشت؟ پاسخ به این پرسش ساده نیست، زیرا در ایران دست‌کم چند رویکرد متفاوت درباره تحریم‌ها وجود دارد؛ رویکردهایی که هرکدام خاطره‌ای در ذهن جامعه ساخته‌اند و امروز نیز بر قضاوت‌ها سایه می‌اندازند.

به گزارش «سی‌ان‌ان» ، نشست آتی سازمان همکاری شانگهای در شرایطی برگزار می‌شود که ایالات متحده تحت ریاست‌جمهوری «دونالد ترامپ» با جنگ‌های تجاری و تغییر ائتلاف‌ها، روابط جهانی را متلاطم کرده است. مقام‌های چینی این اجلاس را بزرگ‌ترین نشست سازمان همکاری شانگهای معرفی کرده‌اند و انتظار دارند «شی جین‌پینگ» در آن، چین را به‌عنوان قدرتی باثبات و جایگزین معرفی کند.

جامعه ایران در این بزنگاه تاریخی بیش از هر چیز به آرمان و حتی رؤیای مشترک نیاز دارد. پزشکیان اگر بخواهد از یک مدیر محتاط به یک رهبر الهام‌بخش تبدیل شود، باید زبان راهبردی‌تری به کار گیرد؛ زبانی که هم از صراحت و صداقت او بهره‌مند باشد و هم بتواند چشم‌اندازی روشن برای آینده ترسیم کند.