نورنیوز-گروه فرهنگ: انتشار خبر درگذشت استاد حکیمی شب گذشته و در آخرین ساعات 31 شهریور موجب تاسف و تاثر تمام کسانی شد که با اندیشه و آثار ایشان آشنا بودند.
هنوز ساعتی از انتشار این خبر نگذشته بود که شماری از چهره‌های فرهنگی و سیاسی درگذشت این چهره علمی را تسلیت گفتند و تعدادی از دوستداران ایشان نیز در فضای مجازی ابراز تاسف کردند. با این حال حکیمی و آثار او همچنان برای بخشی از جامعه ما ناشناخته مانده است. این درحالی است حیات علمی این استاد فقید نه در پستوهای حوزه و از زاویه‌ای نخبه گرایانه که دقیقا با تاکید و تمرکز بر مسائل امروز جامعه چون فقر و عدالت طی شده است.
در سال 88 وقتی که خواستند از علامه حکیمی در مراسمی تقدیر کنند پیغام داد که به مراسم نخواهد آمد و تا زمانی که فقر و بی عدالتی در جامعه هست این مراسم ها را بیهوده می داند. او تا آخر عمر هم بر این عقیده بود که فقر و بی عدالتی جامعه را ویران خواهد کرد.
در جایی دیگر از او نقل شده است که گفت: من اگر ده درصد نفرتم از سرمایه داری خون آشام را از نشست و برخاست با فقرا به دست آوردم، نود درصد آنرا مدیون گشت و گذار در نهج البلاغه علی هستم. ما با فقر مبارزه می کنیم چون ابدیت انسانها را با خطر مواجه می سازد.
مشهورترین اثر استاد حکیمی مجموعه 12 جلدی الحیاة است. این اثر به زبان عربی است و توسط محمدرضا حکیمی، و دو برادرش علی و محمد حکیمی . آغاز نگارش این کتاب در سال 1353 شمسی بوده و آخرین جلد آن در سال 1394 شمسی منتشر شده است. هدف نویسندگان، ارائه سیمای اسلام و تشیع، بر محور عدالت اجتماعی و آزادگی فردی بوده و منبع اصلی خود را قرآن و حدیث دانسته‌اند.
حکیمی الحیاة را یک کتاب انقلابی معرفی می‌کرد. از نظر او انقلاب تغییر احوال ملت است، نه تغییر اشخاص دولت. یعنی هر گاه احوال ملت از ظلم به عدل، از بی‌کرامتی به کرامت و از اختناق به آزادی تغییر یابد، انقلاب پدید آمده است.
در نظر ایشان اسلام دینی انقلابی است و قرآن انقلابی‌ترین کتاب موجود در دست بشر و ملاک پدید آمدن یک انقلاب راستین انسانی است. هر جا حقوق انسانها، عدالت و آزادی متزلزل شود، انسان‌های آزاده و مظلوم به حرکت درمی‌آید، ایثار می‌کند و حتی شهید می‌دهد تا بنیاد ظلم و بی‌حرمتی را واژگون کند.
وی متولد 14 فروردین 1314 شمسی (1354 قمری) در مشهد بود. پدرش عبدالوهاب، که از یزد به مشهد مهاجرت کرده بود، از معتمدین و محترمین بازار مشهد بود.
حکیمی در سال 1320 تحصیلاتش را آغاز کرد. در سال 1326 وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا 20 سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم، تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند.
ایشان شب گذشته و در سن هشتاد و شش سالگی در تهران دار فانی را وداع گفت.
از این حکیم فرزانه بیش از یکصد کتاب و مقاله در مرزبانی از ارزش‌های توحیدی و انسانی به جای مانده است.
«خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»،، «عقلانیت جعفری»، «مکتب تفکیک» «150 سال تلاش خونین»، «فریاد روزها»، از جمله آثار این اندیشمند بود.
پیکر محمدرضا حکیمی فردا (سه‌شنبه، دوم شهریورماه) در حرم امام رضا (ع) به خاک سپرده می‌شود.