به گزارش نورنیوز، در همین ارتباط وب سایت مشهور war on the rock که اخبار حوزه نظامی و موشکی را پیگیری می کند در یادداشتی نوشت: موشک کروز، در بیان ساده، یک هواپیمای بدون سرنشین است برای یورش به اهداف زمینی. پرواز این موشک از مبدا تا مقصد، برنامه ریزی می شود و در ارتفاع بسیار پایین (مثلا صدمتر بالاتر از سطح زمین) پرواز می کنند و ردگیری اش برای رادارها بسیار دشوار است. قابلیت مانوری که این موشک ها در طور مسیر دارند، به آنها کمک می کند مسیر پروازی منعطفی داشته باشند و از تله های دفاعی که معمولا پوشش 360 درجه ندارند، بگریزند. معروفترین موشک های کروز، نوع آمریکایی تام هاوک است. این موشک ها، جایگزینی برای هواپیماهای رزمی و موشک های بالستیک هستند.
این رسانه حوزه نظامی بعد از معرفی موشک های کروز نوشت: موشک های کروز، به ایران این توانایی را می دهند که مثلا آشیانه های مستحکم هواپیماهای رزمی، و نیز تاسیسات نفتی، بندرها، کشتی ها و مانند آنها را هدف بگیرد. مرکز ملی اطلاعات هوا و فضای آمریکا، موشک کروزِ مشکات را بعنوان نخستین نمونه ایرانی این فن آوری نظامی، شناسایی کرد که در کلاس \"موشک های تهاجم زمینی\" جای می گیرد. البته این موشک کلاهک های متنوعی برای یورش به اهداف هوایی، زمینی و دریایی دارد.
war on the rock در ادامه نوشت: ایران در مارس 2015، موشک کروز سومار را رونمایی کرد که هرچند ظاهرا شباهتی به کروز روسی Kh-55 دارد اما نشان می دهد که ایران تنها در گذر یک دهه، توانسته کروزی بسازد که توانمندی هایش قابل قیاس با تام هاوک آمریکایی است و بنابراین یک تحول در موازنه نظامی منطقه به شمار می آید. سومار، موشکی نیست که دقیقا از روی Kh-55 کپی شده باشد. مقام های ایرانی گفتند که سومار حدود هفتصد کیلومتر برد دارد. در فوریه 2019، ایران موشک کروز هویزه را رونمایی کرد که به روشنی، عضوی است از خانواده سومار و خلف Kh-55. گفته می شود که هویزه تا 1350 کیلومتر برد دارد یعنی دست کم تا جایی که به عملکرد و برد موشک مربوط است، در کلاس موشک مشهور آمریکایی تام هاوک قرار می گیرد.
war on the rock در ادامه نوشت: تفاوت قابل ملاحظه برد این دو موشک به موتور آنها باز می گردد. سومار از موتور توربوجتی استفاده می کند از سری موتورهای طلوع ایران که با الگوگیری از سری موتورهای فرانسوی میکروتوربوی TRI-60 ساخته شده اند. اما هویزه، به یک موتور توربو فَن با مصرف سوخت کم مجهز است که سرچشمه طراحی و تولید آن نامشخص است.
این رسانه در ادامه نوشت: درباره سامانه های هدایت این موشک ها، چیز زیادی نمی دانیم. هر دو موشک سومار و هویزه، دماغه ای دارند که نشان می دهد احتمالا به گونه ای از راهبریِ ترمینال متکی بر رادار مجهز هستند. اما به نظر می رسد که ایران سامانه موشک های کروز دیگری هم دارد که گمان می رود در حمله به تاسیسات نفتی سعودی به کار رفته اند. این سامانه ها احتمالا کم بردترهستند و ارزانتر از سومار و هویزه و چه بسا در قیاس با سامانه های دور بردتر ایران، پیامدهای بزرگتری هم برای موازنه توان نظامی در منطقه داشته باشند.
war on the rock در ادامه افزود: ایران در سال 2014 موشک کروزی به نام یاعلی را رونمایی کرد که شباهتی به موشک چینی C-602 دارد. این موشک، بردی حدود 700 کیلومتر دارد. مشخص نیست که موشک یاعلی، هم اکنون در خدمت نیروهای مسلح ایران باشد یا نه اما یک موشک کروز متفاوت که تاکنون شناخته شده نبود، توسط جنبش انصارالله یمن علیه اهداف سعودی به کار گرفته شد. جغرافیای راهبردی ایران، به این کشور امکان می دهد تا با موشک های کوتاه برد کروز، از توانمندی تهاجمی چشمگیری علیه کشورهای عرب خلیج فارس و نیز پایگاه های آمریکا در این کشورها، برخوردار شود. آخرین گونه های موشک ضدکشتی نور که در ابوموسی استقرار یافته، می تواند بیشتر مناطق جمعیتی امارات متحده عربی از جمله بیشتر تاسیسات نظامی و صادرات نفت این کشور را زیر ضربه بگیرد.
این رسانه مشهور حوزه نظامی در ادانه به شگفتی خود از دقت موشک هایی که آرامکو را هدف قرار داده اند اشاره کرد و افزود: از هر ابزاری که در یورش اخیر به بزرگترین پالایشگاه نفت جهان در عربستان استفاده شد، توانمندی ای که در این یورش ها به نمایش درآمد، حیرت انگیز است. ماهیت دقیق این یورش ها تا جایی بود که دقیقا قلب اهدافشان را نشانه رفتند. بنابراین به نظر می رسد که پیشرفت های فن آوری نظامی ایران، با ارتقاء \"نرم افزار\" انسانی و سازمانی مورد نیاز برای انجام چنین عملیات پیچیده ای همراه بوده است آنهم علیه اهدافی که به خوبی با تجهیزات دقیق متعارف، حفاظت می شوند.
war on the rock در ادامه نوشت: توانمندی موشک های کروز ایران و یورش اخیر به عربستان سعودی، تهدیدهای ایران برای هدف گرفتن تاسیسات نظامی و زیرساخت های نفت و گاز منطقه را بسیار معتبرتر می کند.
نورنیوز