نورنیوز ـ گروه جامعه: در کشور ما ماه مهر را بیش از هر چیز به موعد پر جنب و جوش بازگشایی مدارس می‌شناسند، اما امسال دومین سالی است که از آن شور و هیجان هیچ خبری نیست و کرونا همچنان میان دانش‌آموزان و کلاس‌های خاطره‌انگیز مدارس جدایی انداخته است.
گرچه امسال از ماه‌ها پیش بحث در این خصوص میان مسئولین مطرح بود و گزینه‌های متعددی برای چگونگی بازگشایی مدارس عنوان شد، اما باز هم دست آخر به دلیل مطمئن نشدن از قطع زنجیره ابتلا در فضاهای عمومی این اتفاق رقم نخورد و دانش‌آموزان باز هم محکوم به تحصیل از طریق فضای مجازی شدند.
در این میان مباحث زیادی در فضاهای رسمی و غیر رسمی رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی پیرامون منافع و مضرات تداوم مسیر تحصیل مجازی مطرح شده که هر یک از زاویه‌ای به این موضوع پرداخته‌اند، آنچه اما مهمترین دغدغه نظام آموزشی و البته خانواده‌ها را تشکیل می‌دهد، تکمیل نشدن چرخه تعلیم و تربیت در شیوه مجازی صرف است.
طبعا همگان به این امر بدیهی معتقدند که جامعه‌پذیری دانش‌آموزان و آموختن مهارت‌های زندگی اجتماعی در کنار تعلیم دروس اصلی جدایی‌ناپذیر از فرآیند تحصیل هر نسلی است که جز با حضور در جمع هم‌سالان در مدرسه امکان وقوع ندارد.
به بیان دقیق‌تر؛ در کنار عوارض متعدد عدم حضور بچه‌ها در مدرسه از جمله سلامت جسمی و روحی، ناقص ماندن فرآیند آموزش، بلاتکلیف ماندن والدین شاغل، ضعف اقتصادی و فرهنگی برخی خانواده‌ها و...، مهمترین حلقه مفقوده در اتکاء صرف به تحصیل مجازی همین موضوع خدشه به روند جامعه‌پذیری آنان است.
بر این اساس؛ گرچه وزارت آموزش و پرورش متولی اصلی امر تحصیلات ابتدایی است اما تلاش و برنامه‌ریزی برای فراهم آوردن بسترهای لازم برای حضور دوباره دانش‌آموزان در مدارس در شرایط کرونایی قطعا محدود به این وزارت‌خانه نیست و ستاد ملی کرونا و وزارت بهداشت مسئولیت اصلی در ایجاد شرایط مناسب و ارائه تضمین‌های لازم به والدین در خصوص سلامت فرزندان آنها را دارند.
به هر حال آنچه مسلم است اینکه؛ خواست عموم خانواده‌ها بازگشایی هر چه سریع‌تر مدارس به صورت فیزیکی است و مجموعه دستگاه‌های ذی‌ربط باید تمام تلاش خود را در این جهت به کار گیرند تا بیش از این شاهد استمرار اثرات سوء شرایط فعلی که طبعا سال‌ها بعد خود را بیشتر نشان خواهد داد نباشیم.