نورنیوز ـ گروه بین‌الملل: تجربه دو دهه گذشته و به‌ویژه ۲۰ ماه اخیر از جنگ غزه، تجاوزات رژیم صهیونیستی به سوریه و لبنان و جنگ‌افروزی غرب در اوکراین، نشان می‌دهد اروپا در مقام یک بازیگر مستقل عمل نکرده؛ بلکه در اغلب موارد به جاده‌صاف‌کن سیاست‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی بدل شده است. در قبال ایران نیز، اروپا به‌جای ایفای نقش متوازن، با روایت‌سازی‌های دروغین درباره برنامه هسته‌ای و قطعنامه‌های شورای حکام، عملاً به تقویت فضای روانی و حقوقی برای تجاوزگری اسرائیل و فشار حداکثری آمریکا علیه ایران پرداخته است. در چنین شرایطی، تردید در مورد نیت واقعی اروپا برای مذاکره، نه بدبینی بلکه یک ضرورت راهبردی است.
آزمون صداقت اروپا پیش از ژنو
درخواست اروپا برای مذاکره در حالی مطرح شده که هیچ‌یک از دولت‌های اروپایی تاکنون تجاوز مستقیم رژیم صهیونیستی به ایران را محکوم نکرده‌اند، بلکه آن را مصداق «دفاع مشروع» دانسته‌اند. حتی همکاری اطلاعاتی و پدافندی تروئیکا با اسرائیل در مهار حملات پاسخ‌جویانه ایران، گواهی بر شراکت آنان در جنایات جنگی است. بنابراین، گام نخست برای اثبات حسن نیت اروپا، اعلام رسمی رژیم صهیونیستی به‌عنوان متجاوز، محکوم‌سازی تجاوزات و هشدار به آمریکا برای عدم ورود به جنگ علیه ایران است. هرگونه تعلل در این موارد، نشانه‌ای آشکار از تداوم سیاست فریب خواهد بود.
ترکیب دیپلماسی و بازدارندگی
اگرچه نشست ژنو می‌تواند فرصتی برای سنجش مواضع طرفین باشد، اما باید توجه داشت که احتمال استفاده اروپا از این فضا برای فریب و خرید زمان برای بازسازی توان پدافندی رژیم صهیونیستی نیز وجود دارد. لذا ایران نباید صرفاً با امید به مذاکره، از سطح پاسخ‌های نظامی خود بکاهد. استمرار حملات دقیق و ترکیبی موشکی و پهپادی به اهداف حیاتی رژیم صهیونیستی نه‌تنها بازدارندگی را تقویت می‌کند، بلکه هیئت ایرانی را در مذاکرات ژنو در موقعیتی مقتدرانه قرار خواهد داد. دیپلماسی در این شرایط تنها در صورتی ثمربخش خواهد بود که به پشتوانه اقدام بازدارنده باشد، نه جایگزین آن.
پیام روشن ایران از ژنو به جهان
مذاکرات ژنو نباید به غرب این توهم را القا کند که ایران از سیاست پشیمان‌سازی عقب‌نشینی کرده یا درصدد مصالحه یک‌جانبه است. تجربه شکست آتش‌بس‌های فریبکارانه در غزه، لبنان و حتی اوکراین، باید درسی برای تهران باشد که صلح تحمیلی بدون اقتدار نظامی، صرفاً نسخه‌ای برای تضعیف ایران خواهد بود. در نتیجه، پیام نهایی ایران باید روشن باشد: مادامی که تهدید پابرجاست، دست ایران از روی ماشه برداشته نخواهد شد. اروپا باید بداند که ایران قربانی سیاست‌های دوگانه نخواهد شد و فریب آتش‌بس، جایگزین بازدارندگی نخواهد بود.