نورنیوز-گروه سیاسی: محبوبه نیاورانی سردبیر روزنامه صبح نو، در یادداشتی نوشت: «این روزها که اروپا دچار انزوای سیاسی شده و با روی کار آمدن ترامپ، سرش از تصمیم‌گیری در رخدادهای بین‌المللی و حتی منطقه‌ای خود یعنی اوکراین بی‌کلاه مانده و تهدید به جنگ تعرفه‌ای 30 درصدی از سوی آمریکا هم شده است، «اسنپ‌بک» را تنها ابزار خودنمایی و احیای نقش خود در معادلات جهانی به‌ویژه در ارتباط با پرونده هسته‌ای می‌داند.
تا دیروز که اروپا به دنبال اخلال‌گری در مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا بود، حالا چپ و راست پیام می‌دهد ایران به مذاکرات برگردد و لیستی از آرزوهای خود را نیز پیوست این درخواست کرده است که حساس‌ترین آن تمدید «بند غروب» است. اروپا منزوی و ضعیف شده که حتی با خروج آمریکا، توانایی انجام تعهدات هسته‌ای‌اش در قالب برجام را نداشت و ایران ماند و 0+0، حالا در سایه شمشیر داموکلس ماشه، به لات بازار مسگرها تبدیل شده و به خود جرأت می‌دهد درباره برد موشک‌های ایران هم اظهارنظر کند!
اروپا خود بهتر می‌داند چکاندن ماشه در شرایط فعلی و التهابات منطقه‌ای چه تبعاتی دارد. همچنانکه عراقچی، وزیر امور خارجه کشورمان گفته است که ایران نگاهی نظامی و نه صرفا سیاسی به فعال‌سازی مکانیسم ماشه دارد. این روزها هم شاهد اعتراف بلینکن، وزیر خارجه بایدن از حسن نیت ایران در مذاکرات هستیم که ایران راضی شده بود غنی‌سازی زیر یک درصد داشته باشد، اما طرف مقابل به دیپلماسی پشت پا زد و حالا به قول همین بلینکن، چرا ایران بعد از تجربه اخیر به دنبال راه دیگر نرود؟ بنابراین آن طرفی که باید پاسخگو باشد و حسن نیت خود را ثابت کند اروپاست، نه ایران.
وضعیت امروز ایران در سایه عمل نکردن 1+5 به تعهدات برجامی خود و خارج شدن ترامپ از توافق، کمتر از مکانیسم ماشه نیست. از سوی دیگر، اجرای تحریم‌های سازمان ملل برای ایران، آن هم در شرایطی که سازمان ملل حتی نتوانست یک قطعنامه اجرای آتش‌بس علیه رژیم جنایتکار صهیونیستی تصویب کند، به جز بی‌شرمی برای غرب و حقوقش نتیجه دیگری به بار نخواهد داشت.
بنابراین اگر قرار است گفت‌وگویی بر سر پرونده هسته‌ای ایران شکل بگیرد، بزرگترین سوال تمدید مهلت مکانیسم ماشه است. ایران که در وسط مذاکرات از پشت خنجر خورد و تأسیسات هسته‌ای‌اش بمباران شد، امروز نوع دیگری به مساله نگاه می کند.
اگر اروپا ماشه حماقت را هم بچکد، بهترین پاسخ ایران «ابهام هسته ای» است. ایرانی که امروز تجربه جنگ همزمان با آمریکا و اسرائیل را دارد و پیروز نیز از این جنگ بیرون آمده و تجربه سخت‌ترین تحریم‌های به اصطلاح فلج‌کننده آمریکا را هم دارد، دیگر با ابزار تحریم و جنگ نمی‌توان آن را وادار به عقب‌نشینی و تسلیم کرد. آن زمان که ایران دیپلماسی بر پایه احترام متقابل را برگزید، آن را نشانه ضعف توصیف کردند و جوابشان به پالس‌های مذاکره از سوی دولت ایران «موشک» بود. بنابراین ماشه قبلا چکانده شده و دیگر امروز ایران از مرحله تهدید شدن به تحریم و جنگ عبور کرده و دیگر با زبان زور نمی‌توان با ایران سخن گفت.»