مجید مجیدی کارگردان پرآوازه،لطیف الطبع و ژرف نگر سینمای ایران با تولید "خورشید" کارنامه هنری خود را درخشان تر از قبل کرد مجیدی در "خورشید"چون گذشته توانمندی خود را در بازی گرفتن از کودکان و نوجوانان غیر حرفه ای بر مدار سوژه های ناب اجتماعی بیش از پیش به نمایش گذاشت. هرچند بازی دلچسب علی نصیریان در نقشی متفاوت و هنرنمایی جواد عزتی را نمی شود در نظر نگرفت اما ستونهای فیلم به زیبایی بر شانه نوجوانان غیرحرفه ای در این اثر دیدنی مجیدی استوار بود خورشید را که برگرفته از اسم مدرسه کودکان کار است باید به تمام معنی کلاس درسی برای بسیاری از هنرمندان کشورمان که سالهاست بر روی موضوعات اجتماعی تلخ، متمرکز هستند قلمداد کرد. مجیدی در این فیلم نشان داد که می شود تلخ ترین سوژه های اجتماعی را که مملو از درد و تاریکی است به پلی برای امیدواری و حرکت جامعه و بن بست شکنی تبدیل کرد.
می شود در هزار توی تاریک قبرها و زمانی که بن بستها در اوج تنهایی،فقر و نامردمی تو را تا مرز نیستی برده است،باران رحمت الهی را به وسیله ای برای عبور و حرکت تبدیل کنی و به نور برسی. خورشید مجیدی را باید چند بار دید و آن را چون اکسیر حیات بخش در روزگار پمپاژ ناامیدی ها نوشید خورشید مجیدی می تواند با یک گل سر، پیوندی میان انسانیت بدون مرز برقرار کندو روح مخاطب این اثر لطیف را همراه با گل سری کوچک در دستان دخترک دستفروش افغانی، حتی زمانی که دیگر نیازی به نشاندن آن بر گیسوی نداشته اش ندارد، بفشارد. صدای زنگ مدرسه در پایان فیلم مجیدی نماد آغاز است. آغازی مملو از زندگی، زیستن و مبارزه کردن برای آینده ای روشن بر بستر دانایی و جدایی از توهم و فریب بیراهه ها. تیتراژ فیلم از نام مجید مجیدی خالی بود اما لحظه لحظه این اثر غرور افرین از رنگ آمیزی متفکرانه او لبریزو مشحون بود.
نورنیوز