بانک شهری که سال‌هاست نقش یک اسپانسر مهربان را برای سرخ‌ها ایفا می‌کند و در آخر هم مقصر معرفی می‌شود. این بار ظاهراً به نقطه جوش رسیده. طبق شنیده‌ها، مدیران این بانک که هم در قامت سهامدار ظاهر شده‌اند و هم در قامت اسپانسر، از عملکرد باشگاه در ماه‌های اخیر به شدت ناراضی هستند. نارضایتی که حالا دیگر قابلیت پنهان کردن هم ندارد؛ جلسات رسمی و غیررسمی هیأت مدیره پر از گلایه است و آن‌طور که پیداست، نمایندگان بانک شهر صراحتاً اعلام کرده‌اند که در این شرایط نمی‌خواهند ادامه دهند.
پول می‌دهند، تصمیم نمی‌گیرند و بعد باید پاسخ هم بدهند؟
ماجرا از جایی جدی شد که تصمیمات بانک شهر در هیأت مدیره یکی پس از دیگری بایگانی شدند. تصمیماتی که حتی وقتی به تصویب جمعی رسیده‌اند در مسیر اجرا یا به بیراهه رفتند و یا به کلی نادیده گرفته شدند. ظاهراً بیشترین اختلاف بر سر مدیرعامل باشگاه است؛ جایی که بانک شهر خواستار تغییرات بنیادین بوده اما هیچ‌کدام از پیشنهادهایش راه به جایی نبرده‌اند. حتی گزینه‌های مورد حمایت این بانک برای مدیرعاملی هم پشت درهای بسته رد شده‌اند؛ درهای بسته‌ای که البته زیاد هم محکم بسته نبوده‌اند، چون تقریباً تمام گفتگوها و تصمیمات هیأت مدیره ساعاتی بعد در رسانه‌ها منتشر می‌شوند!
وقتی همه چیز لو می‌رود
هیات‌مدیره‌ای که به جای تصمیم‌سازی به لو دادن اخبار مشغول است؛ انگار نه دنبال وحدت نظرند، نه دنبال موفقیت تیم. هر کسی به رسانه مورد علاقه‌اش خبر می‌دهد، هر تصمیمی با چند ساعت تأخیر به تیتر یک می‌رود و هر تنشی قبل از حل شدن، علنی می‌شود. جالب است که بانک شهر در این میان باید هزینه کند، بدون آن‌که بداند دقیقاً دارد برای چه چیزی پول می‌ریزد.
آن‌طور که از فضای درون باشگاه به گوش می‌رسد، نمایندگان بانک شهر در هیأت مدیره به شکل جدی اعلام کرده‌اند که در صورت تداوم این بی‌نظمی و بی‌توجهی به خواسته‌ها، دیگر دلیلی برای ادامه همکاری نمی‌بینند. ترجیح می‌دهند در جایی دیگر سرمایه‌گذاری کنند، جایی که حداقل نظارت و اختیار متناسب با هزینه‌ها داشته باشند. آیا طرف مقابل، یعنی باقی اعضای هیأت مدیره و تصمیم‌گیران وزارت ورزش، واقعاً نگران خروج بانک شهر هستند؟ به نظر نمی‌رسد.
همه‌چیز شبیه یک کشتی بی‌سکان
در شرایطی که پرسپولیس از نظر فنی هم روزهای خوشی را سپری نمی‌کند و آینده‌اش به‌طور کامل در ابهام است، حالا باید نگران بحران در رأس مدیریت هم باشد. بحران نه به خاطر اختلاف‌نظرهای طبیعی، بلکه به خاطر دعوای بی‌پایان بر سر قدرت، نفوذ و رسانه. در این میان، تنها چیزی که اهمیتی ندارد، خود پرسپولیس است؛ تیمی که هر سال قربانی بازی‌های پشت پرده می‌شود.
شاید وقت آن رسیده که باشگاه به جای مذاکره با بازیکنان خارجی و نمایش‌های نقل و انتقالاتی، به فکر مذاکره با یک هیأت مدیره خارجی بی‌افتد. شاید وقت آن رسیده که همه متوجه این موضوع بشوند فوتبال حرفه‌ای، فقط به بازیکن گران‌قیمت و مربی خارجی نیست؛ به تصمیم درست، سیستم سالم و احترام به منابع مالی هم است.