نورنیوز - گروه فرهنگی : این نویسنده مجارستانی در این مصاحبه درباره اینکه چگونه تلخ‌کامی محرکی است برای نوشتن سخن می‌گوید و اهمیت استفاده از تخیل در این فضای تلخ. کراسناهورکایی بر این باور است که: «بدون تخیل دنیایی کاملا متفاوت خواهیم داشت. کتاب خواندن به ما این توانایی را می‌دهد تا در این دوران بسیار سخت و تاریک در کره زمین نجات پیدا کنیم.»
در این گفت‌وگوی تلفنی، کراسناهورکایی در پاسخ به پرسشی درباره احساس خود از دریافت این جایزه می‌گوید: «چیزی بیشتر از یک بلای ناگهانی. الان دارم درباره واکنش ساموئل بکت پس از دریافت همین جایزه فکر می‌کنم؛ این به‌اصطلاح عبارت را به یاد دارید؟ نه پرسشی، نه پاسخی. جمله را به‌خاطر دارید: «عجب فاجعه‌ای.»این نخستین جمله‌ای بود که بکت پس از اینکه فهمید نوبل گرفته است بیان کرد؛ «عجب فاجعه‌ای.» به همین دلیل است که من هم نخست همین را به شما می‌گویم که این خبر بیش از یک بلای ناگهانی است؛ شادی و غرور. خیلی خوشحالم و بسیار باعث افتخار است زیرا قرار گرفتن در میان فهرستی از شاعران و نویسندگان بزرگ این قدرت را به من می‌دهد تا از زبان مادری خودم، زبان مجارستانی استفاده کنم. خیلی افتخار می‌کنم و خوشحال هستم از این زبان کوچک. نخست از خواننده‌ها تشکر می‌کنم. آرزو می‌کنم که هر کسی توانایی استفاده از تخیلات خود را داشته باشد زیرا بدون تخیل فعال، زندگی کاملا متفاوتی می‌داشتیم. کتاب خواندن و لذت بردن و غنی شدن؛ زیرا کتاب خواندن به ما این قدرت را می‌دهد تا در این دوران بسیار بسیار دشوار کره زمین زنده بمانیم.»
این برنده جایزه ادبیات نوبل در پاسخ به این پرسش که اکنون در کجا هستید وقتی فهمیدید که چنین جایزه‌ای را گرفته‌اید؟ می‌گوید: «الان در آپارتمان یکی از دوستان هستم که بیمار است و به ملاقاتش آمده‌ام. باور نمی‌کنم که برنده جایزه نوبل شده باشم اما بسیار خوشحال هستم.»
کراسناهورکایی درباره اینکه اصلا انتظار چنین اتفاقی را داشت یا نه اظهار می‌کند: «کاملا شگفت‌زده شدم. اصلا فکرش را هم نمی‌کردم.» و در ادامه درباره بزرگ‌ترین منبع الهامات خود می‌افزاید: «تلخ‌کامی. بسیار غمگین هستم وقتی به وضعیت کنونی دنیا فکر می‌کنم. این از عمیق‌ترین الهام‌های من است؛ و می‌تواند برای نسل بعدی و حتی نسل‌های بعدی در ادبیات هم منبع الهام باشد. انگیزه برای نجات این دوران بسیار بسیار تاریک؛ و بیش از پیش نیازمند قدرت بیشتری برای رهایی از این دوران هستیم.»
این نویسنده مجارستانی در جواب پرسشی درباره منظور از نوشتن برای رهایی از این دوران تاریک می‌گوید: «در واقع نوشتن برای من امری خصوصی است. به‌طور عادی درباره اینکه چه چیزی می‌نویسم صحبت نمی‌کنم و هرگز به دیگر دوستان نویسنده و شاعر مشهور نوشته‌هایم را نشان نمی‌دهم. کتابی را می‌نویسم و سپس آن را به ناشر می‌دهم؛ بعد از آن به کمی زمان نیاز دارم. پس از آن است که نوشتن دوباره را شروع می‌کنم؛ نوشتن کتابی جدید که بهتر از کتاب قبلی خودم باشد.»
او درباره اینکه در مکان‌های مختلفی زندگی می‌کند می‌گوید: «در مجارستان زندگی می‌کنم جایی نزدیک بوداپست؛ روی یک تپه. برخی اوقات در وین؛ مرکز قدیمی سلطنت اتریش و مجارستان.»
کراسناهورکایی درباره اینکه بردن این جایزه را چگونه جشن خواهد گرفت می‌گوید: «به جایی در آلمان می‌روم؛ جایی که به اصطلاح به آن مثلا اداره ثبت احوال می‌گویند و سپس جایم را تغییر خواهم داد و به مراجع مسئول آدرس پستی خودم را اطلاع خواهم داد.»
او در پایان می‌افزاید: «اصلا روی این اخبار خیلی عالی درباره جایزه فکر نمی‌کنم و به همین دلیل است نمی‌توانم هیچ تغییری ایجاد کنم.»