نورنیوز-گروه سیاسی: در شامگاه چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴، پیت هگست، وزیر دفاع ایالات متحده، در شبکه اجتماعی ایکس (توییتر سابق) پیامی منتشر کرد که بیشتر بوی تهدید نظامی می‌داد تا احترام به قواعد مذاکره. او خطاب به ایران نوشت: «ما حمایت مرگبار شما از حوثی‌ها را می‌بینیم... شما تاوان این حمایت را در زمان و مکانی که ما انتخاب می‌کنیم، خواهید داد.»
در نگاهی نخست، این سخنان ممکن است صرفاً یک موضع‌گیری سخت‌گیرانه به نظر برسد، اما در واقع، آن‌چه وزیر دفاع آمریکا در آستانه گفت‌وگوهای حساس با ایران بیان کرد، نوعی تحقیر آشکار اصل دیپلماسی بود. این سخنان نه‌تنها فضای گفت‌وگو را آلوده می‌کند، بلکه بیانگر آن است که دولت ایالات متحده همچنان در توهم سیاست چماق، به‌دنبال تسلیم‌سازی کشورهای مستقل از راه تهدید است.
هگست همچنین پیامی قدیمی از دونالد ترامپ در شبکه اجتماعی تروث را بازنشر کرد؛ پیامی که ایران را مسئول هرگونه اقدام حوثی‌ها معرفی می‌کرد. این بازنشر، نه یک اتفاق ساده، بلکه تلاش سازمان‌یافته برای مشروع‌سازی روایتی یکجانبه و تحریف‌شده از معادلات منطقه‌ای است؛ روایتی که مقاومت مشروع ملت یمن را به نیابت از تهران معرفی می‌کند تا خود از پاسخ‌گویی درباره سال‌ها جنگ‌افروزی شانه خالی کند.
تجربه نشان داده که واشنگتن هرگاه در گفت‌وگوها دچار ضعف یا ناتوانی در کسب امتیاز شود، به زبان تهدید و فشار بازمی‌گردد؛ گویی در قاموس سیاست آمریکا، دیپلماسی زمانی معنا دارد که طرف مقابل منفعل و تسلیم‌پذیر باشد. این منطق، نه‌تنها ناکارآمدی راهبردی دارد، بلکه از نظر اخلاقی و حقوق بین‌الملل نیز محکوم است.
نکته قابل تأمل آن است که ایران بارها اعلام کرده حمایت خود از انصارالله یمن، نه از جنس فرماندهی مستقیم بلکه ناشی از اشتراکات فکری، مقاومت ضد استکباری، و اعتراض به تداوم تجاوز و محاصره یمن است. در مقابل، این ایالات متحده است که با صادرات تسلیحات میلیارد دلاری به منطقه و حمله مستقیم به یمن شعله‌های جنگ را زنده نگه داشته است.
با این حال، برخی تحلیل‌گران معتقدند که این تهدیدات و اقداماتی چون تحریم هایی که به صورت منظم قبل از هر دور از مذاکرات از سوی آمریکا بر علیه ایران اعمال می شود، بیش از آن‌که مقدمه اقدام نظامی واقعی باشد، تلاشی برای تأثیرگذاری روانی بر روند مذاکرات است. آمریکا در ماه‌های اخیر نتوانسته از سیاست فشار حداکثری سودی ببرد و اکنون، تهدید از موضع ضعف را در دستور کار قرار داده است.
اما پرسش اصلی اینجاست: آیا چنین اقدامات و اظهاراتی با اصول اولیه مذاکره و احترام متقابل هم‌خوانی دارد و می‌تواند به توافقی متوازن با طرفی که صرفا بدنبال افزایش فشار برای امتیاز گیری منجر شود؟
تداوم چنین رویکردهای پرخاشگرانه از سوی مقامات آمریکایی نه‌تنها گرهی از بحران‌های منطقه‌ای نمی‌گشاید، بلکه مذاکرات را به سمت بن‌بست سوق می‌دهد. ایالات متحده اگر به‌دنبال توافقی پایدار و مبتنی بر واقعیت‌های منطقه است، باید از زبان تهدید فاصله بگیرد و احترام به حاکمیت کشورها را پیش‌شرط دیپلماسی خود قرار دهد.
نورنیوز