نورنیوز-گروه بین الملل: مذاکرات روز شنبه، ۲۳ فروردین‌ماه ۱۴۰۴، میان ایران و آمریکا در کشور عمان در حالی برگزار خواهد شد که دلایل متعددی برای خوش‌بینی به آن وجود دارد:
حضور نمایندگان عالی‌رتبه:
طرفین مذاکره نمایندگان بالاترین مقام دو کشور هستند. مکاتبه ترامپ برای این مذاکرات مستقیماً با رأس حاکمیت ایران انجام شده است و امتیازات حاصل از موفقیت آن نیز در وهله نخست نصیب کلیت نظام خواهد شد.
نقش‌آفرینی دولت وفاق:
مجری مذاکرات از طرف ایران، وزیر امور خارجه دولت پزشکیان است؛ دولتی که به دلیل حضور نمایندگانی از تمامی جناح‌ها، «دولت وفاق» نام گرفته است. موفقیت در این مذاکرات به نفع تمامی جناح‌ها خواهد بود. رئیس‌جمهور پزشکیان، برخلاف دو رئیس‌جمهور پیشین نیز وابستگی مطلق به یک جبهه فکری ندارد که بخواهد از این موفقیت، برای خود یا جناح متبوعش بهره‌برداری کند.
نیاز کشور به فضای تنفسی: وضعیت کنونی کشور، به‌ویژه در بُعد اقتصادی، نیازمند فضایی برای احیا و بازسازی است. حاکمیت بعید است که از این فرصت برای ایجاد چنین فضایی چشم‌پوشی کرده و در مسیر موفقیت مذاکرات سهل‌انگاری کند.
عدم تمایل به جنگ:
برخلاف دوره‌های پیشین که شکست مذاکرات به تحریم‌های بیشتر منجر می‌شد، شرایط کنونی به گونه‌ای است که عدم موفقیت می‌تواند منطقه را به سوی جنگی ویرانگر سوق دهد؛ امری که هیچ‌یک از طرفین خواهان آن نیستند. کشورهای منطقه، به‌ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس، که پیش‌تر مخالف مذاکره ایران و آمریکا بودند، اکنون نه‌تنها تمایلی به دامن زدن به تنش ندارند، بلکه در تلاشند تا ثبات و آرامش را حفظ کنند.
انگیزه‌های ترامپ:
ترامپ، به عنوان بازیگر اصلی این صحنه، در پی آن است که خود را به یک برند جهانی بدل سازد، شایسته دریافت جایزه نوبل صلح شناخته شود و پیروزی حزب جمهوری‌خواه را در چند دوره آینده تضمین کند. او این فرصت تاریخی برای پایان دادن به خصومت ۴۷ ساله ایران و آمریکا را از دست نخواهد داد و به دنبال برگزاری جشن صلح و ثبت این افتخار به نام خود است.
تمرکز آمریکا بر چین:
ترامپ برای تمرکز بر چین، به عنوان رقیب اصلی ایالات متحده، نیازمند آرامش در خاورمیانه است. ازاین‌رو، حل مناقشه با ایران، به‌عنوان کشور کانونی این منطقه، یکی از اولویت‌های او به شمار می‌رود.
نشانه‌های انعطاف‌پذیری:
از همان آغاز زمزمه‌های مذاکرات، انعطاف‌پذیری طرفین نشانه‌ای مثبت بوده است. از پذیرش اصل مذاکره از سوی ایران و ترجیح آن به صورت غیرمستقیم، تا موافقت آمریکا با این روش؛ از تغییر میانجی مذاکرات از امارات به عمان، تا چراغ سبز عراقچی برای سرمایه‌گذاری شرکت‌های آمریکایی در ایران، همه این موارد گواهی بر امکان دستیابی به نتیجه‌ای سازنده است.
ضرورت اجماع ملی:
روزهای آینده، روزهایی حساس و دشوار برای مذاکره‌کنندگان ایرانی خواهد بود. بنابراین، ایجاد اجماع ملی، حمایت همه‌جانبه از تیم مذاکره‌کننده، و پرهیز از حاشیه‌سازی، به‌ویژه درباره وزیر امور خارجه، مسئولیتی ملی و دینی برای صاحبان قلم و تریبون است.
هشدارها و چالش‌ها:
نباید از شیطنت‌های رژیم صهیونیستی، به‌عنوان بازنده اصلی توافق احتمالی ایران و آمریکا، غافل شد. همچنین، تندروهای داخلی و کاسبان تحریم نیز ممکن است برای ناکام گذاشتن این روند، دست به اقداماتی بزنند.
توکل به خداوند متعال:
فراتر از همه این ملاحظات، باید به خداوند قادر متعال توکل کرد که بهترین یاری‌دهنده در جنگ و صلح است:
وَلَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ. (حج/۴۰)
«و قطعاً خداوند کسانی را که او را یاری دهند، یاری خواهد کرد؛ بی‌گمان خداوند نیرومند و شکست‌ناپذیر است.»
وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَىٰ لَکُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُکُمْ بِهِ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ. (آل‌عمران/۱۲۶)
«و خداوند [وعده یاری و پیروزی] را جز بشارتی برای شما، و برای آنکه دل‌هایتان به آن آرام گیرد، قرار نداد؛ و یاری و پیروزی جز از سوی خدای توانای شکست‌ناپذیر و حکیم نیست.»