نورنیوزـگروه فرهنگ: نهضت بزرگ سالن‌سازی در کشور که از ابتدای دهه ۹۰ آغاز و تاکنون نیز ادامه دارد، تمامی نگاه‌ها را به سمت ساخت مال‌های تجاری که سالن‌هایی مدرن و مکانیزه دارند، معطوف کرده است.
البته که این نهضت، یک بازی دو سر برد برای سازمان سینمایی و مالکان اماکن تجاری است. صاحبان این اماکن با در نظر گرفتن متراژی چند صدمتری فرهنگی برای اماکن تجاری خود، از معافیت‌های بسیاری توسط شهرداری برخوردار می‌شوند و از دیگر سو، سازمان سینمایی نیز با مسرت بالایی، از آمار تعداد سالن‌های رو به افزایش خود گزارش می‌دهد. به‌گونه‌ای که قرار است تعداد این سالن‌ها از حدود ۷۳۰ سالن فعلی، به ۱۰۰۰ سالن تا پایان سال آینده برسد.
در این میان اما هر چه چرخ‌های نهضت سالن‌سازی در کشور، رونق بیشتری گرفت، توجه به سالن‌های قدیمی، کمتر شد. مردم دوست داشتند تا فیلم خود را در سالن مدرن تماشا کنند و برای رفتن به سینما، حق انتخاب داشته باشند. این امکان سبب شد تا آنها استقبال بسیار اندکی از سینماهای تک‌سالنه و دوسالنه به انجام برسانند.
با کند شدن بیشتر اقتصاد سالن‌های تک‌سالنه و دوسالنه، اعتراض‌های بسیاری از سوی صاحبان این سینماها بلند شد. آنها تقاضای مساعدت‌های بیشتر داشتند و اینکه آبادانی سینماها در کشور نباید منجر به نابودی سینماهای نوستالژیک و پرخاطره شود.
تداوم این اعتراض‌ها به کرونا رسید تا وضعیت نیمه‌تعطیل این سینماها، به تعطیلی کامل برسد. بسیاری از این‌قبیل سینماها، تمامی پرسنل خود را اخراج کردند و کرکره خود را تا به امروز پائین نگه داشتند.
تلاش‌های دولتی برای بازگشایی این سینماها نیز چندان مفید نبود. صاحبان این سینماها اعلام کردند که اکران یک یا چند فیلم پرمخاطب، در حکم تنفس مصنوعی است که به این سینماها داده می‌شود و مردم دیگر استقبال چندانی از این سازه‌ها برای تماشای فیلم به عمل نمی‌آورند.
در این میان، پافشاری، بر روی انحلال و تغییر کاربری بود. صاحبان این سینماها معتقد هستند که مرمت سالن‌ها باید همراه با امتیازهایی چون برخورداری از پارکینگ باشد و این یعنی هزینه چندده میلیارد تومانی که از توان آنها خارج است بنابراین تنها کاری که می‌توانند انجام دهند، واگذاری ملک و تغییر کاربری آن به افراد دیگر است.
یکی از این سینمادارها که نخواست نامش رسانه‌ای شود، به ایرنا گفت: از من تقاضا شده که سینمایم را ترمیم کنم. گفتند کمک‌هایی هم می‌کنند اما واقعیت این است که در شرایط اقتصادی فعلی، با چند ده میلیون و چند صد میلیون نمی‌توان حتی یک خانه نقلی را ترمیم کرد چه برسد به سینمایی که از پرده و لامپ‌ها گرفته تا کف‌پوش و سردر و مهم‌تر از همه اینها، احداث پارکینگ، یک هزینه کمرشکن را می‌طلبد که نه در توان من و نه در توان دیگر صاحبان سینماهای نوستالژیک و قدیمی است بنابراین دیگر چاره‌ای برای ما نمانده که تکلیف این سینماها را مشخص کنیم.
این سینمادار در پاسخ به پرسش تداوم فعالیت سینمایش با فیلم‌های موجود نیز گفت: هزینه سالن‌داری به طرز قابل توجهی بالا رفته است و نمایش فیلم برای ما صرفه اقتصادی چندانی ندارد. ضمن اینکه سالن پرتماشاگر نیز دیگر برای ما تبدیل به رویا شده است و با علم به اینکه فیلم‌ها حتی اگر بتوانند نیمی از سالن را پر کنند، باز هم نمی‌توانیم تکافوی مخارج روزمره خود را بدهیم و درنتیجه همواره در ضرر هستیم بنابراین این تعطیلی ناخواسته‌ای که از ابتدای کرونا با آن مواجه هستیم، سبب می‌شود تا مخارج روزمره ما پائین‌تر بیاید و دیگر متحمل این فشار نباشیم.
این شرایط امروز در حالی برای این ۲۰ سینمای عموما خاطره‌ساز کشور رقم خورده که می‌شد در کنار نهضت سالن‌سازی در کشور، بودجه‌ای را هم به بازسازی سینماهای قدیمی اختصاص داد. سینماهایی که امروزه با توجه به پراکندگی جغرافیایی خود، می‌توانستند مخاطبان برخی مناطق از شهرهای مختلف را پوشش داده و آنها را وادار نکنند تا برای تماشای فیلم، مسافت خود را دورتر کنند.
البته که هم‌چنان می‌توان از این وضعیت، به نحو احسنت و به نفع سینمادار عمل کرد و نگاه حمایت‌گرایانه‌ای را نسبت به تجهیز و ترمیم این سالن‌ها داشت. علی‌الخصوص سالن‌هایی که در انحصار نهادهایی مانند حوزه هنری، فارابی و . . . نیستند و از مالکیت صددرصد شخصی برخوردار هستند.
باید این فرهنگ در حوزه سالن‌سازی کشور شکل بگیرد که حفاظت از سالن‌های قدیمی و نوستالژیک، خود به مثابه نهضت سالن‌سازی تلقی می‌شود و سبب شکوفایی این چرخه می‌گردد وگرنه اگر از یک سو سازه‌های مدرن ساخته شود و از سوی دیگر، سینماهای متروک و قدیمی که تعدادشان کم هم نیست، از دایره فعالیت خارج شوند، این دومینو، هرگز به باروری موثری در زمینه افزایش تعداد سالن و رضایت مخاطبان در پهنه‌های مختلف جغرافیایی نمی‌شود.
ایرنا