نورنیوز گروه بین الملل: در نیمه شب، وقتی غزه در خواب فرو رفته بود، کابوس از آسمان آمد. صدای ضجه مادران، شعله‌هایی که از پنجره‌های مدرسه اوج گرفت، بوی گوشت سوخته‌ی کودکی که تازه الفبا را آموخته بود... اینجا مدرسه الجرجاوی است؛ نه پایگاه نظامی، نه پادگان، بلکه پناهگاهی برای کودکانی که جنگ از آن‌ها خانه‌شان را گرفت. اسرائیل، بی‌رحمانه و آگاهانه، کلاس‌های درس را به قتلگاه تبدیل کرد.در این جنگ نابرابر، بیش از ۱۵۰۰۰ کودک فلسطینی تاکنون شهید شده‌اند؛ نه با تفنگ، که با توپ و تانک و بمب‌های خوشه‌ای و چند تنی. فرشتگان کوچک، خاکستر شدند تا جهان باز هم لب فروبندد.
اما مگر می‌شود این اشک‌ها را ندید؟ مگر می‌شود این داغ را حس نکرد؟در دل خاک، کودکانی آرمیده‌اند که گناه‌شان فقط این بود: فلسطینی بودند و نفس کشیدند.
بی تردید خون این فرشتگان بر زمین نخواهد ماند؛ عدالت، خاموش نمی‌ماند. خدای کودکان مظلوم، روزی با دستی که از آسمان می‌رسد، انتقام اشک‌های مادران و آهِ ناتمام شب‌های غزه را خواهد گرفت؛ آن روز، نزدیک است.
حتی در پایان این کابوس هم، واژه‌ای برای تسلیت یافت نمی‌شود؛ فقط می‌توان سر بر زانوی غزه گذاشت و گریست. به غزه، به فلسطین، به مادرانی که گهواره‌ی خالی‌شان را در آغوش گرفته‌اند، تسلیت می‌گوییم؛ تسلیتی از جنس اندوه، نه از جنس کلمات.