نورنیوز ـ گروه سیاسی: کوروش احمدی دیپلمات پیشین در یادداشتی نوشت: «1- حمله اسرائیل به ایران، جنگی است تجاوزکارانه و بدون توجیه و دلیل. ادعاهای اسرائیل هیچ پایه و اساسی در روابط و حقوق بین‌الملل ندارد. این تجاوز برخلاف ادعا، «حمله پیش‌دستانه» نیست. دفاع مشروع در حقوق بین‌الملل و مطابق نص صریح ماده 51 منشور ملل متحد تنها در صورت وقوع یک حمله علیه یک کشور معنی دارد. مفهوم «دفاع پیش‌دستانه» همواره مردود بوده و جایی در حقوق بین‌الملل ندارد. کشورهایی که در گذشته چنین مفهومی را برای توجیه تجاوزات خود مطرح کرده‌اند، حداقل مدعی تهدید نظامی فوری و قریب‌الوقوع بوده‌اند.
روشن است هیچ تهدید حتی دوری چه رسد به تهدید فوری و قریب‌الوقوع از جانب ایران متوجه اسرائیل نبوده است. صرف غنی‌سازی اورانیوم، اقدامی تهاجمی نیست؛ ضمن اینکه اورانیوم غنی‌شده نیز سلاح نیست. دوایر اطلاعاتی آمریکا در برآوردهای اطلاعاتی ملی (NIE) طی سال‌های اخیر همواره بر اینکه ایران تصمیمی برای ساخت سلاح اتمی ندارد، تأکید کرده‌اند. گروه‌های محور مقاومت نیز حداقل در ماه‌های اخیر عملا غیرفعال بوده‌اند و صحبت‌های گهگاه مقامات ایرانی از «نابودی اسرائیل» در پنج دهه گذشته نیز، قابل فهم است.
2- هیچ ایرانی مقید به اصول و اخلاق و دارای حداقلی از آگاهی درباره سیاست و روابط بین‌الملل، هیچ ارزشی برای ادعاهای افراطیون اسرائیلی درباره جامعه و حکومت در ایران قائل نمی‌شود. این جماعت در دهه‌های اخیر با نفی کامل حقوق ابتدایی ملت فلسطین و فرد فلسطینی و جلوگیری از تشکیل یک میهن فلسطینی، یکی از دلایل اصلی آشوب‌ها و بی‌ثباتی‌ها در منطقه بوده‌اند. ادعاهای نتانیاهو درباره «مبارزه با دیکتاتوری» و «روز آزادی» هیچ تفاوتی با ادعاهای مشابه صدام در آستانه تجاوزش به ایران در سال 59 ندارد.
دلخوش‌کردن معدودی به قصاب قصه، مایه شرمساری است. در اینکه ایرانیان به بسیاری از امور معترض هستند، هیچ شکی نیست؛ اما این اموری است که در داخل ایران و بین ایرانیان و بدون فضولی امثال صدام و نتانیاهو باید حل‌وفصل شود. نتانیاهو به اتهام فساد تحت تعقیب دادگاه داخلی و به اتهام جنایت جنگی و نسل‌کشی و استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاح جنگی تحت تعقیب دیوان دادگستری بینالمللی است. دعاوی چنین تبهکاری در مورد ایران و ایرانیان، تنها تاکتیکی مفتضح در جنگ روانی است.
3- منافع و امنیت ملی ایران ایجاب می‌کند تمرکز جمهوری اسلامی ایران بر خاتمه هر‌چه سریع‌تر این جنگ باشد. در‌حالی‌که منابع اسرائیل به خاطر اتکا بر آمریکا و اروپا و برخورداری از سلاح کشتار انبوه نامحدود است، منابع هیچ کشوری نامحدود نیست. ایران نیز به منابع خود برای دفاع از خود در برابر برخی همسایگان طماع که مشتاق تضعیف کشور و بلکه تجزیه ایران هستند، نیاز دارد. ایران در مدار توسعه از همتایان خود بسیار عقب افتاده است. لازم است با خاتمه این جنگ و خاتمه مناقشات ژئوپلیتیک برای یک دوره طولانی بر توسعه اقتصادی متمرکز شود. تنش‌های مستمر پنج‌دهه‌ای در داخل و خارج توان این ملت را تحلیل برده و آن را بر لبه پرتگاه قرار داده است.
4- فراموش نکنیم که ما با جنگی کلاسیک بین دو کشور هم‌مرز که سربازان و نیروی زمینی و خاکریز و... در آن اهمیت محوری دارند، مواجه نیستیم؛ ما با یک جنگ هواپایه که بین دو کشوری که هزار‌و 100 کیلومتر از هم فاصله دارند، مواجه هستیم. جنگی که کاملا و انحصارا ماهیتی تکنولوژیک و الکترونیک دارد. در این جنگ اساسا سرباز نقش ندارد. نفوذ حتما در ضرباتی که خوردیم نقش داشته، اما شاید نقش فناوری‌های نوین مانند هوش مصنوعی و چیزهایی را که ما هنوز نمی‌شناسیم، نباید نادیده گرفت. این یعنی ما در حوزه‌ای درگیر شده‌ایم که حوزه مزیت نسبی ما نیست. بنابراین هر‌چه سریع‌تر از آن خارج شویم به سود ما‌ست.
5- در منازعات مسلحانه، جز در مواردی که تسلیم یکی در برابر دیگری ممکن باشد، همیشه دیپلماسی راه برون‌رفت از منازعات است. ایران باید به سهم خود به دیپلماسی میدان دهد؛ به‌ویژه اگر بپذیریم که امکانات اسرائیل به خاطر وصل‌بودن به آمریکا و اروپا نامحدود است. مذاکرات ایران و آمریکا بستری آماده برای تمرکز بر دیپلماسی است. اگر‌چه تعلیق مذاکراتی که برای یکشنبه گذشته پیش‌بینی شده بود، قابل درک است، اما ایران نباید خود را مخالف یا بی‌میل به مذاکره نشان دهد و از این طریق مسئول توقف مذاکرات معرفی شود. حداقل فعلا راه دیگری برای پیگیری تلاش‌های دیپلماتیک برای خاتمه جنگ جز همان کانال مذاکرات غیرمستقیم بین ایران و آمریکا وجود ندارد. اقدام از طریق قطر و عمان یا روسیه نیز ما را به همان سرمنزل می‌رساند. پیگیری محکومیت تجاوزات رژیم اسرائیل توسط این یا آن نهاد بینالمللی خوب است و باید با جدیت دنبال شود، اما تأثیر عملی بر کسی که رسما به نسل‌کشی و استفاده از سلاح گرسنگی علیه غیرنظامیان متهم است، نخواهد داشت.»