نورنیوز-گروه فرهنگی: محمدرضا حکیمی نوشته بود: «در غدیر، ولایت به معنای سلطه نبود؛ به معنای رهایی بود. رهایی انسان از بند جهل، تعصب، استبداد و نابرابری. علی که در غدیر به امامت معرفی شد، نه طلب‌کننده‌ی قدرت، بلکه گریزان از قدرت بی‌مبنای دینی بود.
او اگر حکومت را می‌پذیرفت، به شرط آن بود که ابزار تحقق عدالت و آگاهی انسان باشد، نه وسیله‌ای برای اشرافیت جدید یا استبداد دینی. ولایت علی، نه برای غلبه بر مردم، بلکه برای خدمت به آنان بود؛ چنان‌که خود گفت: «اگر نبود که خدا از عالمان پیمان گرفته که بر سیری ستمگر و گرسنگی مظلوم آرام نگیرند، افسار حکومت را رها می‌کردم.»
این همان قرائت آزاد از دین است؛ دینی که می‌خواهد انسان را آزاد کند، نه اسیر خرافه، زر و زور. غدیر، نقطه آغاز این ولایتِ رهایی‌بخش بود؛ ولایتی که به‌جای وابستگی به قدرت‌های فاسد، به مردم متکی است.
علی، تجسم حاکمیتی بود که در آن حاکم و رعیت بر یک سفره می‌نشینند، و حکمران، نخستین مسئول سختی‌هاست. چنین ولایتی، تنها در صورتی محقق می‌شود که مردم، خود را شریک در مسئولیت عدالت بدانند. غدیر، همانجا معنا دارد که انسان، تن به سلطه نمی‌دهد و با آگاهی، حاکمیت را بر پایه حق انتخاب می‌کند.»