نورنیوز- گروه بین‌الملل: گزارش‌های بیمارستان شفاء و وزارت بهداشت غزه نشان می‌دهد که بیش از ۸۰۰ مورد سوءتغذیه تنها در یک بیمارستان ثبت شده و ده‌ها بیمار در معرض مرگ مستقیم قرار دارند. یک‌سوم نوزادان با وزن کمتر از ۲.۵ کیلوگرم به دنیا می‌آیند و مادران باردار از کم‌خونی شدید رنج می‌برند. کودکان، سالمندان و بیماران کلیوی یا قلبی به‌دلیل نبود مواد غذایی و داروهای حیاتی، در چرخه‌ای از بیماری و ضعف گرفتار شده‌اند. پرستاران و پزشکان نیز به‌دلیل سوءتغذیه، خود به بیماران خاموش تبدیل شده‌اند. این وضعیت نشان می‌دهد که قحطی در غزه محدود به آمار نیست، بلکه فاجعه‌ای فراگیر است که همه لایه‌های اجتماعی را تهدید می‌کند.
اعلام رسمی سازمان ملل؛ تأیید جنایتی عامدانه
اعلام رسمی «کمیته بین‌المللی پایش گرسنگی» (IPC) درباره وقوع قحطی در غزه، لحظه‌ای تاریخی و دردناک است. طبق معیارهای سخت‌گیرانه این نهاد، قحطی تنها زمانی اعلام می‌شود که ۲۰ درصد خانوارها با کمبود شدید غذا، ۳۰ درصد کودکان با سوءتغذیه حاد و نرخ مرگ‌ومیر روزانه بیش از دو نفر در هر ده هزار نفر باشد. تحقق همزمان این سه معیار در غزه نشان می‌دهد که بحران، نه یک پیامد طبیعی جنگ، بلکه نتیجه مستقیم سیاست مهندسی‌شده «گرسنگی اجباری» است. دبیرکل سازمان ملل نیز این فاجعه را ساخته و پرداخته رژیم صهیونیستی دانست و آن را «اتهامی اخلاقی علیه اشغالگر و شکستی برای بشریت» توصیف کرد.
سیاست گرسنگی؛ سلاح نسل‌کشی خاموش
از نخستین روزهای جنگ، مقامات صهیونیست آشکارا اعلام کردند که «هیچ غذا و آبی برای مردم غزه وجود نخواهد داشت». این سیاست در ادامه به مسدودسازی گذرگاه‌ها، ممانعت از ورود کمک‌ها و حتی بمباران مراکز توزیع غذا منجر شد. به گزارش منابع حقوق بشری، «مؤسسه انسانی غزه» که اسرائیل مدعی راه‌اندازی آن بود، به تله مرگ بدل شد و هزاران فلسطینی هنگام دریافت غذا به شهادت رسیدند. این اقدامات نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی قحطی را نه به‌عنوان یک پیامد جانبی، بلکه به‌عنوان ابزار جنگی و ابزاری برای نابودی اجتماعی به‌کار گرفته است؛ ابزاری که کُند، اما گسترده و ویرانگر عمل می‌کند.
مسئولیت جامعه جهانی؛ از محکومیت تا اقدام
امروز تقریباً همه نهادهای بین‌المللی از سازمان همکاری اسلامی تا سازمان جهانی بهداشت و آکسفام، قحطی غزه را جنایتی سازمان‌یافته توصیف کرده‌اند. انبارهای کمک‌های غذایی در مصر و اردن پر است، اما رژیم اشغالگر مانع ورود آنها می‌شود. با وجود این اجماع کم‌سابقه، هنوز اقدام عملی جدی برای بازگشایی گذرگاه‌ها، اعمال فشار مؤثر یا تحریم‌های واقعی علیه تل‌آویو دیده نمی‌شود. اگر جامعه جهانی نتواند در برابر این قحطی ساختگی واکنشی مؤثر نشان دهد، عملاً پذیرش رسمی «گرسنگی به‌عنوان سلاح جنگی» در نظم بین‌المللی خواهد بود؛ خطری که می‌تواند در آینده علیه هر ملت دیگری نیز به‌کار رود.