نورنیوز ـ گروه جامعه: امضاء علامتی است برای تعیین هویت نویسنده نامه و سند که در محل مشخص شده حک می‌شود.
این موضوع یکی از اولین شیوه‌هایی است که بشر برای معتبر کردن اسناد خود مورد استفاده قرار داد و با پیشرفت چشم‌گیر فن‌آوری‌های ارتباطاتی، امضاء الکترونیکی هم به میدان آمد.
امضاء دیجیتال نیز معادل امضاء دست‌نویس دارای آثار حقوقی مشخصی است و در بسیاری از کشورها از جمله ایران از لحاظ قانونی پشتیبانی می‌شود و فرستنده پس از ارسال و گیرنده بعد از دریافت اسناد و مدارکی که به صورت دیجیتالی امضاء شده است نمی‌توانند آن را انکار و جعل کنند.
قانون تجارت الکترونیکی که در سال 1382 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است، مهمترین سندی است که امضای دیجیتال را از نظر قانونی پوشش می‌دهد.
ماده 7 این قانون به صراحت بیان می‌کند «هرگاه قانون وجود امضا را لازم بداند امضای الکترونیکی مکفی است.»
طبق ماده 10 این قانون، امضای الکترونیکی مطمئن، نسبت به امضاکننده منحصر به فرد می‌باشد و هویت امضاکننده را معلوم می‌کند.
در این قانون آمده است: امضای الکترونیکی به وسیله امضاکننده و یا تحت اراده انحصاری او صادر می‌شود و به نحوی به یک پیام متصل می‌شود که هر تغییری در آن پیام قابل تشخیص و کشف باشد.
امضاء دیجیتال دارای امتیازات مهمی از جمله احراز هویت دیجیتال یا اصالت فرستنده و محرمانگی است. همچنین اطمینان از این که در متن ارسالی هیچ‌گونه تغییری رخ نداده و فرستنده نمی‌تواند امضای دیجیتال خود را انکار نماید.