نورنیوز ـ گروه سیاسی: حدود سه هفته است که کشور عزیزمان ایران درگیر شیوع ویروس «کووید 19» موسوم به کرونا شده و تلاش همه جانبه‌ای از سوی دولت و مردم برای مقابله با آن صورت گرفته است.
در این یادداشت بنا ندارم به مباحث فنی و پزشکی موضوع بپردازم، بلکه بیشتر در باب اثرات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ماجرا خواهم نوشت.
ایران شاید تنها کشوری ـ در میان 103 کشور دنیا که تا امروز دچار این ویروس شده‌اند ـ باشد که علاوه بر صرف وقت و هزینه برای پیشگیری و درمان این بیماری، مجبور است در جبهه‌ای دیگر هم به صورت تمام عیار بجنگد، چه، در مورد هیچ کشور دیگری این حجم گسترده از عملیات روانی مخرب از سوی دشمنان را شاهد نیستیم.
بگذارید کمی به عقب‌تر برگردیم. دشمنان ملت ایران حداقل در دو سال گذشته، ذیل راهبرد «فشار حداکثری» یک جنگ تمام عیار ترکیبی (هیبریدی) و چند لایه را در حوزه‌های مختلف علیه کشورمان طراحی و عملیاتی کرده‌اند که مهمترین بعد این جنگ ترکیبی، «جنگ ادراکی» است.
در این جنگ ادراکی که در بستر رسانه و شبکه‌های اجتماعی و با هدف تضعیف اعتماد مردم به حاکمیت و در نتیجه کاهش سرمایه اجتماعی نظام وقوع یافته، دو موضوع اصلی محور کار قرار گرفته است:
اول؛ وارونه‌نمایی تمام حقایقی که از ابتدای انقلاب تاکنون در کشور رخ داده است، به این معنا که دشمن در «جنگ روایت‌ها» سعی می‌کند روایت مغرضانه و هدفمند خود را درباره هر موضوعی در اذهان عمومی نهادینه کند و از این رهگذر نظام جمهوری اسلامی ایران را نظامی دروغ‌گو و فاسد نشان دهد.
دوم؛ با تحقیر توانمندی‌های داخلی از یک سو و بزرگ جلوه دادن توان کشورهای غربی از سوی دیگر، ضمن پمپاژ یأس و ناامیدی در میان مردم، اینگونه القاء کند که پایان مسیر ایستادگی و مقاومت، شکست است و لذا چاره‌ای جز سازش و تسلیم در برابر اراده غرب وجود ندارد.
بر همین اساس؛ نظام سلطه در دو سال گذشته از هر اتفاقی برای تکمیل این پازل و تقویت فشار حداکثری خود علیه ملت ایران بهره برده است. در ماجرای شیوع ویروس کرونا هم از همان ابتدا با بهره‌گیری از کلیدواژه «پنهان‌کاری» سعی شد ابتدا اعتماد مردم به نظام سلامت در کشور تخریب شود و در ادامه در کنار شیوع بیماری، نگرانی، ترس و ناامیدی نیز در میان مردم فراگیر شود.
در این میان هر آنچه می توانسته به کار این «جنگ ادراکی» بیاید، به غیراخلاقی‌ترین شکل ممکن مورد استفاده دشمنان قرار گرفته است، از جمله موثر دانستن عدم روابط سیاسی ـ اقتصادی ایران با غرب در شیوع کرونا بدون اشاره به تحریم‌های ظالمانه و تروریسم اقتصادی آمریکا علیه کشورمان یا ایجاد دوقطبی‌های کاذب بین دینداری مردم با مسائل بهداشتی و...
در همین رابطه؛ یکی از مواردی که تلاش شده روی آن مانور زیادی داده شود، زیر سوال بردن کمکهای بشردوستانه ایران به کشورهای درگیر کرونا مانند چین در ایام قبل از شیوع این ویروس در کشور است.
این ترفند تبلیغاتی و روانی البته مسبوق به سابقه است، آنگاه که شبکه‌های معاند بدون اشاره به ارتباط وثیق موضوع منافع و امنیت ملی به حضور مقتدرانه کشور در جغرافیای پیرامون خود، با طرح شعارهای مغرضانه‌ای چون «نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران» سعی کردند راهبرد منطقی ایران در موضوع تروریسم تکفیری را نزد افکار عمومی داخل، مخدوش نمایند.
این در حالی است که علاوه بر عنصر فرهنگی ـ اخلاقی کمک به هم‌نوع نزد ایرانیان، منطق روابط بین‌الملل به روشنی بیانگر آن است که تنها آن جامعه و نظام سیاسی می‌تواند انتظار کمک از دیگران را در مواقع بروز بحران داشته باشد، که در روزهای عافیت، چشم بر رنج و مشقت دیگران نبسته باشد.
به هر حال به نظر می‌رسد که جامعه ایران در این اتفاق نامیمون، در حال گذار به سطحی از بلوغ و رشدیافتگی در حوزه‌های مختلف اعم از زیست اجتماعی، مناسبات بین‌المللی و صدالبته سواد رسانه‌ای است که می‌تواند به عنوان یکی از فرصت‌های این تهدید موجود مورد توجه واقع شود.
جام جم