نورنیوز ـ گروه بین‌الملل: طی هفته‌های اخیر نیروهای آمریکایی و ناتو خروج ظاهری خود از افغانستان را آغاز کرده‌اند، به این معنا که از تعداد نیروها کاسته اما بر کیفیت باقی‌ماندگان افزوده‌اند.
این خروج ظاهری در حالی صورت می‌گیرد که مجموعه‌ای از سوالات همچنان اذهان عمومی جهان را به خود مشغول داشته و اشغالگران افغانستان هیچ پاسخی به آن نداده‌اند.
نخست آنکه؛ آمریکا و ناتو در حالی پس از 11 سپتامبر 2001 به بهانه انفجار برج‌های دوقلوی تجارت جهانی در نیویورک لشگرکشی به افغانستان را آغاز کردند که جورج دبلیو بوش در کنگره آمریکا ادعا کرد؛ ما برای مبارزه با تروریسم و تحقق امنیت در جهان به افغانستان حمله می‌کنیم و هر که با ما نیست علیه ماست!
اکنون پس از نزدیک به 20 سال اما؛ آمریکا در حالی اقدام به کاهش نیرو در افغانستان کرده که این سوال اساسی از سوی افکار عمومی جهان مطرح است که آیا امنیت در جهان برقرار شده و تروریسم پایان یافته است؟
شواهد نشان می‌دهد که نه تنها این اشغالگری به نابودی تروریسم منجر نشده بلکه ابعاد جدیدی از تروریسم را ایجاد کرده که گروه‌هایی همچون داعش، النصره، احرار الشام، بوکوحرام و... تنها بخشی از این تروریست‌ها هستند.
در همین حال این سوال مطرح است که آمریکایی که ادعای مبارزه با تروریسم را سر می‌داد چگونه از یک سو خود مجری تروریسم دولتی بوده و از سوی دیگر چگونه از رژیم‌های تررویستی همچون رژیم صهیونیستی و سعودی حمایت می‌کند در حالی که هزاران انسان بی‌گناه در فلسطین و یمن قربانی تروریسم دولتی این رژیم‌ها هستند؟
نکته مهم آنکه؛ جرج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا در کنگره در تشریح ابعاد جنگ افغانستان از آن با عنوان جنگ صلیبی یاد کرد. هر چند که او این ادعا را پس گرفت اما این سوال باقی است که آیا واقعا آمریکا از اجرای این تفکر خودداری کرد یا اینکه کشتار و آواره سازی میلیون‌ها مسلمان در افغانستان و عراق و سایر کشورهای غرب آسیا به واسطه نظامی‌گری آمریکا و حمایتش از تروریسم، اجرای همان جنگ صلیبی بوده است؟
دوم آنکه ملت افغانستان پس از 20 سال اشغال کشورشان این سوال را دارند که حاصل این حضور برای کشورشان چه بوده است؟ در حوزه وعده پیشرفت و توسعه، کارنامه اشغالگران قابل توجه است چنانچه بخش توسعه سازمان ملل (UNDP) در گزارش خود در باره توسعه انسانی در افغانستان گفته که این کشور در سال ۲۰۱۹ با داشتن شاخص توسعه انسانی برابر با ۰.۵۱۱ در پایین‌ترین رده توسعه انسانی در میان کشورهای جهان قرار دارد.
در این گزارش آمده که افغانستان در میان ۱۸۹ کشور جهان در رده بین ۱۶۹ الی ۱۸۹ قرار دارد. در حوزه تلفات انسانی نیز سازمان ملل متحد طی گزارشی اعلام کرد که طی سال 2020میلادی 3 هزار و 35 غیر نظامی در افغانستان کشته و 5 هزار و 782 شهروند دیگر این کشور زخمی شده‌اند. در این سال تعداد تلفات کودکان 2.619 (30 درصد) و زنان 1.146 (13 درصد) است.
از سوی دیگر به گزارش دانشگاه براون آمریکا حداقل چهل و هفت هزار شهروند غیرنظامی افغانستانی در حملات آمریکایی‌ها کشته شده‌اند. نزدیک به 69 هزار سرباز ارتش افغانستان کشته شده‌اند. دو میلیون و 700هزار افغانستانی مجبور به مهاجرت به خارج شده‌اند و چهار میلیون افغانستانی آواره جنگی و مجبور به مهاجرت داخلی شده‌اند.
اکنون پس از گذشت 20 سال از اشغال در حالی اشغالگران، به ظاهر این کشور را ترک می‌کنند که وضعیت امنیتی آن نه تنها بهتر نشده بلکه طی هفته‌های اخیر جنگ داخلی در این کشور شدت گرفته است و می‌رود تا میلیون‌ها قربانی برجای گذارد.
سوال اینجاست که اشغالگران در طول 20 سال چه بر سر افغانستان آورده‌اند که این کشور همچنان رتبه نخست تولید مواد مخدر را دارد و غرق در جنگ داخلی نیز شده است؟
سوم آنکه؛ مردم آمریکا از دولتمردان این سوال را دارند که حاصل این اشغالگری چه بوده است؟ آمارها نشان می دهد که دو هزار و 442 سرباز آمریکایی کشته و بیش از بیست هزار و 600 نفرشان مجروج و معلول شده و هزینه اشغال افغانستان تا دو تریلیون و 260 میلیارد دلار بوده است.
بر اساس این آمار، 30 درصد کهنه سربازان بازگشته از جنگ افغانستان دچار بحران روحی شده و بخش قابل توجهی از آنها نیازمند کمکهای غذایی هستند. در کنار تلفات انسانی و هزینه‌های مادی، هزینه‌های معنوی سنگینی نیز به مردم آمریکا تحمیل شده، چنانچه سربازان آمریکایی و خانواده‌های آنان که زمانی خود را ناجی جهان می‌شناختند و بدان افتخار می‌کردن، اکنون به این باور رسیده‌اند که اشغالگری ناقض امنیت جهان و حامی تروریسم بیش نیستند.
این سوالات در حالی مطرح است که دولتمردان آمریکا هیچ پاسخی به آنها نداده‌اند و شاید بتوان گفت که برای فرار از پاسخگویی به این سوالات است که آمریکایی‌ها هنگام خروج از افغانستان، با ایجاد جنگ داخلی به دنبال حاشیه‌سازی هستند تا از بازخواست جهانی در امان بمانند.
نورنیوز