نورنیوز-گروه سیاسی :
گزارش آکسیوس؛ چرخش آرام ولی معنادار در خلیج‌فارس
بر اساس گزارشی اختصاصی از وب‌سایت آمریکایی Axios، سه منبع مطلع از دیدارهای اخیر دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، با سران عربستان، امارات و قطر تأیید کرده‌اند که بن‌سلمان، بن‌زاید و امیر قطر صراحتاً با حمله به تأسیسات ایران مخالفت کرده‌اند. به گفته این منابع، هر سه رهبر به ترامپ توصیه کرده‌اند مسیر دیپلماسی و دستیابی به توافقی جدید در پرونده هسته‌ای ایران، به‌مراتب معقول‌تر و پایدارتر از اقدام نظامی است. امیر قطر نیز تأکید کرده است که در صورت حمله، کشورهای خلیج‌فارس بیش از هر طرف دیگری متحمل آسیب خواهند شد.
امنیت متقابل؛ هندسه ژئوپلیتیکی خلیج‌فارس در برابر سناریوی جنگ
چنین مواضعی را نه باید نشانه‌ای از تغییر جهت ناگهانی یا تمایل به مصالحه با ایران، بلکه باید بازتابی از یک ادراک ژئوپلیتیکی اجتناب‌ناپذیر دانست. ساختار متراکم، شکننده و به‌شدت به‌هم‌پیوسته خلیج‌فارس – از خطوط انرژی گرفته تا بازارهای مالی و ثبات اجتماعی – هرگونه ماجراجویی نظامی را به معادل انفجار در اتاقی شیشه‌ای تبدیل می‌کند که همه بازیگران در آن حضور دارند. پیام سران منطقه به ترامپ، بیش از آنکه اعلام موضع سیاسی باشد، اعلام خطر ژئواکونومیک است.
دیپلماسی دفاعی؛ نگاه منطقه به گفتگو نه از سر خوش‌بینی، که بر مبنای ضرورت
اگرچه گفتمان دیپلماسی در خاورمیانه همواره با بدبینی و تردید نگریسته می‌شود، اما در عمل، مسیر گفت‌وگو، به‌ویژه میان بازیگران اصلی خلیج‌فارس، به عنوان مسیر کم‌هزینه‌تر در مقایسه با سناریوهای پرریسک نظامی شناخته می‌شود. مخالفت سران عربی با حمله به ایران، برخاسته از واقع‌بینی در مورد توانمندی‌های ایران، تجربه‌های پرهزینه از درگیری‌های گذشته، و نگرانی از باز شدن جبهه‌های جدید در منطقه‌ای است که هنوز زخم‌های یمن، سوریه و لیبی را به دوش می‌کشد.
جایگاه ایران در معادله؛ نه فرصت، بلکه اقتضای موازنه منطقه‌ای
جمهوری اسلامی ایران، به عنوان یک بازیگر ریشه‌دار و تعیین‌کننده در منطقه، به‌سبب مختصات ژئوپلیتیکی‌اش بخشی جدایی‌ناپذیر از هر نظم امنیتی در خلیج‌فارس است. موضع اخیر سران عربی، تأکید مجددی بر این واقعیت است که راه‌حل‌های نظامی، نه‌تنها در مهار ایران ناکام‌اند، بلکه ثبات خود کشورهای عربی را نیز در معرض تهدید قرار می‌دهند. این عقلانیت امنیتی در صورتی می‌تواند پایدار بماند که بر پایه منافع مشترک، اعتمادسازی تدریجی، و چارچوب‌های متوازن و چندجانبه طراحی شود.