نورنیوز - گروه ورزشی :امامعلی حبیبی، که مردم او را «ببر مازندران» می‌نامیدند، نخستین قهرمان المپیکی کشتی آزاد ایران است. او در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن با شجاعت و دلاوری بر تمامی رقبای خود غلبه کرد و مدال طلا را به گردن آویخت؛ افتخاری که تا سال‌ها به‌عنوان نماد توانایی ایرانیان در ورزش جهان باقی ماند.
حبیبی در ادامه نیز در مسابقات جهانی و آسیایی چندین بار بر سکوی نخست ایستاد و همراه با هم‌نسلانش همچون جهان پهلوان تختی، نسلی طلایی را ساخت که نه تنها برای ایران، بلکه برای کشتی دنیا الهام‌بخش بود. او در کنار قدرت بدنی بی‌نظیرش، به اخلاق، تواضع و مردم‌داری شهره بود و همین ویژگی‌ها او را در حافظه جمعی ملت ایران جاودانه کرد.
در دهه‌های بعد، رضا سوخته‌سرایی بر صحنه کشتی جهان ظاهر شد. او نماینده نسلی تازه بود که میراث پیشکسوتانی چون حبیبی را ادامه می‌داد. سوخته‌سرایی با کسب مدال‌های جهانی و آسیایی نشان داد که کشتی ایران تنها به یک نسل محدود نمی‌شود و ریشه‌های آن چنان عمیق است که در هر دوره پهلوانانی نو شکوفا می‌شوند. مبارزات او در میادین بین‌المللی، با جسارت و روحیه جنگندگی خاصی همراه بود و بارها نام ایران را در صدر اخبار ورزشی جهان نشاند. او الگویی شد برای جوانانی که می‌خواستند نشان دهند با تلاش و باور می‌توان راه قهرمانان پیشین را دنبال کرد. قهرمانی‌های حبیبی و سوخته‌سرایی هرگز صرفاً یک مدال یا افتخار شخصی نبود.
هر دو با حضورشان بر سکوها، نماینده ارزش‌های اصیل ورزش ایرانی بودند؛ ارزشی که پیوندی ناگسستنی با مردمی بودن، فروتنی و عشق به وطن دارد. آنان ثابت کردند کشتی ایران نه تنها یک ورزش، بلکه بخشی از هویت فرهنگی و ملی این سرزمین است. امروز هر دو پهلوان در دل خاک آرام گرفته‌اند، اما میراثشان همچنان زنده است. نسلی از کشتی‌گیران جوان با دیدن تصاویر و شنیدن روایت‌های قهرمانی آنان، انگیزه می‌گیرند تا در میدان‌های جهانی بدرخشند.
وداع با امامعلی حبیبی و رضا سوخته‌سرایی، یادآور این حقیقت است که پهلوانان می‌روند، اما راهشان ادامه دارد؛ راهی که پر از عشق، سخت‌کوشی و امید به فرداهای روشن برای کشتی ایران است.
نورنیوز