نورنیوز-گروه سیاسی: انتخاب دولت سیزدهم یکی از مهمترین انتخاب هایی است که کشور در حال حاضر با آن رو به رو است، چرا که تحریم های حداکثری آمریکا و فشارهای گوناگونی که به ملت ایران تحمیل می شود، می طلبد دولتی مقتدر، کاردان، آگاه و آشنا به مسائل روز و خباثت ها و نیرنگ ها و توطئه های دشمن روی کار بیاید تا براین اساس بتواند راهبردهای هوشمندانه ای برای تنظیم سیاست خارجی کشور در پیش بگیرد و اعمال کند.
به نظر می رسد دولت سیزدهم در ارتباطات منطقه ای و بین المللی خود بایدها و نبایدهای مهم و حساسی را باید اعمال و اجرا کند، مثل اینکه دولت آینده باید توجه ویژه به کشورهای همسایه، کشورهای دوست و مسلمان داشته باشد، یعنی دولت آینده باید نگاه حداکثری به ارتباطات و تعاملات بیشتر بخصوص در بخش اقتصادی با پانزده کشور همسایه ایران داشته باشد تا در این تعامل و ارتباطات گسترده بتوانیم بخشی از نیازمندی‌های اقتصادی و ارز خارجی مورد نیاز کشور را تامین کنیم.
این مساله قطعا با عنایت به افزایش کیفیت و ارتقای توان تولید داخلی محقق می شود. اگر حل مشکلات اقتصادی یکی از مهمترین دغدغه های دولت سیزدهم است، نباید از 100 میلیارد دلارآورده ارز خارجی از تعاملات و صادرات کالای ایرانی به همسایگان غفلت کند.
به عبارت دیگر حتی اگر جمهوری اسلامی ایران بتواند یک پنجم رقم بیان شده یعنی 20 میلیارد دلار از بازارهای منطقه ای را با صادرات در دست بگیرد قطعا نیازی به تامین ارز خارجی از کشورهای غربی و فروش نفت نخواهد داشت.
دولت سیزدهم باید به این موضوع توجه داشته باشد که کشورهای پیرامونی ما، واردات محور هستند، یعنی بخش عمده ای از محصولات مورد نیاز آنها در داخل کشورهایشان ساخته نمی شود و با واردات ارتزاق می‌کنند، از این رو با عنایت به اهمیت رونق و جهش تولید که از جمله مهمترین تاکیدات و شعارهای مقام معظم رهبری در آغاز سال جدید و تمامی سال است، با ارتقای کیفیت محصولات تولید ملی می توانیم در عرصه منطقه ای فعال و درآمد قابل توجهی در بخش صادرات غیر نفتی برای کشور کسب کنیم.
در حقیقت اگر دولت آینده در کنار توسعه اقتصادی و ارتقای تولید با حمایت از کسب و کارها و بهبود فضای کار در مسیر توسعه ارتباطات منطقه ای و بین المللی باشد قطعا اولین مولفه مهم برای سیاست خارجی ما باید گرفتن نگاه از غرب به توسعه ارتباطات با شرق آسیا، کشورهای مسلمان همسایه، کشورهای آفریقایی و آمریکای جنوبی باشد. متاسفانه بخش قابل توجهی از انرژی کشور در دهه گذشته معطوف به برقراری ارتباط با کشورهای اروپایی شد که عملا در این حوزه هم نتیجه ای برای دولت حاضل نشد، لذا با توجه به اینکه کشورهای تروئیکای اروپایی دائماً با ضرب آهنگ امریکایی ها حرکت می کنند و سیاست آنها همچون آمریکا، مخدوش کردن اقتصاد و امنیت ماست، نباید به قراردادهایی چون برجام یا نشست هایی مثل وین اعتماد و دلخوش کرد، چرا که این کشورها هم پای آمریکا برای ضربه زدن به ایران و محور مقاومت از هیچ کوششی فروگذار نمی کنند، به گونه ای که در کمال بی شرمی شاهد ارسال پیام های تبریک کشورهای اروپایی به آقای نتانیاهو برای کودک کشی در جنگ ۱۲ روزه به غزه بودیم!
از این رو اولویت سیاست خارجی ایران اسلامی را در گردش و چرخشی فوری از سمت غرب باید به سمت کشورهای اشاره شده برگردانیم، در درجه دوم می توانیم تعامل بیشتری با کشورهای درجه دوم و غیر معاند اروپایی داشته باشیم، بنابراین دولت سیزدهم باید دیپلماسی فعالی در بخش های مختلف جغرافیای جهان داشته باشد تا در حوزه سیاست خارجی و به تبع آن تعاملات بیشتر اقتصادی موفق تر باشد.
راهبرد معاصر