آتلانتیک: هفت پرسشی که باید پیش از هرگونه حمله به ایران ، به آن پاسخ داد

وی که در سال های 2001 و 2002 نویسنده سخنرانی های جورج دابلیو بوش رئیس جمهور اسبق آمریکا بود ? پرسش مهم را پیش روی مدعیان حمله نظامی به ایران قرار داده است

پرسش های «فرام» را بخوانید:

« 1- آیا مطمئنیم که ایران در این حملات دخالت داشته است؟

به نظر می رسد انتقاد از ایران، ممکن ترین توضیح برای توجیه حمله به پالایشگاه های نفتی عربستان باشد. اما با توجه به اینکه ریاست جمهوری ترامپ و همچنین دولت عربستان تحت حاکمیت محمد بن سلمان، کاملا غیرقابل اعتماد هستند، به نظر می رسد منطقی است دنبال قاطعیت باشیم، نه احتمال. تحلیل گران آمریکایی چقدر اطمینان دارند که این حملات را گروه های نیابتی ایران خود و با انگیزه هایشان انجام دادند، و نه با دستور تهران ؟

2- الزامات ناشی از معاهدات کجاست؟

از زمان دیدار معروف فرانکلین روزولت رئیس جمهور اسبق آمریکا و عبدالعزیز بن سعود، پادشاه اسبق عربستان در فوریه 1945، آمریکا و عربستان خود را به خیلی از توافقات - رسمی و غیررسمی - متعهد کرده اند. با این وجود دو کشور هرگز به صورت کامل به یک پیمان دوجانبه دفاعی، ماننده آمریکا و ژاپن، ملزم نبوده اند. زمانی که صدام حسین در آگوست 1990 به کویت حمله کرد، آمریکا صراحتا گفت هرگونه حمله به عربستان، پاسخ آمریکا را درپی خواهد داشت. اما آن تصمیم براساس این برداشت گرفته شد که منافع آمریکا در خطر است و نه براساس پیمان بین دو کشور.

3- آیا کنگره واکنشی نشان داده است؟

جورج دابلیو بوش رئیس جمهور اسبق آمریکا دو بار برای استفاده از قوه قهریه، مجوز کنگره را به دست آورد، یک بار برای حمله به القاعده، باردیگر برای تهاجم به عراق. بوش برای اخراج عراق از کویت، مجوز کنگره را گرفت. مجوز ترامپ برای حمله به ایران کجاست؟ حمله به ایران به منزله اقدام پلیسی در یک کشور شکست خورده نیست، نظیر دخالت آمریکا در سومالی در اوایل 199؛ از نظر جان و مال آمریکایی ها، چنین حمله ای کم خطر نخواهد بود؛ مانند عملیات بیل کلینتون در یوگوسلاوی سابق در اوایل دهه 1990. حمله به ایران برای دفاع از عربستان می تواند - و به احتمال قوی اینگونه خواهد بود - سریعا به بروز جنگ در جبهه های مختلف در جهان بینجامد، از جمله در فضای مجازی. آغاز چنین جنگی آشکارا فراتر از تعریف تاریخی و منطقی به جامانده از قدرت ریاست جمهوری است. مجوز کنگره برای چنین اقدامی ضروری است.

4- منافع ملی در این حملات چیست؟

تجاوز مسلحانه علیه دوستان و شرکای آمریکا به خودی خود به معنای ضرورت پاسخ آمریکا نیست. هند مکررا هدف حملات مسلحانه از پاکستان بوده است. آمریکا هیچ دخالتی نکرده است. به صورت طبیعی آمریکا سوالاتی نظیر این موارد را مطرح می کند: آیا این دوست می تواند خود از پس این حمله برآید؟ آیا احتمالا هر دو طرف مقصرند؟ آیا راه حل های غیر نظامی وجود دارد؟ منافع به خطر افتاده چقدر اهمیت دارند؟ آخرین پاسخ به ویژه در عربستان سعودی اهمیت دارد.

5- اهداف آن چیست؟

اگر هدف از \"آمادگی نظامی\"، تحمیل هزینه به ایران برای اقدامات سوء آن باشد، باید گفت که تهران به دلیل تحریم های شدید آمریکا چنین بهایی را می پردازد. ترامپ بارها گفته است که هدف اصلی اش در خصوص ایران جلوگیری از آن است که تهران به تسلیحات اتمی دست نیابد. اگر هدف این است، ما باید از طریق دیپلماتیک به دنبال یک راه حل جدید باشیم که جایگزین توافقی شود که ترامپ آن را لغو کرد.

6- چه کسی مسئول است؟

ترامپ مشغول کار است، در اکثر موارد به صورت تمام وقت. حدود 60 درصد مردم آمریکا نه به او اعتماد دارند و نه به وی احترام می گذارند، یکی از بی سابقه ترین مخالفت ها با رئیس جمهور در تاریخ نوین سیاسی آمریکا. دولت او آشفته بازاری است از جابجایی های سریع، خیانت های دوجانبه، رفتارهای عجیب و بی کفایتی در عالی ترین سطوح. وقتی افرادِ خوب عهده دار سمت های عالی می شوند، صراحتا رئیس جمهور را نادیده می گیرند – نظیر آنچه که در زمان جیمز متیس وزیر دفاع سابق رخ داد، که پشت تلفن با ترامپی مضطرب صحبت و به فرامینش گوش می کرد و سپس گوش را قطع کرد و گفت:\" قرار نیست به هیچ کدام از اینها عمل کنیم.\"

پس... چه کسی مسئول است؟ مشخص نیست چه کسی. رئیس جمهور در ماه ژوئن گفت با ایران بدون پیش شرط مذاکره می کند. مایک پومپئو وزیر خارجه اش هفته گذشته این پیشنهاد را تکرار کرد، و ترامپ دیروز در توئیتی منکر این شد که اصلا به چنین مساله ای فکر کرده است.

7- دیدگاه مورد نظر چیست؟

سازمان ترامپ و اعضای خانواده رئیس جمهور از نوامبر 2016 در حال به جیب زدن پول های کلان از کشورهای حاشیه خلیج فارس بوده اند. هیچ فرد عاقلی باور نمی کند که سیاست های آمریکا تنها براساس منافع ملی تعریف می شود. اینکه شاید ریاست جمهوری ترامپ برای فروش – و یا اجاره – است، همه آن چیزی نیست که جریان دارد، اما ماهیت همین حکومت آنقدر کافی است تا بر نخستین اصل سیاست خارجی در سال های ترامپ صحه بگذارد: هیچ جنگی با حضور این رئیس جمهور نباید رخ دهد.