نورنیوز-گروه فرهنگی: حضرت داوود(ع) از انبیای بنی اسرائیل، پدر حضرت سلیمان (ع) و چهاردهمین نسل حضرت ابراهیم (ع) است. او در آیاتی از قرآن مورد توصیف و تمجید واقع شده است. کتاب آسمانی او «زبور» نام دارد، که مشتمل بر حمد و ثناى الهى، مناجات و نصایح و امور اخلاقی است. کشته شدن جالوت توسط داوود در زمانی که او در سپاه طالوت قرار داشت، از رویدادهای برجسته زندگی اوست. حضرت داوود پس از مرگ طالوت، حکومت بنی اسرائیل را بر عهده داشت.
زندگی‌نامه
کلمه «داود» یا «داوید» به معناى محبوب است. حضرت داود (ع) در حدود ۹۷۲ قبل از میلاد مىزیسته است. وى در سرزمینی بین مصر و شام دیده به جهان گشود و در کودکی به شغل شبانى اشتغال داشت. او از نواده های حضرت یعقوب است.
حضرت داود (ع) صد سال عمر کرد، که چهل سال از آن را حکومت کرد. او پس از مرگ طالوت (پادشاه شام)، پادشاه بنی اسرائیل شد. داوود(ع) هفت سال با دشمنان جنگید و سپس «اورشلیم» را فتح کرد و در آنجا استقرار یافت. او قواعد پرستش را منظم ساخت و حکومتى عادلانه آمیخته با حکمت ایجاد کرد. حکمت و غیرت او حکومت یهود را توانمند ساخت و صنعت زره سازى و مهارت جنگىاش او را بر دشمنان پیروز گرداند و سرزمین آنان را از دریاى سرخ و مصر تا رود فرات گسترش داد.
امام صادق(ع) فرمود: خداوند به داوود پیغمبر(ع) وحى فرستاد که تو بنده خوبى هستى، به شرطى که از بیت المال مصرف شخصى نکنى و کارى را با دست خودت انجام دهى و امرار معاش کنى. داوود(ع) سخت گریست. خداوند عزوجل به آهن وحى کرد که در برابر داوود نرم شود و آهن نرم شد. حضرت داوود(ع) نیز، هر روز زرهى مى‌ساخت و به هزار درهم مى‌فروخت و از مصرف کردن بیت المال بى‌نیاز گشت.
حضرت داوود(ع) در سن صدسالگی درگذشت. بعد از مرگ داود جنازه آن حضرت را در بیت المقدس در قریه داود بر کوه صیهون به خاک سپردند.
حضرت داوود در قرآن
نام حضرت داوود شانزده بار در قرآن کریم آمده است. خداوند به او حکومت و حکمت را عطا کرد و آنچه می‌خواست به او تعلیم داد. همچنین، کوه‌ها و پرندگان نیز به همراه داوود تسبیح خداوند را می‌گفتند.
براساس قرآن حضرت داوود زبان حیوانات را می‌فهمید:
✔️«و سلیمان وارث داود شد و گفت: ای مردم! [معرفت و آگاهی به] زبان و منطق پرندگان را به ما آموخته اند، و از هر چیزی [که به پیامبران و پادشاهان داده اند] به ما عطا کرده اند، یقیناً این امتیاز و برتری آشکاری است.»(نمل، آیه ۱۶)
✔️اعطای زبور به داوود(ع): «و پروردگار تو به هر که و هر چه در آسمانها و زمین است داناتر است و در حقیقت بعضى از انبیاء را بر بعضى برترى بخشیدیم و به داوود زبور دادیم.» (اسراء، آیه ۵۵)
✔️علم و حکمت حضرت داوود: « و به راستى به داوود و سلیمان دانشى عطا کردیم و آن دو گفتند ستایش خدایى را که ما را بر بسیارى از بندگان باایمانش برترى داده است. (نمل، آیه ۱۵)
✔️اعطای قدرتهاى مادی و معنوى به او: « بر آنچه مى گویند شکیبا باش و بنده ما داود را که دارنده قدرت [و حکومت] بود یاد کن. او بسیار رجوع کننده به حق و به شدت متوجه خدا بود. ما کوه ها را مسخر کردیم که با او هر شامگاه و صبحگاه (خدا را) تسبیح مى گفتند. و پرندگان را به گرد او درآورده (رام کردیم) که هر یک به سوى خدا بازگشت بسیار داشتند. و سلطنت او را تقویت نمودیم و او را حکمت و سخنانى فیصله دهنده (میان حق و باطل) عطا کردیم.» (سوره ص، آیات ۱۷-۲۰)
✔️خداوند به حضرت داوود فصل الخطاب بودن را عطا کرد و به او دستور داد در میان مردم قضاوت کند. در قرآن مواردی از قضاوت حضرت داوود ذکر شده است، از جمله: «و داوود و سلیمان را یاد کن هنگامى که درباره آن کشتزار که گوسفندان مردم شب هنگام در آن چریده بودند داورى مى کردند و ما شاهد داورى آنان بودیم.» (انبیاء، آیه ۷۸)
خصلت های دهگانه داود
۱. صبر و مقاومت.
۲. مقام عبودیّت و بندگی.
۳. قوّت و قدرت معنوی و جسمی.
۴. بازگشت و رجوع مداوم به خدا، و رابطه تنگا تنگ با خدا.
۵. کوه ها در تسخیر او بود ند و با او صبح و شام تسبیح خدا می گفتند.
۶. پرندگان در تسبیح خدا با او هم آواز می‌شدند.
۷. آنها نه تنها در آغاز کار بلکه در همه احوال، با تسبیح او هماهنگ می شدند.
۸. داشتن حکومت استوار و مقتدرانه.
۹. علم و دانش سرشار که مایه برکات است.
۱۰. منطقی گویا، و بیانی لطیف و شیوا.
زبور حضرت داوود(ع)
«زبور» کتاب آسمانى حضرت داوود(ع) است که نام آن در آیه: «انا اوحینا الیک کما اوحینا الى نوح و النبین من بعده و اوحینا الى ابراهیم و اسماعیل... و آتینا داود زبورا» (سوره نساء، ۱۶۳ و نیز آیه ۱۰۶ سوره انبیاء و آیه ۵۵ سوره اسراء ذکر شده است.)
در آیه شریفه مزبور به دو نکته اشاره نموده است، یکى مسئله نزول وحى و دیگرى مسئله فرستادن کتاب «زبور» بر حضرت داود علیه‌السلام.
زبور مشتمل بر حمد و ثناى الهى ، نصایح و مناجات و امور اخلاقی است، و خالى از ذکر اوامر و نواهى بود، بلکه شریعت داود(ع) همان شریعت تورات بود. زبور خطى برجسته داشت و مشتمل بر مواعظ بود.
قتل جالوت توسط حضرت داوود
مطابق با قرآن مجید، پیامبر وقتِ بنی اسرائیل ـ که در تورات نام او سموئیل ذکر شده ـ به فرمان خدا طالوت را برای جنگ با فلسطینیان به پادشاهی برگزید و سپاهی تحت فرماندهی وی را راهی جنگ با جالوت و سپاهیانش کرد. به هنگام مواجهه دو سپاه، بیشتر سپاهیان طالوت از مقاومت در برابر جالوت و سپاهیانش اظهار ناتوانی کردند ولى کسانى که به تعبیر قرآن یقین داشتند ملاقات کننده خدا هستند، گفتند: چه بسا گروه اندکى که به توفیق خدا بر گروه بسیارى پیروز شدند، و از خدا طلب نصرت و پیروزی کردند. مطابق با آنچه در قرآن آمده آنها به توفیق الهی در این جنگ پیروز شدند و داود جالوت را کشت و خدا او را فرمانروایى و حکمت داد، و از آنچه مى خواست به او آموخت.(سوره بقره، آیات ۲۴۷ـ۲۵۱)