افغانستان قربانی تکرار بی‌مسئولیتی آمریکا

نورنیوز ـ گروه بین‌الملل: افغانستان طی روزهای اخیر با تحولی به نام خروج نیروهای خارجی پس از 20 سال حضور در این کشور همراه شده و ناتو، آمریکا، انگلیس، آلمان، گرجستان، و… رسما از خروج همه یا بخشی از نیروهایشان از افغانستان خبر داده‌اند.

نگاهی بر تحولات 20 سال اشغال افغانستان بیانگر دو نکته اساسی است:

نخست آنکه؛ در سال 2001 و بعد از حوادث یازده سپتامبر در حالی آمریکا و شرکایش در ناتو با ادعای اجماع جهانی به اشغال افغانستان پرداختند که این اقدام بدون توجه به ساختار قومیتی و بافت حاکم بر این کشور صورت گرفت.

عدم توجه و بی‌مسئولیتی اشغالگران به وضعیت داخلی افغانستان موجب شد تا در طول 20 سال نه تنها ثبات و امنیت بر این کشور حاکم نشود بلکه گسست‌های اجتماعی، سیاسی و قومی و ساختاری در افغانستان همچون آتش زیر خاکستر شدت گرفت و با توجه به عهدشکنی طرف‌های خارجی برای تسلیح و آموزش ارتش افغانستان، بحران امنیتی در این کشور روزافزون شد.

دوم آنکه؛ نیروهای خارجی طی ماه‌های اخیر در حالی با ادعای اجرای تعهدات، ظاهرا در حال خروج از افغانستان هستند که از یک سو پاسخگوی 20 سال عملکردشان در افغانستان به ویژه جنایاتی که مرتکب شده‌اند نبوده‌اند.

افغانستان در حالی قربانی مسئولیت ناپذیری آمریکا و شرکایش شده است که دو برداشت از این وضعیت مطرح است:

اول؛ یک سناریو برگرفته از اصل ناآگاهی و عدم شناخت اشغالگران از وضعیت درونی افغانستان است که بر اساس این دیدگاه آنها صرفا برای پاسخگویی به افکار عمومیشان و نمایش اقتدارشان در تامین امنیت نظام سرمایه‌داری در واکنش به هدف قرار گرفتن ساختمان تجارت جهانی این اشغال را انجام دادند و امروز نیز تحت فشار افکار عمومی مبنی بر خستگی از جنگ و هزینه شدن بی‌فایده مالیات‌هایشان برای جنگ افروزی دولتمردانشان، این خروج را رقم زده‌اند.

دوم؛ این اقدام آنها آگاهانه بوده است چنانچه 20 سال پیش با قربانی کردن افغانستان بحران ناامنی را به منطقه وارد ساخته و در این سالها مانع از همگرایی کشورهای منطقه شده‌اند و اکنون نیز با خروج نیروهایشان از افغانستان برآنند تا شعله‌های تروریسم را در این کشور و منطقه برافروزند تا با تکرار ناامنی‌های مدیریت شده، طرح اقدام علیه چین، روسیه و جمهوری اسلامی را اجرایی سازند.

این امر زمانی آشکارتر می‌شود که در نشست اخیر ناتو، سران این کشورها رسما مبارزه با اقتصاد چین را اولویت کار خود اعلام کردند. طرحی که یکی از ابعاد آن را برهم زدن امنیت منطقه برای عدم تحقق طرح جاده ابریشم جدید است که بر اساس آن پیوند میان کشورهای منطقه بویژه ایران، پاکستان، افغانستان، چین و روسیه و کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز می‌تواند برگ نوینی از اقتصاد جهانی را رقم زند که توافق 25 ساله ایران و چین مولفه‌ای مهم در این عرصه می‌تواند باشد.

به هر تقدیر هر کدام از این دو سناریو مطرح باشد به صراحت می‌توان گفت که غرب نه بر اساس منافع ملت افغانستان بلکه صرفا در چارچوب منافع خود رفتارهایش را در قبال این کشور تنظیم کرده است که نتیجه آن برای افغانستان ویرانی، آوارگی، جنگ و ناامنی بوده است.